Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα σύστημα από ''εργολάβους''.
Αυτοί οι τύποι λοιπόν πίστευαν ότι μπορούν να πιάσουν τον παλμό ενός έθνους από τα γραφεία τους...
Κάθε μέρα κοιτάζονταν στον καθρέπτη και ευλογούσαν τα γένια τους λέγοντας ποσό δυνατοι, ακαταμαχητοι, αδιστακτοι είναι.
Αυτούς τους τυπάκους που λέτε τους πλαισίωσαν οι γνωστοί κόλακες.
Αυτοί οι άνθρωποι που είχαν μάθει να ζουν παρασιτικά δοξάζοντας την παντοδυναμία των ''μεγάλων'' πέρασαν μια ζωή ευτυχισμένη.
Ξαφνικά όμως ήρθε ένας σεισμός και τα παλάτια των εργολάβων άρχισαν να γκρεμίζονται και βγήκαν στο δρόμο για να σωθούν.
Εκεί συνάντησαν το λαό που έχει μάθει να παλεύει για να ζήσει άλλη μια μέρα τίμια.
Έναν λαό που δεν ήθελε ρουσφετάκια, έναν λαό που ήθελε να μη ζει εις βάρος των άλλων.
Που ήθελε να εκτιμούν τη δουλεία του και να ανταμείβονται για αυτό.
Και ΝΑΙ αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν και ζούσαν ευτυχισμένοι.
Οι ''δυνατοί'' αντέδρασαν.
Έλεγαν "Υπάρχει και αυτή η ευτυχία και δεν την έχω οικειοποιηθεί;"
Και επειδή δε μπορούσαν να κατανοήσουν πως ο απλός λαουτζίκος κατάφερνε να ζει τη ζωή του και να αντλεί δύναμη και ευτυχία από τις άπλες χάρες της ζωής αποφάσισαν να την καταστρέψουν την χαρά των άλλων.
Άρχισαν να λοιδορούν το λαό.
Άρχισαν να τον μειώνουν.
Άρχισαν να προσπαθούν να τον κάνουν συμμέτοχο στα εγκλήματα τους.
Ο λαός τους αφηνε,ομως μάζευε οργή.
Και αυτή η οργή έγινε δύναμη.
Δύναμη που σκάει στα μούτρα των τυπάκων αυτών που κάποτε νόμιζαν ότι είναι πανίσχυροι.
Και η ιδία η ζωή τους πήγε εκεί που τους αξίζει.
Στον πάτο και κοιτανε με φθόνο το λαουτζίκο.
Γιατι ο λαός αυτός έχει μάθει να επιβιώνει.Και να δυναμώνει και να ενώνεται και να γιγαντώνεται και να τινάζει τα βάρη από πάνω του.

Αφιερωμένο σε όλους εσάς που παλεύετε καθημερινα.Για τους υπόλοιπους που βλέπετε τον εαυτό σας στους ''άλλους'' περαστικά.
Δεν έχει καμία συγκεκριμένη σημασία αυτό το κείμενο...Σκόρπιες σκέψεις είναι.