Νομίζω ότι όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς το ΠαΣοΚ αποκλείεται να αισθάνεται έκπληξη με όσα συμβαίνουν καθημερινά στην κυβέρνηση. Εγγράφονται απολύτως στη λογική και στην πρακτική του ΠαΣοΚ.

Από ιδρύσεώς της, η σημερινή κυβερνητική παράταξη αποτελεί ένα «σύμφωνο συμβίωσης» ανάμεσα σε μια λαϊκίστικη και μια εκσυγχρονιστική πτέρυγα, ανάμεσα σε μια μεταρρυθμιστική σοβαρότητα και σε μια αριστερόστροφη ανευθυνότητα.

Τα στοιχεία αυτά συνυπάρχουν στο ΠαΣοΚ εδώ και περισσότερα από 35 χρόνια. Οι μεν αποδείχτηκαν χρήσιμοι για τον τόπο, οι δε για τις εκλογές. Τα ίδια ρεύματα εκφράζουν και σήμερα τις αντιθέσεις τους σε όλα σχεδόν τα ζητήματα της κυβερνητικής πολιτικής.

Ποια είναι, λοιπόν, η διαφορά; Οτι παλαιότερα τόσο ο Ανδρέας Παπανδρέου όσο και ο Κώστας Σημίτης διηύθυναν αυτή την αντιπαράθεση και κατέληγαν σε ένα τελικό μείγμα πολιτικής. Μείγμα διαφορετικής ποσολογίας για τον Παπανδρέου ή τον Σημίτη αλλά ένα μείγμα το οποίο περιείχε πάντα και τα δύο συστατικά στοιχεία της παράταξης, έστω σε διαφορετική αναλογία κατά περίπτωση.

Το ερώτημα είναι ποιος φέρει σήμερα την ευθύνη για το τελικό μείγμα. Ασφαλώς ο Πρωθυπουργός. Με τη διευκρίνιση ότι πρόκειται για μια ευθύνη η οποία ούτε εκχωρείται ούτε κατανέμεται ούτε περιφέρεται δι΄ αντιπροσώπου. Ασκείται προσωπικά. Και, κατά προτίμηση, αποφασιστικά και αμετάκλητα.

Ολα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Προφανώς σε κάθε κόμμα και σε κάθε παράταξη υπάρχουν και συμβιώνουν διαφορετικές απόψεις. Αντιλαμβάνομαι, ας πούμε, ότι η πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠαΣοΚ εμφορείται από την αντίληψη ότι μπορούν να κυβερνούν χαμογελώντας, χαϊδεύοντας και μοιράζοντας.

Εκεί, λοιπόν, χρειάζεται κάποιος να τους εξηγήσει ότι η ιδέα τους ακούγεται μεν ευχάριστα αλλά εφαρμόζεται δύσκολα. Διαφορετικά υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χρησιμοποιηθεί η ΚΟ ως μοχλός πίεσης προς την κυβέρνηση, όπως χρησιμοποιήθηκε ήδη και σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις ως δύναμη αποσταθεροποίησης του υπουργού Οικονομικών.

Υπό αυτή την έννοια, το ερώτημα δεν είναι αν διαφωνούν στο ΠαΣοΚ. Προφανώς διαφωνούν και καλώς διαφωνούν. Το ερώτημα είναι ποιος συγκροτεί τις επί μέρους απόψεις σε ενιαία πολιτική και ποιος φροντίζει ώστε η πολιτική αυτή να εφαρμοστεί ανεμπόδιστα. Αυτό ονομάζεται σύστημα διακυβέρνησης. Και, για να είμαι ειλικρινής, αδυνατώ ακόμη να το διακρίνω. Αν πρόκειται απλώς για παιδική ασθένεια μιας νέας κυβέρνησης, καμία αντίρρηση. Ολες οι παιδικές ασθένειες κάποια στιγμή θεραπεύονται. Αν, όμως, η χαοτική αντίληψη της διαχείρισης αποτελεί ενδημικό στοιχείο της διακυβέρνησης, τότε μπλέξαμε άσχημα. Και να δω ποιος θα μας ξεμπλέξει.

Γιάννης Πρετεντέρης


Πηγή : Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ