ΓΡΑΦΕΙ: Θέμης Σουλαντίκας

ΔΗΜΟΣ ΣΙΚΥΩΝΙΩΝ
Υπάρχει μια πρακτική δεκαετίες τώρα, πρακτική αδιαφανής και πολλές φορές ύποπτη που εφαρμόζεται από τους ΟΤΑ με απίστευτη συχνότητα.
Είναι η απευθείας ανάθεση ενός έργου, τηρουμένων των ορίων της οικονομικής δαπάνης.
Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, ο ανάδοχος εργολάβος, δίνει το έργο σε έναν άλλον, με μικρότερη αμοιβή από αυτήν που είχε αρχικά οριστεί.
Και εδώ υπάρχουν πολλά τινά:
1.Το έργο να μην τελειώσει.
2.Το έργο να τελειώσει αλλά χαμηλής ποιότητας και μακροβιότητας.
3.Το έργο να παραμείνει στα χαρτιά χωρίς βέβαια να πληρωθεί.
4.Το έργο να μην γίνει αλλά να πληρωθεί.
5.Ο πρώτος εργολάβος στον οποίο ανατέθηκε το έργο να μην αποδώσει την αμοιβή του δεύτερου και υλοποιήσαντα το έργο και να την κρατήσει όλη για την τσέπη του.
6.Το έργο να τελειώσει, να μην πληρωθεί κανένας και πολλές φορές να μεταβιβαστεί το χρέος στην επόμενη Δημοτική Αρχή.
Το συνηθέστερο φαινόμενο στους ελληνικούς ΟΤΑ.
Κάποια στιγμή, μετά από πολλές διεκδικήσεις άνευ αποτελέσματος, λόγω γραφειοκρατικών παραλείψεων, ο εργολάβος απαιτεί δυναμικά την οφειλή προς αυτόν, το θέμα έρχεται στο δημοτικό συμβούλιο και εκεί αρχίζουν τα ευτράπελα!
Αντιλαμβανόμενοι όλοι, ότι ο άνθρωπος πρέπει να λάβει τα συμφωνηθέντα αφ’ ενός μεν γιατί η Δημοτική Αρχή είναι συνεχής και υπεύθυνη, αφ’ ετέρου γιατί αποτελούν δεδουλευμένα, ψάχνουν να βρουν την πλέον λογική, διέξοδη και «νόμιμη» λύση του προβλήματος.
Και ξαφνικά ακούγεται το παράδοξο, όπως να δοθεί μια λύση με πολιτική απόφαση! Του Δημοτικού Συμβουλίου!!
Λύση που στερείται σοβαρότητας και που άλλωστε δεν δικαιολογείται από υπηρεσιακούς αρμόδιους παράγοντες, σαν νόμιμη τουλάχιστον!
Όταν μάλιστα ο Π. Κουτρούλης ταλαιπωρείται 7-8 χρόνια, από την απροθυμία όλων μιας πολιτικής απόφασης, όχι για να «κουκουλωθεί» «το έλλειμμά του»,΄αλλά να γίνει δεκτό το αίτημα για έναν επανέλεγχο!
Έλεος!