Η σημερινή δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια συγκλονίζει την Ελλάδα, ανησυχεί τον δημοσιογραφικό χώρο και προβληματίζει την κοινότητα των απανταχού bloggers στη χώρα.Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όλοι γνώριζαν τον Σ. Γκιόλια. Όλοι ήξεραν πια ότι ήταν από τους βασικούς συντελεστές του πιο επιτυχημένου blog του ελληνικού διαδικτύου, του "τροκτικού". Καθημερινά χιλιάδες χρήστες το επισκέπτονται και ενημερώνονται, καθημερινά το troktiko καταφέρνει να έχει τουλάχιστον ένα μεγάλο πανελλαδικό θέμα που δημιουργεί συζητήσεις.
Η κουβέντα που θα ανοίξει είναι μεγάλη και αποκτά πια και άλλη διάσταση. Μέχρι τώρα γινόταν συζήτηση για το πως μπορούν όσοι θέλουν να ξεκλειδώσουν την ψευδωνυμία των blogs και επίτηδες χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη καθώς η ανωνυμία είναι κάτι που παρατηρείται στα σχόλια των blogs και θεωρώ ότι πλέον είναι καθολικά καταδικαστέα όταν χρησιμοποιείται για την ικανοποίηση ανθρωποφαγικών ενστίκτων που συνήθως προέρχεται, δυστυχώς, από "συστημικούς" παράγοντες.
Η νέα συζήτηση που ανοίγει είναι ότι καλά μέχρι τώρα μιλάγαμε για την άρση του απορρήτου των bloggers, ας μιλήσουμε τώρα και για το πως προστατεύονται οι bloggers και κατ' επέκταση οι δημοσιογράφοι από τα διάφορα "συμβόλαια θανάτου" που μέχρι τώρα τα ξέραμε σε επίπεδο ηθικό, επαγγελματικό, προσωπικό, αν θέλετε ακόμα και πολιτικό. Δεν είχαμε φτάσει στην ανθρωποκτονία. Για φυλακίσεις ξέραμε, για απειλές ξέραμε, για τρομοκρατία και λογοκρισία ξέραμε. Και φυσικά όλα αυτά δεν ήταν πάντα αναίτια και ανεδαφικά. Κάποιοι έχουν ξεφύγει και αυτό το έχουμε επισημάνει ακόμα και για τον μικρόκοσμο του διαδικτύου της Κορινθίας. Τη μεγάλη ζημιά όμως την κάνουν οι ανώνυμοι σχολιαστές που συνήθως πιέζουν αφόρητα όσους έχουν blogs (με πολιτικό κυρίως περιεχόμενο) ώστε να δημοσιεύσουν ανώνυμα σχόλια μέσα στα οποία λένε το μακρύ τους και το κοντό τους, θίγουν οικογένειες και τελικό σκοπό έχουν την εξυπηρέτηση των βίτσιων τους και των προσωπικών τους κόμπλεξ.
Για την περίπτωση του Σ. Γκιόλια τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Το troktiko δεν είχε σχόλια. Και αφού δεν είχε σχόλια, πολλές φορές (ειδικά στο παρελθόν) έβγαζε θέματα - φωτιά που μπορούσαν να δημιουργήσουν πάταγο. Δεν μπορούμε να ξέρουμε καν αν αυτή καθαυτή η δολοφονία του Γκιόλια συνδέεται με το troktiko, αυτό που μπορούμε να διακρίνουμε για την ώρα είναι οι συμβολισμοί και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω από το στυγνό περιστατικό.
Μη νομίζετε ότι απέχει και έτη φωτός μια τέτοια ζοφερή κατάσταση φαρ-ουέστ από τους εκβιασμούς που δέχονται οι bloggers, από τους προπηλακισμούς που κατά καιρούς σημειώνονται εναντίον δημοσιογράφων ή ακόμα και από το να μπουν κάποιοι στη διαδικασία να ρίξουν μπογιά στο αυτοκίνητο κάποιου δημοσιογράφου. Τα όρια είναι δυσδιάκριτα και λόγω των συνθηκών της χώρας τείνουν συνεχώς στο να ελαστικοποιούνται μέχρι στο να χάνονται.
Μάλλον ήρθε η ώρα να ανοίξει η κουβέντα και για το πως προστατεύεται νομικά η διαδικτυακή persona, όχι μόνο πως προστατεύονται οι άλλοι από αυτή.
Δύσκολη συζήτηση με πολλά παρελκόμενα.
Ο προβληματισμός αγγίζει και τον πυρήνα της δημοσιογραφίας της ίδιας. Ή τουλάχιστον τον πυρήνα της έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τελευταία. Γιατί πράγματι προκαλεί προβληματισμό το πώς προστατεύονται διάφοροι από το να δουν μια φωτογραφία τους σε μια εφημερίδα με τελείως αλλοιωμένη την πραγματικότητα, χωρίς πριν να έχουν τουλάχιστον κληθεί να πουν και να καταγραφεί στην ίδια σελίδα και η δική τους άποψη.
Ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται το λάθος που έχει οδηγήσει σε λάθος δρόμους.
Θα περιμένουμε να δούμε τις εξελίξεις. Το σίγουρο είναι ότι κάποιοι πίστεψαν ότι μπορούν να ελέγξουν το διαδίκτυο και να το κάνουν άρμα επιβολής των προσωπικών τους επιδιώξεων και ματαιοδοξιών. Το ίδιο δε γίνεται και με πολλούς δημοσιογράφους ; Πόσα από όσα γράφονται δεν είναι γνωστό ότι προέρχονται από πληρωμένες παραγγελιές που έχουν συγκεκριμένους στόχους ; Πόσα και πόσα άρθρα δεν έχουμε δει να προέρχονται από κατευθυνόμενο και πληρωμένο ρεπορτάζ ; Μήπως πολλοί δημοσιογράφοι έχουν καλομάθει να εργάζονται με το τηλέφωνο και το email χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία της έρευνας ; Και μήπως τελικά αυτό βολεύει πολλούς ;
Μήπως τελικά εκείνοι οι ίδιοι που χρησιμοποίησαν το διαδίκτυο για τους δικούς τους σκοπούς διαπιστώνουν απότομα ότι το πράγμα μπορεί να λειτουργήσει και ανάποδα ;
Μήπως όμως παράλληλα έχουμε και μάθει να μη διαβάζουμε τί γράφεται, αλλά ποιος το γράφει ;
Ευχήνορας
0 Response to "Μια δολοφονία με ηθικούς αυτουργούς - Ευχήνορας"