Σε περίπου ένα μήνα συμπληρώνονται δύο χρόνια από την ανάληψη της ηγεσίας του από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Το διάστημα είναι ικανό για να μελετήσει κανείς τα όσα έχουν γίνει από τον Οκτώβριο του 2009, αλλά και για να αντιμετωπίσει με νηφαλιότητα την περίοδο προ των τελευταίων εθνικών εκλογών.

Φυσικά δεν θα είχε κανένα νόημα να αναλωθούμε σε κριτική σχετικά με το περίφημο πρόγραμμα των "100 ημερών" ή στις πομπώδεις εξαγγελίες περί επανακρατικοποίησης του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής κτλ.

Αξίζει όμως να δούμε, λαμβάνοντας υπόψη και τη γενικότερη συγκυρία, τη μεταβολή στάσεων και θέσεων μέσα σε λίγα μόλις χρόνια επί ίδιων ή παρόμοιων ζητημάτων. Εκεί βρίσκεται κατά την ταπεινή μου γνώμη και ο πυρήνας της πολιτικής, στις θέσεις που εκφράζονται και με ποιον τρόπο υπηρετούνται όταν διαπερνά η ίδια μονάδα τα δύο στάδια, της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης.

Ως βάση θα χρησιμοποιηθεί το παράδειγμα της Ολυμπιακής, μέσα από το οποίο θα εξεταστεί ένα θεμελιώδες ζήτημα που απασχολεί την τελευταία τουλάχιστον 20ετία την πολιτική ζωή του τόπου, το ζήτημα της συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων. Η διαδικασία της απεμπλοκής του Ελληνικού δημοσίου από την Ολυμπιακή μπορεί να θεωρηθεί πια, ένα θετικό δείγμα ιδιωτικοποίησης που έχει γίνει τελευταία στη χώρα. Αυτό άλλωστε βεβαίωνε και το Νοέμβριο του 2008, ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Antonio Tajani, δηλώνοντας ότι η πρακτική που ακολουθήθηκε θα αποτελούσε το μοντέλο για παρόμοιες διαδικασίες όπως με τα ναυπηγεία του Γκτανσκ στην Πολωνία και την ιταλική αεροπορική εταιρεία, Alitalia. Οι αντιδράσεις της τότε αντιπολίτευσης (και σημερινής κυβέρνησης) υπήρξαν θυελλώδεις μέχρι σημείου που προεκλογικά υποσχόταν την επαναγορά της εταιρείας από το Ελληνικό δημόσιο.

Κάνοντας μια σύντομη σταχυολόγηση πρόσφατων δηλώσεων σχετικά με τις αποκρατικοποιήσεις και τη συναίνεση αξίζει να σταθούμε στα εξής :

Π.Μπεγλίτης (5/7/2011) : "Πιστεύω ότι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε τώρα είναι η ευρύτερη εθνική συνεννόηση. Γι’ αυτό καλούμε όλα τα πολιτικά κόμματα, ασφαλώς και τη Νέα Δημοκρατία, ακόμα και αυτή τη στιγμή, να δουλέψουμε μαζί, να διαπραγματευτούμε μαζί."

Π.Μπεγλίτης (4/7/2011) : "Χάσαμε χρόνο δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε άλλο χρόνο. Πρέπει να εξετάσουμε συντεταγμένα τη διαδικασία της αξιοποίησης της ιδιωτικής περιουσίας, του Δημοσίου και τη διαδικασία των αποκρατικοποιήσεων."

Π.Μπεγλίτης για τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά (3/10/2010) : "Σε αυτές τις συνθήκες η μόνη ρεαλιστική λύση ήταν αυτή στην οποία συμφωνήσαμε, απεμπλέκοντας τη χώρα από τις σωρευμένες επιβαρύνσεις του παρελθόντος, με τους καλλίτερους δυνατούς όρους και προϋποθέσεις για το μέλλον του ναυπηγοεπισκευαστικού τομέα."

Το περιεχόμενο των τριών αυτών δηλώσεων έχει δομικές ομοιότητες με τις συνθήκες που επικρατούσαν στην περίπτωση της Ολυμπιακής, τόσο σε επίπεδο οικονομικών παραλληλισμών, όσο και σε επίπεδο απαίτησης συναινετικών δράσεων.

Θυμηθείτε ότι προ της ρύθμισης, η Ολυμπιακή ήταν η μόνη αεροπορική εταιρία στην Ε.Ε. που ανήκε 100% στο κράτος, η μόνη που αντιμετώπιζε τόσα πολλά προβλήματα με την Ε.Ε. για παράνομες κρατικές ενισχύσεις, δημιουργούσε έλλειμμα 1 εκατ. ευρώ την ημέρα και παρουσίαζε συσσωρευμένες ζημιές πάνω από 2,6 δις. Από το 1994 μέχρι τότε, η Ε.Ε. είχε εκδώσει τέσσερις αρνητικές αποφάσεις εναντίον της Ολυμπιακής για τις παράνομες κρατικές ενισχύσεις. Το 1994 οι φορολογούμενοι επωμίστηκαν πάνω από € 2 δισ για να εξυγιανθεί η εταιρία, το 2002 η Ο.Α. κλήθηκε να επιστρέψει παράνομες κρατικές ενισχύσεις ύψους € 160 εκατ. για το διάστημα 1994 -2002. Το 2005 η Ε.Ε. θεώρησε «διάδοχο» το νέο σχήμα του 2003 και επιβάρυνε τη νέα εταιρία με € 360 εκατ χρέη της παλιάς Ολυμπιακής. Κλήθηκε επίσης να επιστρέψει νέες ενισχύσεις ύψους € 540 εκατ για την περίοδο 2002 -2004. Το 2008 η Ε.Ε. ζήτησε την επιστροφή παράνομων κρατικών ενισχύσεων ύψους € 850 εκατ τουλάχιστον.

Να σημειωθεί επίσης ότι η τελική λύση πέρα από το ότι καθιστούσε και πάλι την εταιρεία ελκυστική σε επενδυτές, προσέφερε πλήρη κατοχύρωση των εργαζομένων, με ειδικό νόμο για ενίσχυση του συνταξιοδοτικού τους από ένα αριθμό ενσήμων και παραπάνω και με μεταφορά σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου. Όλοι οι εργαζόμενοι καλύπτονταν απολύτως, χωρίς μείωση του εισοδήματός τους και εφόσον το επιθυμούσαν μπορούσαν να δουλέψουν, κάνοντας ατομικές συμβάσεις, είτε στη νέα Ολυμπιακή είτε σε άλλες αεροπορικές εταιρείες.

Επιλέχθηκαν οι συγκεκριμένες δηλώσεις του κ. Μπεγλίτη, γιατί πρόκειται για έναν πολιτικό που έχει περάσει και από τα έδρανα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, την περίοδο μάλιστα που η τότε Κυβέρνηση προσπαθούσε να βρει λύση στον πολυετή γρίφο της Ολυμπιακής.

Τα πρακτικά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το Σεπτέμβριο του 2005 είναι αποκαλυπτικά. Τότε, ο κ. Σιφουνάκης και ο κ. Μπεγλίτης, ευρωβουλευτές αμφότεροι, κατέθεταν ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δυναμιτίζοντας ουσιαστικά τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης να καταστήσει αφενός την εταιρεία βιώσιμη, ώστε να μην κλείσει και να μπορέσει να αποκρατικοποιηθεί βρίσκοντας αγοραστή και αφετέρου να απεμπλέξει το Ελληνικό δημόσιο από τις δαπανηρές επιστροφές των ενισχύσεων των προηγούμενων ετών.

Είναι χαρακτηριστική η απάντηση του κ. Barrot στην ερώτηση "Σε ποιές συγκεκριμένες ενέργειες προχώρησε η ελληνική κυβέρνηση τους 3 τελευταίους μήνες προς την πλευρά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής;", ερώτηση που ουσιαστικά εμφάνιζε, προ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την κυβέρνηση ως αναξιόπιστη και αμελή. Απαντά ο κ. Barrot ότι "Η Ελλάδα ενημέρωσε την Επιτροπή για τις εξελίξεις των διαδικασιών ιδιωτικοποίησης της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ενημέρωσε επίσης την Επιτροπή για την πρόθεσή της να συμμορφωθεί με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου της 12ης Μαΐου 2005 στην υπόθεση C-415/03 (Επιτροπή κατά Ελλάδας), όσον αφορά την παράλειψη της Ελλάδας να εφαρμόσει την αρνητική απόφαση της Επιτροπής του Δεκεμβρίου 2002 για τις κρατικές ενισχύσεις που αφορούν την Ολυμπιακή Αεροπορία.", ενώ στη συνέχεια σημειώνει και ότι "οι ελληνικές αρχές υπέβαλαν σχέδιο μνημονίου συμφωνίας και σχέδιο συμφωνίας αγοράς μετοχών για την πώληση των Ολυμπιακών Αερογραμμών.".

Επειδή - στη συγκεκριμένη υπόθεση - ο Οκτώβριος είναι σημαδιακός, η οριστική λύση για την Ολυμπιακή και η έναρξη των δραστηριοτήτων της νέας εταιρείας υπό ιδιωτικό καθεστώς, έλαβαν χώρα και επισήμως την 1η Οκτωβρίου 2009.

Μετά από μια συνεχή προσπάθεια, η ελληνική κυβέρνηση επιτύγχανε ουσιαστικά την πλήρη εξυγίανση της εταιρείας, την εξασφάλιση των εργαζομένων και την απεμπλοκή του δημοσίου από τις "αστρονομικές" επιβαρύνσεις. Καθ' όλη τη διάρκεια όλων αυτών των ενεργειών οι οποίες εξελίσσονταν εν μέσω συνεχών καταδικαστικών αποφάσεων για την Ελλάδα, η τότε αντιπολίτευση διύλιζε τον κώνωπα προσπαθώντας να εκθέσει την Κυβέρνηση και να εγείρει ερωτηματικά για τις προθέσεις της, σε ευρωπαϊκό μάλιστα επίπεδο. Λίγα χρόνια αργότερα, θα κατανοούσε το "χάσιμο χρόνου" και την ανάγκη "απεμπλοκής της χώρας από τις σωρευμένες επιβαρύνσεις του παρελθόντος".

Αν όλα αυτά σας φαίνονται "ψιλά" γράμματα, δείτε και τις δηλώσεις άλλων σημερινών κυβερνητικών πρωταγωνιστών, από εκείνη την περίοδο :

3 Δεκεμβρίου 2007 : Σύμφωνα με τον κ. Ραγκούση, ο Γ.Παπανδρέου τόνισε: «μαζί με τον ελληνικό λαό, δεν θα επιτρέψουμε, ούτε τη διάλυση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, ούτε τη διάλυση της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, αλλά ούτε και τη διάλυση της Ολυμπιακής. Για το ΠΑΣΟΚ, τώρα είναι η ώρα των πολιτών, όλων των πολιτών, ακόμη και αυτών που, στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, ψήφισαν ΝΔ. Τώρα είναι η ώρα των πολιτών, να αντιδράσουν και, γι αυτό, το ΠΑΣΟΚ στηρίζει και συμμετέχει με όλες του τις δυνάμεις στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, με αποκορύφωμα την απεργιακή κινητοποίηση της 12ης Δεκεμβρίου.

10 Δεκεμβρίου 2007 : Η κ. Ξενογιαννακοπούλου χαρακτήρισε την κυβέρνηση επικίνδυνη για το δημόσιο συμφέρον της χώρας. «Η πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση, στο Ασφαλιστικό, την Ολυμπιακή Αεροπορία και τον ΟΤΕ δείχνει ότι υπάρχει κρυφή ατζέντα, όπως είχε επισημάνει το ΠΑΣΟΚ από την προεκλογική περίοδο».

Αν προτιμάτε τα πολυμέσα, δείτε το βίντεο που ακολουθεί :