Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας σήμερα. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Ένα λουλούδι ίσως μπορεί να πει περισσότερα από χιλιάδες λέξεις. Ένα λουλούδι λοιπόν για όλες τις γυναίκες του κόσμου.
Με την ευκαιρία ας κάνουμε και μια μικρή ιστορική αναδρομή:
Η εξέλιξη της κοινωνίας και του οικονομικού συστήματος δεν άφησαν ανεπηρέαστη την θέση της γυναίκας. Η βιομηχανική επανάσταση του 18ου αιώνα και γενικότερα η πρόοδος της τεχνολογίας άλλαξαν τις μεθόδους παραγωγής αλλά και την θέση της γυναίκας μέσα σε αυτήν.
Η είσοδος της γυναίκας στην παραγωγή σήμανε την αρχή μιας άλλης καταπίεσης και εξάρτησης από τους εργοδότες αλλά στάθηκε και η αιτία της αφύπνισης και της προσπάθειας για χειραφέτηση. Οι γυναίκες συνειδητοποιούν την θέση τους, οργανώνονται και ζητούν μεταρρυθμίσεις.
Με την Γαλλική Επανάσταση του 1789, οι γυναίκες εισβάλλουν μαζικά για πρώτη φορά στον κοινωνικό στίβο και ζητούν να γίνει πραγματικότητα το τρίπτυχο Ελευθερία- Ισότητα- Αδελφότητα και για τις γυναίκες. Η διακήρυξη για ‘’Τα δικαιώματα της γυναίκας και της πολίτισσας’’ (1791) της Ολύμπ ντε Γκουζ, ηρωίδας της Γαλλικής Επανάστασης, αποτελεί το πρώτο γραπτό κείμενο διεκδίκησης των γυναικείων δικαιωμάτων από γυναίκα.
Το 1793 το Σύνταγμα αποκλείει τις γυναίκες από την πολιτική ζωή και διαλύονται οι γυναικείες οργανώσεις ενώ εκτελέστηκε και η Ολύμπ ντε Γκουζ. Λίγα χρόνια πιο πριν, το 1787, ο διαφωτιστής φιλόσοφος Κοντορσέ είχε δημοσιεύσει μία διακήρυξη υπέρ των δικαιωμάτων της γυναίκας όπου αναγνώριζε πως η γυναίκα έχει τα ίδια φυσικά δικαιώματα με τον άντρα.
Οι ιδέες της Γαλλικής επανάστασης και οι αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας έδωσαν την κινητήρια δύναμη στις γυναίκες της Αγγλίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας και των Σκανδιναβικών χωρών για να αναπτυχθούν σοβαρά φεμινιστικά κινήματα που έγιναν αφορμή να κερδηθεί η ισότητα στην εκπαίδευση αλλά και η πολιτική ισότητα.
Ουσιαστική πρόοδο στο Γυναικείο Ζήτημα είχαμε από τον 19ο αιώνα. Το 1818 στην Αγγλία μερικές γυναίκες πήραν μέρος σε απεργιακό αγώνα αλλά η οργάνωση αυτών των γυναικών θεωρήθηκε απειλή όχι μόνο για την αστική τάξη αλλά και για την κοινωνική και οικογενειακή δομή στο σύνολο της. Λίγα χρόνια αργότερα ο Τόμσον Γουίλλιαμ συγκρίνει την γυναικεία καταπίεση με την δουλεία.
Και φτάνουμε στις 8 Μαρτίου του 1857. Εκείνη την ημέρα είχαμε τον πρώτο ταξικό και συγχρόνως φυλετικό αγώνα: απεργία των γυναικών που δούλευαν στα ασπρόρουχα, στην Ν. Υόρκη, με αίτημα την ίση αμοιβή με τους άντρες. Στο Διεθνές Συνέδριο Σοσιαλιστριών που έγινε το 1910 στην Κοπεγχάγη καθιερώνεται, με πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν, η 8 Μάρτη ως ‘’Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας’’.
Το 1878 η Μαρία Ντεραίν οργανώνει στο Παρίσι το Πρώτο Διεθνές Συνέδριο για τα Δικαιώματα της Γυναίκας ενώ το 1889 έγινε το Δεύτερο Συνέδριο. Το 1891 ιδρύεται, ξανά στο Παρίσι, η Παγκόσμια Ένωση Γυναικών και γίνεται το γενικό Συνέδριο Φεμινιστικών Ενώσεων, με κύριο θέμα συζήτησης την ‘’Αναζήτηση της Πατρότητας’’.
Το 1896, γίνεται το Τρίτο Διεθνές Συνέδριο. Ένα από τα αιτήματα του γαλλικού φεμινισμού ήταν και το δικαίωμα ψήφου. Αυτό το δικαίωμα είχε χορηγηθεί σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ από το 1894 και στην Αμερική ολοκληρώθηκε μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Στην Φιλανδία οι γυναίκες είχαν δικαίωμα ψήφου από το 1906 ενώ στην Νορβηγία αυτό το δικαίωμα χορηγήθηκε στις γυναίκες το 1907, στην Δανία το 1908 και στην Αγγλία μερικώς το 1918 και ολοκληρωμένα το 1928.
Το δικαίωμα ψήφου κατακτήθηκε στην Γερμανία το 1919 και στην Σουηδία το 1923. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι γυναίκες απόκτησαν αυτό το δικαίωμα σε περισσότερες από 20 χώρες. Στην Γαλλία και Ιταλία το 1945, στο Βέλγιο και Ιαπωνία το 1947, στην Ελλάδα το 1952, ενώ στην Ελβετία μόλις το 1972.
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ιδρύεται ο Ο.Η.Ε. Το 1948 περιλαμβάνεται στο χάρτη του ΟΗΕ η πίστη στα ‘’ίσα δικαιώματα αντρών και γυναικών’’ και ακόμα ανάμεσα στους σκοπούς του περιλάμβανε και την ενθάρρυνση του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, χωρίς διακρίσεις φυλής, φύλου, γλώσσας και θρησκείας.
mediasoup