Του Νίκου Παπαθεοφάνους*

Η αξία της προσωπικότητας του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου

Ως φοιτητής ήμουν μέλος της φοιτητικής παράταξης της ΔΑΠ. Οι περισσότεροι στενοί φίλοι μου όμως ήταν παιδιά που ήταν μέλη σε «αριστερές» παρατάξεις. Οι «ΔΑΠίτες» με ρωτούσαν συχνά «Πώς είναι δυνατόν να κάνεις κολλητή παρέα με αυτούς τους αριστερούς; Δε σου ταιριάζουν».
Οι «αριστεροί» φίλοι μου με ρωτούσαν «Πως είναι δυνατόν να είσαι μέλος σε μια παράταξη όπως η ΔΑΠ; Δε σου ταιριάζει».
Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν καμία σημασία τα «ιδεολογικά – πολιτικά – κομματικά πιστεύω» του καθενός αλλά η προσωπικότητα και η ποιότητα του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Και φυσικά το ότι συμφωνούμε σε κάποιες απόψεις με μια παράταξη δε σημαίνει ότι δε μπορούμε να είμαστε φίλοι με ανθρώπους που έχουν διαφορετικές απόψεις σε κάποια θέματα.
Όλα αυτά πιστεύω ότι θεωρούνται αυτονόητα και δεδομένα. Όμως μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν ήταν έτσι. Όλοι έχουμε ακούσει για πράσινα και μπλε καφενεία στα χωριά, για ανθρώπους που πιάνονταν στα χέρια για τα κόμματα και άλλες τέτοιες τραγελαφικές καταστάσεις. Ευτυχώς η νέα γενιά έχει διαφορετική νοοτροπία και κρίνει τους πολιτικούς και τα κόμματα συνήθως χωρίς παρωπίδες αλλά με κριτήρια πιο αντικειμενικά σε σχέση με το παρελθόν.
Ελπίζω πλέον να έχει ξεριζωθεί η νοοτροπία ότι οι μεν είναι καλοί και οι δε κακοί. Ή μάλλον όλοι πρέπει να ξέρουμε ότι σίγουρα υπάρχουν και καλοί και κακοί σε όλες τις παρατάξεις και σε όλα τα επίπεδα της ζωής.
Δυστυχώς η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές τα κόμματα προσπαθούν να διχάζουν τους ανθρώπους ώστε μέσα από αυτόν το διχασμό να επιβιώνουν τα ίδια και να κρύβουν ενδεχομένως την ανεπάρκειά τους στην επίλυση των σοβαρών θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία.
Στο παρελθόν το κατάφερναν αλλά τα τελευταία χρόνια ο κόσμος έχει «ξυπνήσει».
Βέβαια αυτό το «ξύπνημα» δυστυχώς γίνεται τώρα που, σύμφωνα με τους ειδικούς, η χώρα μας έχει φτάσει στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Αλλά αν δούμε το θέμα και ιστορικά, οι Έλληνες συνήθως αφυπνίζονταν αφού πρώτα έφταναν έναν βήμα πριν τον «γκρεμό».
Και μια επιπλέον παρατήρηση:
Ο κίνδυνος που διαφαίνεται στις μέρες μας και πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι μήπως τη θέση της κομματικοποίησης λάβει πλέον η αδιαφορία, μια επίσης επικίνδυνη «βλαβερή πάθηση» για μια κοινωνία.
Ο ρόλος των κομμάτων στην τοπική αυτοδιοίκηση
Τα κόμματα προσπαθούν να αναμειγνύονται σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, όμως δεν το κάνουν πάντα με θετικό τρόπο. Στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι θετικό να αναμειγνύονται για την προώθηση τοπικών θεμάτων στην κεντρική εξουσία και γενικότερα για την υποστήριξη στα ζητήματα που αφορούν τους Δήμους. Όμως η αλήθεια είναι ότι συνήθως αναμιγνύονται με σκοπό το κομματικό-πολιτικό όφελος.
Στις Δημοτικές εκλογές με το χρίσμα τους ορίζουν τον «εκλεκτό» τους για τη θέση του Δημάρχου. Κάποιοι άνθρωποι που δεν είναι καν μέλη μιας τοπικής κοινωνίας είναι αυτοί που επί της ουσίας επιλέγουν ποιο πρόσωπο θα διοικεί την τοπική αυτή κοινωνία.
Και όλοι ξέρουμε περιπτώσεις προσώπων που γίνονται Δήμαρχοι χωρίς να χαίρουν της εκτίμησης των συμπολιτών τους, απλά και μόνο επειδή τους «επιβάλλει» κάποιο κόμμα.
Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
Είναι ενθαρρυντικές οι τοποθετήσεις τόσο του κ. Παπανδρέου όσο και του κ. Σαμαρά που ανέφεραν ότι τα κόμματά τους δε θα δώσουν χρίσματα στις δημοτικές εκλογές στους μικρούς τουλάχιστον Δήμους.
Ο «Καλλικράτης» είναι μια ευκαιρία να γυρίσουν σελίδα οι τοπικές κοινωνίες. Να δείξουν την απαιτούμενη ωριμότητα και να αρχίσουν να αναδεικνύουν μόνες τους, τους τοπικούς τους «άρχοντες». Με κριτήριο όχι το κόμμα που ψηφίζει ο καθένας αλλά το πόσο μπορεί να προσφέρει στην ανάπτυξη μιας περιοχής.
Οι ιδεολογίες και οι πολιτικές απόψεις δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στην επίλυση των τοπικών προβλημάτων. Η αποκομιδή των απορριμμάτων, το να κλείνουν οι λακκούβες, η δημιουργία αθλητικών εγκαταστάσεων, η αξιοποίηση του φυσικού ή αρχαιολογικού πλούτου μιας περιοχής κ.α., δεν έχουν σχέση με το αν ψηφίζει κάποιος ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, Κ.Κ.Ε., Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές. Αξιόλογοι και ικανοί άνθρωποι υπάρχουν σε όλους τους χώρους και όλοι μαζί πρέπει να ενωθούν και να συνεργαστούν για την πρόοδο μιας τοπικής κοινωνίας.
Ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι πρέπει να απαγκιστρωθούν (και ευτυχώς οι περισσότεροι το κάνουν) από αυτή τη λάθος νοοτροπία που επιτάσσει να ψηφίζει κάποιος τον υποψήφιο με τον οποίο ψηφίζουν το ίδιο κόμμα στις εθνικές εκλογές.
Με δυο λόγια, άλλο εθνικές εκλογές και άλλο τοπικές εκλογές.
Τα κριτήρια που ψηφίζει κάποιος πρέπει να είναι εντελώς διαφορετικά.
Μακάρι να δούμε τα επόμενα χρόνια στις δημοτικές εκλογές Δημάρχους που να αναδεικνύονται αποκλειστικά από τις τοπικές κοινωνίες και συνδυασμούς που θα αποτελούνται από πρόσωπα όλων των πολιτικών απόψεων.
Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα προόδου…

* Ο Νίκος Παπαθεοφάνους είναι πτυχιούχος Διεθνών Σχέσεων και Οργανισμών