Το δικαίωμα αύξησης του επιτοκίου των πιστωτικών καρτών κατά το δοκούν, ακόμη και καθ΄ υπέρβαση των αυξήσεων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αναγνωρίζει στις ελληνικές τράπεζες ο Αρειος Πάγος ανατρέποντας απόφαση του Εφετείου με την οποία είχαν κριθεί καταχρηστικοί όροι συναλλαγών που επιβαρύνουν υπέρμετρα τους καταναλωτές.
Με την υπ΄ αριθμ. 652/2010 απόφαση το Ανώτατο Δικαστήριο υιοθέτησε την εισήγηση του αρεοπαγίτη Ν. Λεοντή, αφήνοντας ανυπεράσπιστους τους κατόχους πιστωτικών καρτών και των δανειοληπτών γενικότερα έναντι των «στραγγαλιστικών» διαθέσεων των τραπεζών. Ακολουθώντας την πάγια τακτική της ευνοϊκής αντιμετώπισης των τραπεζών, ο Αρειος Πάγος (Α1 Τμήμα) δέχθηκε ως νόμιμη την πολλαπλάσια αύξηση του επιτοκίου, ακόμη και πάνω από 200%, με το επιχείρημα ότι τα επιτόκια διαμορφώνονται ελεύθερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έστω και αν είναι κατώτερα από τα ελληνικά.
Νόμιμη επίσης έκρινε την τακτική των τραπεζών να επιβαρύνουν τον κάτοχο πιστωτικής κάρτας- σε περίπτωση που δεν εξοφλεί αμέσως τις συναλλαγές του- με τόκους που υπολογίζονται αναδρομικά από την ημέρα της συναλλαγής, καθώς και με την αύξηση του επιτοκίου στο διπλάσιο με κάθε αύξηση του Εuribor. Παράνομοι πέντε όροι
Με την ίδια απόφαση κρίθηκαν
παράνομοι πέντε από τους Γενικούς Ορους Συναλλαγών, η κατάργηση των οποίων ωστόσο δεν προβλέπεται να προκαλέσει ιδιαίτερη ζημιά στις τράπεζες. Πρόκειται για:
την επιβολή εξόδων για τις αναλήψεις μετρητών από την ίδια τράπεζα μέσω πιστωτικής κάρτας που κλιμακώνονται ανάλογα με το ποσό ανάληψης, την επιβολή εξόδων αδράνειας (0,60 ή 1,00 ευρώ ανά μήνα) σε καταθετικούς λογαριασμούς που παραμένουν ακίνητοι για διάστημα μεγαλύτερο των 18 μηνών, την επιβολή επιβάρυνσης στον δανειολήπτη 50 ευρώ για τη χορήγηση από την τράπεζα βεβαίωσης οφειλών, τον περιορισμό της ευθύνης της τράπεζας σε περίπτωση που γίνει παράνομη χρήση του απολεσθέντος ή κλαπέντος βιβλιαρίου καταθέσεως, την επιβολή εξόδων τήρησης και παρακολούθησης στους λογαριασμούς καταθέσεων.
TA NEA