Η ατάκα που ακούστηκε χθες το βράδυ σε τηλεοπτική εκπομπή μεγάλου καναλιού, έχει ειπωθεί και παλαιότερα.

Στη σημερινή εποχή όμως μοιάζει πιο επίκαιρη από ποτέ.

Διανύουμε μια περίοδο που το πολιτικό σύστημα της χώρας, με την έννοια της δομής και όχι του μηχανισμού, περνάει μια πολύ σοβαρή κρίση.

Πολλοί μιλούν για δημοκρατία και δημοκρατικές διαδικασίες, όμως όλο και περισσότερος κόσμος αρχίζει και συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Η χώρα έχει φτάσει ένα βήμα πριν από τη χρεωκοπία και οι πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να πετάξουν η μια στην άλλη το βάρος του ποιός θα πει το "Δυστυχώς επτωχεύσαμε".

Η αριστερά είναι εγκλωβισμένη σε έναν ξύλινο, παλαιολιθικό λόγο που ποτέ δεν εξελίχθηκε και επιμένει σε προτάσεις που γνωρίζει και η ίδια ότι δεν μπορούν να έχουν καμία εφαρμογή.

Τα μεγάλα κόμματα έκαναν καθημερινή πρακτική την προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης. Το εκπληκτικό είναι ότι πάντα αυτή η προσπάθεια έπεται της προηγούμενης απόλυτης καταστροφολογίας που χρησιμοποιείται σε κάθε προεκλογική περίοδο.

Ο λαός έχει πια μπερδευτεί. Στέκεται αμήχανος στη μέση ακούγοντας τη μια μέρα ότι "Λεφτά υπάρχουν" και την επόμενη ότι "απειλείται στάση πληρωμών".

Η μόνη στάση πληρωμών που δεν γίνεται όμως είναι η δική του αφαίμαξη, η δική του συνεισφορά στη μετάγγιση που γίνεται προς τις τσέπες κάποιων αφανών που την ώρα που ο καθένας τσακώνεται στο καφενείο για το Α ή το Β κόμμα, για το Α ή το Β πρόσωπο, αυτοί βρίσκουν πάντα τον τρόπο με κάθε κυβέρνηση, με κάθε συνθήκη να αρμέγουν τον κρατικό κορβανά.

Εκείνοι που πρέπει να σταματήσουν αυτή τη διαρροή είναι τα μεγάλα κόμματα. Δεν φταίνε ούτε οι μισθωτοί, ούτε οι μικροί ελεύθεροι επαγγελματίες, ούτε οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που είναι πνιγμένες στις επιταγές. Οι μαύρες τρύπες είναι στημένες παντού και δεν έχουν άλλο χρώμα. Είναι μαύρες. Κάποτε υπήρξαν και πράσινες και μπλε και κόκκινες τρύπες.
Τώρα ακόμα και αυτό έχει χαθεί.

Ή τα μεγάλα κόμματα θα δώσουν τη λύση γρήγορα, σταματώντας τη συνεχή αιμορραγία, ή το "νέο Πολυτεχνείο" θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Από εκεί που δεν το φαντάζεται κανείς.

Η ατάκα έλεγε ότι "αν τα παιδιά εκείνα ήξεραν που θα βρισκόμασταν σήμερα, πιθανώς να μην έκαναν εξαρχής την εξέγερση του Πολυτεχνείου". Και αυτό έχει πολλές προεκτάσεις.

Αν αναλογιστεί κανείς ότι σήμερα, στο 2009, το "Ψωμί,παιδεία,ελευθερία" φαίνεται να είναι και πάλι το κεντρικό σύνθημα μιας κοινωνίας που μπερδεμένη προσπαθεί να ψελλίσει τα αυτονόητα, καταλαβαίνει ότι κοντεύουμε απλώς να διαγράψουμε έναν κύκλο.

Γιατί το ψωμί σήμερα είναι το δικαίωμα όλων στην εργασία και σε μια εύρωστη κοινωνία που θα δίνει τις παροχές για τις οποίες γίνονται οι κρατήσεις,

Γιατί το παιδεία σήμερα είναι η αγωνία των γωνιών να τα βγάλουν πέρα με τα πενιχρά τους έσοδα για να στείλουν τα παιδιά τους σε 15 φροντιστήρια.

Γιατί το ελευθερία σήμερα είναι το αναφαίρετο δικαίωμα όλων μας να πάμε το βράδυ τη βόλτα μας χωρίς φόβο στο λιμάνι και να απολαύσουμε το φως του φεγγαριού που αντανακλάται στη θάλασσα. Είναι το δικαίωμα να κοιμηθούμε το καλοκαίρι με ανοιχτά παράθυρα στο σπίτι μας και όχι δημιουργώντας θερμοκηπιακές καταστάσεις με ένα αιρ κοντίσιον σε κάθε δωμάτιο.

Και αυτά δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε επαναστατικά. Είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ.

Μέχρι να τα καταλάβουμε όλα αυτά καλά, ας πάμε να πιούμε ένα καφεδάκι στον πεζόδρομο, μιας και κάνει και όμορφη ημέρα. Έχουμε καιρό ... Και αύριο μέρα είναι. Ας αναβάλουμε την προσπάθεια μια ακόμη ημέρα.

Μόνο που και αύριο δεν θα προλάβουμε και θα το μεταθέσουμε για την επόμενη ... και αύριο πάλι ... και αύριο πάλι ... και η ζωή συνεχίζεται ...


κείμενο Diogenis-press