Της Κατερίνας Φαρμάκη – Γκέκη
Βουλευτού Ν.Κορινθίας

Μόνο ένας τυφλός δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί ότι η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία έχει φθάσει σε οριακό σημείο. Και αυτό γιατί η οικονομική κρίση αποκάλυψε σε όλο τους το εύρος τις παθογένειες που επικρατούν στη δημόσια διοίκηση, στην οικονομική και κοινωνική μας ζωή. Οι ανατροπές είναι πολλές. Το εισόδημα συρρικνώνεται. Και οι πολίτες αντιδρούν.
Σε τέτοιες περιστάσεις κοινωνικού θυμού και ανασφάλειας, ο ρόλος ενός πολιτικού δεν είναι καθόλου ευχάριστος. Αντί διορισμών, ρουσφετιών, ευχάριστων υποσχέσεων και άλλων τινών, δεν έχει τίποτα να προσφέρει στον ασθμαίνοντα πολίτη παρά μόνο την προσωπικότητά του, το ήθος του, την αλήθεια που πρεσβεύει. Αντί να μοιράζει τον κρατικό κορβανά σε κομματικούς «φίλους» ή να χαϊδεύει αυτιά και συμφέροντα, πρέπει να δικαιολογεί περικοπές μισθών και συντάξεων και έκτακτες εισφορές.



Ορισμένοι θα πουν «Κατερίνα, εσύ έχεις προνόμια και δεν έχεις νιώσει την κρίση». Οι πολίτες της Κορινθίας γνωρίζουν καλά όμως, ποια είμαι. Γνωρίζουν ότι σε όλη την πορεία μου είμαι ειλικρινής και έχω το θάρρος της γνώμης μου. Γνωρίζουν ότι δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Γνωρίζουν την επί πολλά χρόνια επαγγελματική μου δραστηριότητα στην Κορινθία. Και ξέρουν καλά ότι δεν περίμενα την πολιτική, για να αρμέξω την αγελάδα του κρατικού κορβανά. Με την πορεία μου προσπαθώ να αποδεικνύω διαρκώς ότι ασχολούμαι με τα κοινά -πρώτα ως νομαρχιακή σύμβουλος και έπειτα ως βουλευτής- από αγάπη για τον τόπο μου. Συνηθίζω να περπατάω χωρίς συνοδεία τους δρόμους της Κορίνθου, να συναναστρέφομαι με όλους τους συμπολίτες μου με εγκαρδιότητα και να ζω όπως πριν γιατί η επηρμένη συμπεριφορά δεν μου ταιριάζει.

Είναι λοιπόν, βαρύ για έναν άνθρωπο που έχει μία συγκεκριμένη πορεία στην κοινωνία της εκλογικής του περιφέρειας και δεν έχει πράξει κανένα πολιτικό ή οικονομικό ολίσθημα, να βρίσκεται «κυνηγημένος» στον τόπο του, επειδή κάποιοι νομίζουν ότι με τον τρόπο αυτό τιμωρούν το πολιτικό σύστημα στο πρόσωπό του. Είναι επικίνδυνο στις ακραίες συμπεριφορές ορισμένων –δέχομαι- αγανακτισμένων πολιτών να μην αντιδρούμε ως κοινωνία. Και αυτό γιατί με την ανοχή μας στην ακρότητα κάθε είδους βάζουμε σε κίνδυνο τη δημοκρατία μας και ό,τι θετικό απορρέει από αυτήν.

Τις τελευταίες μέρες οι ακραίες συμπεριφορές πολιτών πολλαπλασιάζονται: αυγά, προπηλακισμοί, ύβρεις, γιουχαΐσματα σε βουλευτές αποτελούν σχεδόν καθημερινότητα στα τηλεοπτικά κανάλια. Πρόσφατα και εγώ βρέθηκα εν μέσω ενός τέτοιου συμβάντος στην υπαίθρια εκδήλωση του Εμπορικού Συλλόγου Κορίνθου την Παρασκευή, όπου ήμουν παρούσα ως πολίτης και καταναλωτής. Για όσους ήταν παρόντες και δεν μεταφέρουν απλά φημολογίες και υποκειμενικότητες, η αλήθεια είναι πως επρόκειτο για μια μικρή ομάδα ατόμων που χωρίς να μου μιλήσουν κατά πρόσωπο, προκαλούσαν, σφύριζαν και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να σαμποτάρουν την εκδήλωση, προκαλώντας φόβο στους παρευρισκόμενους πολίτες, ακόμα και στα μικρά παιδιά. Τα άτομα αυτά δεν σεβάστηκαν ούτε τον κόπο των διοργανωτών, ούτε την αγωνία των συμμετεχόντων. Αυτή ήταν η αιτία για την αντίδραση των διοργανωτών και όχι οι προκλήσεις εις βάρος μου, στις οποίες προσπάθησα να μην δώσω συνέχεια.

Ο κάθε πολίτης μπορεί να χρεώσει σε έναν πολιτικό και τις ενέργειες του και τις παραλείψεις του. Και να τον τιμωρήσει ανάλογα με την ψήφο του. Προς τι λοιπόν, ο εκφοβισμός και ο διωγμός; Αν πρόθεση ορισμένων είναι να καταργηθεί η δημοκρατία, η Βουλή, οι βουλευτές και η ίδια η κυβέρνηση όποια και αν είναι, ας μας δώσουν την εναλλακτική λύση. Δέχομαι την δυσαρέσκεια των πολιτών και αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί. Οι ακρότητες όμως, όχι μόνο δεν αποτελούν λύση αλλά διαλύουν πιο γρήγορα τον κοινωνικό ιστό, στρέφουν τον ένα πολίτη κατά του άλλου και μετατρέπουν την κοινωνία μας σε ζούγκλα.

Αν αυτό θέλουν οι θορυβώδεις μειοψηφίες που ζουν στο περιθώριο, στην υπερβολή και στον μηδενισμό, έχουν το δικαίωμα να το κάνουν! Και η σιωπηλή όμως, πλειοψηφία έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί με λογική και ψυχραιμία την προσπάθεια που κάνουν οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας να αντέξουν την πολύ δύσκολη αυτή συγκυρία, που ζούμε. Και αυτό το δικαίωμα, δεν το χαρίζουμε σε κανένα!