ΓΡΑΦΕΙ: ο Θέμης Σουλαντίκας
Πιστεύω ότι οι δημιουργικοί άνθρωποι έχουν ένα μικρό δικαίωμα στην αθανασία. Φοβάμαι πως λιγοστεύει η δημιουργική φωτιά, και αν σβήσει που θα βρεθεί ο Προμηθέας; Στην αρχαία ζωή και στην τέχνη οι άνθρωποι συγκρούονται με τους θεούς και στην προσπάθειά τους να τους μοιάζουν γίνονται άτρωτοι. Η σύγκρουση, οδηγούσε στην κάθαρση!
Σήμερα, έχοντας εξορίσει τους πραγματικούς θεούς (και στην θέση τους μπήκαν οι απομιμήσεις) η ζωή έγινε λαβύρινθος.
Ίσως χρειάζεται οι άνθρωποι να κατασκευάσουν κάποιους θεούς στα μέτρα τους, χωρίς την ανάγκη της σύγκρουσης και της ζύμωσης μαζί τους. ο Ταρκόφσκι αναφερόμενος στον Θεό κάποτε είπε: «ο Θεός είναι ένα σπίτι με πολλά ανοικτά παράθυρα» «στο μέλλον τα σπίτια θα είναι κλειστά;», «ο κόσμος, φυλακή;»
Οι δημιουργοί προσπαθούν να αγγίξουν το θείον!
Ο Γ. Καρβουντζής έχει αυτές τις εμμονές!
Βασική του εμμονή είναι το θέατρο που πολλές φορές μπερδεύονται με τα όρια εκείνα, της ζωής. Ακόμα και στην καθημερινή του ζωή.
Που το πάθος για την τελειότητα, δίνει το δικαίωμα στους επικριτές του, να μη συγχωρούν τον υπερβολικό πόνο που βιώνει, ματώνοντας μαζί με τους εκατοντάδες μαθητές του, από το μακρινό 1982 μέχρι σήμερα.
Και από τότε έχουν περάσει 27 ολόκληρα χρόνια, εγκαταλείποντας το «κλείνον άστυ» και διαλέγοντας την αγροτική ζωή του Σουλίου και τη προσφορά του σ’ αυτήν την ευλογημένη γη, του θεάτρου και των τεχνών: την Σικυώνα.
Και αυτό καθορίζει τις συμπεριφορές του:
«Ματώνεις για να μάθεις»! ισχυρίζεται.
Νοιώθει ευτυχής που δουλεύει με νέους ανθρώπους και αυτό δίνει περιεχόμενο στην ζωή του και την ομορφαίνει κάνει θέατρο για να μπορεί να ακούει και να καταλαβαίνει τους άλλους.
Και αυτή είναι η διαδικασία της τέχνης και της ζωής: Η μετάλλαξη. Κόντρα σ΄ όλο εκείνο το παζάρι, την οχλοβοή του σύγχρονου κόσμου.
Συγκλονίζεται από την τραγωδία και την κωμωδία συνεχίζοντας το μεγάλο ταξίδι προς τον κόσμο που επέλεξε.
Μπορεί να μην αρέσει σε όλους, μπορεί να μη συμπεριλαμβάνεται στους σχεδιασμούς κάποιας Δημοτικής Αρχής, ή στις νέες αλλαγές που έρχονται στο πολιτιστικό κέντρο.
Μπορεί να μην του συγχώρησαν (χρεώνοντας του ένα ποσοστό) την πτώση του «Σικυωνοκράτορα» οι προσκείμενοι οι παρακείμενοι και οι υποκείμενοι του «έκπτωτου». Ούτως ή άλλως, είτε μέσα από τις δομές ενός οργανωμένου κέντρου πολιτισμού, είτε ελεύθερος και ανεξάρτητος θα δημιουργεί σε μία ίσως ουτοπική αναζήτηση του Θεού του!
ΣΗΜ: Όσοι αναζητούν τον «Θεό» τους, κύριε Αντιδήμαρχε σε καμία περίπτωση δεν ανήκουν σε «συμμορία».
0 Response to "Ο Καρβουτζής και η Σικυώνια σκηνή"