ΚΙΝΗΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ
(ΕΝΟΡΙΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΩΝ) ΝΟΜΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ
Με λύπη μας διαπιστώνουμε εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα τον ολισθηρό δρόμο της συκοφαντίας, της ασέβειας προς τους νεκρούς, που επιδεικνύει ο ανεψιός και σφόδρα ευεργετηθείς, με το βιβλίο «ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ» στα πλαίσια του δήθεν πνευματικού και στοχαστικού του έργου.
Το βιβλίο δεν είναι μυθιστόρημα. Τα πρόσωπα είναι υπαρκτά. «Ο θείος Ιαβέρης, ο παπάς και ο δάσκαλος», «Η γιαγιά Κίρκη», « η μανιασμένη γιαγιά του».
Το σοφό μήνυμα του Γερμανού συγγραφέα Μπ. Μπρεχτ προς τους εν συνειδήσει λογοτέχνες το Σεπτέμβρη του 1951 λέει:
1. Πλήρη ελευθερία του βιβλίου, με έναν περιορισμό
2. Πλήρη ελευθερία του θεάτρου, με έναν περιορισμό
3. Πλήρη ελευθερία των εικαστικών τεχνών, με έναν περιορισμό
4. Πλήρη ελευθερία της μουσικής, με έναν περιορισμό
5. Πλήρη ελευθερία της κινηματογραφικής ταινίας, με έναν περιορισμό
Ο Περιορισμός: Καμία ελευθερία για κείμενα και καλλιτεχνικά έργα, που εξυμνούν τον πόλεμο ή τον παρουσιάζουν σαν αναπόφευκτο, και για κείμενα ή καλλιτεχνικά έργα που προάγουν το μίσος ανάμεσα σε λαούς, ανάμεσα σε τοπικές κοινωνίες συμπληρώνουμε εμείς που γνωρίζουμε την αντικειμενική αλήθεια και όχι το ψεύδος.
Τέχνη δεν είναι το μίσος.
Η αξία των ανθρώπων-των νεκρών ιδιαίτερα-που προσβάλλεται δεν είναι τέχνη. Αυτό το βιβλίο είναι προσβολή της τέχνης.
Ο αναγνώστης όταν διαβάζει άναυδος, ότι ο ανεψιός εκτός των άλλων χαίρεται και για τον μαρτυρικό θάνατο (από ατύχημα) του θείου του «Ιαβέρη του ιερέα και δάσκαλου» του αδερφού του πατέρα του-του μοναδικού του αδερφού-σηκώνει τα χέρια ψηλά και μονολογεί: Θεέ μου αυτό είναι τέχνη ή μίσος απροσμέτρητο;
Ο αναγνώστης βέβαια που γνώριζε τον αποβιώσαντα (αιφνίδια) θείο, ακόμη και στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, νοιώθει αγανάκτηση.
Αυτοί που απολαμβάνουν το μίσος του ανεψιού, είναι πιθανόν αναγνώστες που δεν γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.
Δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλο τον διασυρμό του άξιου Ιερέα μας, του πραγματικού πατριώτη, του αφοσιωμένου στο ιερατικό και διδασκαλικό του έργο επί σαράντα και πλέον έτη, αγόγγυστα και με θυσίες σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα.
Άνθρωπος πάνω από όλα!!
Για αυτό και το χωριό μας εις αναγνώριση όλης της κοινωνικής του δράσης-μετά θάνατον-τον τίμησε με την ονομασία ενός δρόμου μπροστά στο σπίτι του:
«οδός ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΚΟΣΚΩΛΕΤΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ»
Πίκρα και οδύνη για εμάς όλους, όταν αναφέρεται σε αυτό το κατάπτυστο βιβλίο, ο Ιερέας μας ως «Ιαβέρης, γιός του Σατανά, ανθρωπόμορφο τέρας, πανούργος, μασκοφόρος, αμαρτωλός παπάς, άπληστος, προδότης, τρομοκράτης, εχθρικός και άλλα χείριστα».
Ο Ιερέας μας, ο πνευματικός μας πατέρας, όπου υπηρέτησε άφησε το όνομά του με ανεξίτηλα γράμματα στην αιωνιότητα. Κόρφο, Αγγελόκαστρο, Μπούζι, Σούλι, Θροφαρί, Πουλίτσα και όλα τα χωριά της Κορινθίας και κυρίως στο Άσσο όπου έζησε με την οικογένειά του τα περισσότερα χρόνια της ζωής του.
Γνωρίζουμε ότι ο σεβαστός ποιμένας μας, που μας έδωσε αξίες και εφόδια ακόμη και σαν δάσκαλος για την μετέπειτα ζωή μας, υπήρξε ευεργέτης με όλη την σημασία της λέξης, στήριγμα του ορφανού ανεψιού του, βγάζοντας και την τελευταία μπουκιά από το στόμα του για να τον φέρει εκεί που καμαρώνει ότι έφτασε.
Γνωρίζουμε επίσης-υπάρχουν προσωπικές μαρτυρίες γι’ αυτό-ότι όταν μιλούσε για τον θείο του-πριν γράψει αυτό το αίσχος- δεν αναφερόταν σε τίποτα και ποτέ εναντίον του. Μάλιστα για να είναι αναγνωρίσιμος έλεγε ότι είναι ανεψιός του Παναγιώτου Κοσκωλέττου του Ιερέα και όχι γιός του πατέρα του Ευθύμιου Κοσκωλέττου.
Ουδείς τον γνώριζε στην τοπική κοινωνία πριν τον βάλουν οι θυγατέρες του θείου του, και κυρίως η δασκάλα, κυρία Κοσκωλέττου Βασιλική, εξαδέλφη του, η οποία τον σύστησε στους κατοίκους (εμάς) και τον γνωρίζαμε μόνο σαν πρόσωπο.
Άρα το βιβλίο περιέχει ψεύδη και κατασυκοφάντηση της προσωπικότητας και της μνήμης του άξιου συνανθρώπου μας και της μητέρας του-γιαγιάς του εξ αίματος-ιερέα μας, σεβαστού πνευματικού μας, εξομολόγου μας, δάσκαλού μας, που μας μόρφωσε, που τίμησε το Ιερό Ράσο, που έφτιαξε μία σωστή οικογένεια πολυμελή, με φτώχεια και αγώνα μεγαλώνοντας και μία κοπέλα που δεν είχε καμία συγγένεια μαζί της, τίμησε το χωριό μας και όλα τα χωριά που υπηρέτησε.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε το μένος και την αγνωμοσύνη προς τον ευεργετήσαντα θείο του που γνωρίζουμε πως τον φρόντιζε σαν παιδί του.
Αυτό το κείμενο υπογράφεται ως ελάχιστη τιμή αυτών που βάναυσα καθυβρίζονται- μετά θάνατον- και δεν μπορούν να μιλήσουν, Ιερέως Παναγιώτου Κοσκωλέττου και της μητέρας και γιαγιάς του ανιψιού, Κυριακούκας Κοσκωλέττου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα
που σκεπάζει τα σεπτά κορμιά
των νεκρών αυτών,
των αδικημένων ψυχών
Ακολουθούν οι υπογραφές των κατοίκων του χωριού μας, οι οποίες είναι στην διάθεση όποιου τις ζητήσει προς επιβεβαίωση.
ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΑΣΣΟΥ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Ο Κωνσταντίνος Κοσκολέτος γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1935 στο Μπούζι (παλιά ονομασία της Κυλλήνης) της ορεινής Στυμφαλίας. Σε νεαρή ηλικία βρέθηκε στη φιλόξενη Αμερική όπου διέπρεψε με τη δημιουργία εταιρίας υπερσύγχρονων μηχανικών κατασκευών Διαστημικής Τεχνολογίας. Στην πολυετή διαδρομή των τριάντα επτά χρόνων συνεργάστηκε με τις μεγαλύτερες εταιρίες του κόσμου, μη εξαιρουμένης της κυβέρνησης των Η.Π.Α. "Οι άθλιοι της κατοχής" είναι το πρώτο του βιβλίο.