Ζούμε σε μια κοινωνία πολύ διαφορετική απ’ ότι παλιότερα. Πλέον οι στόχοι της δεν είναι η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής, η εξέλιξη και η προκοπή στο σύγχρονο κόσμο.
Στόχος είναι η επιβίωση, η ασφάλεια, η διατήρηση των κεκτημένων της. Ζούμε σε μια κοινωνία αποχαυνωμένη με ό,τι συμβαίνει γύρω της.
Που δεν προλαβαίνει τις εξελίξεις, δεν συγκινείται από την υπανάπτυξη, δεν θυμώνει από την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, και κυρίως δεν προσπαθεί, γιατί πείστηκε ότι δεν έχει αξία.

Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν ξέρει ποιος και πως ορίζει το μέλλον της.
Πληροφορείται από κανάλια – γραφεία τύπου της εκάστοτε εξουσίας και διοικείται
από μια κυβέρνηση που καθημερινά φάσκει και αντιφάσκει, προφασιζόμενη άλλοτε
τη λαϊκή εντολή και άλλοτε τις εντολές της τρόικας.

Ότι κάποτε θα έφτανε αυτή η στιγμή ήταν μαθηματικά βέβαιο. Ένα κράτος που
δεν παράγει, προσφέρει κακής ποιότητας υπηρεσίες, δεν εξάγει, δεν εισπράττει
και ξοδεύει πολύ είναι δεδομένο ότι θα συντηρείται με δανεικά. Τώρα όμως ίσως
το πρόβλημα δεν είναι μονάχα οικονομικό. Είναι βαθύτερα κοινωνικό. Γιατί δεν
πληρώνουμε μόνο την αδυναμία μας να συμμορφώσουμε τα οικονομικά μας την
τελευταία τριακονταετία, αλλά την αδυναμία της εξουσίας να δώσει ελπίδα για το
αύριο. Να δώσει κίνητρα για δουλειά, για νομιμοφροσύνη, για αξιοκρατία. Να
κερδηθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στο μέλλον του τόπου.

Γιατί τα τελευταία τριάντα χρόνια έσπρωξαν την κοινωνία στο μηδενισμό. Γκρέμισαν
τα ερείσματα, μαγάρισαν τους ανδριάντες μας, σπίλωσαν τα ιστορικά μας πρότυπα,
παραποίησαν την ιστορία. Μας έμαθαν να σνομπάρουμε τον εθνικό μας ύμνο, να
κρύβουμε τη σημαία μας, να ξεσπάμε στα γήπεδα, να μην έχουμε σε ποιόν να
μοιάσουμε.

Σήμερα το ερώτημα που γεννάται είναι κοινό: Υπάρχει ελπίδα;

Υπάρχει πνεύμα αρκετά διεισδυτικό, ώστε διαπερνώντας τις απατηλές προφάνειες
και τα σκόπιμα τεχνητά διλήμματα, να συλλάβει για ολόκληρη την κυριαρχούμενη
από την παρακμιακή αναξιοκρατία κοινωνία, πραγματικότητα ; Υπάρχει νόηση
αρκετά φωτεινή ώστε να κατανοεί την ανάγκη για μια ποιοτικά νέα πορεία ;
Υπάρχει ψυχή αρκετά θαρραλέα, ώστε να διακηρύξει αυτές τις αλήθειες στην
ασθενή από τα εύπεπτα σόου μαζικής τηλεοπτικής κατανάλωσης κοινωνία ;
Υπάρχει νους αρκετά δημιουργικός, ώστε να επεξεργασθεί τις επιβαλλόμενες
λύσεις ; Υπάρχει συνείδηση αρκετά καθαρή ώστε να τις ενστερνισθεί ; Υπάρχει
άνθρωπος αρκετά γενναίος ώστε να αγωνιστεί για την έλευσή τους ;

Με ένα λόγο, υπάρχει ελπίδα ;

Η απάντησή μου είναι απόλυτη: Ναι, υπάρχει. Φορέας της είναι ο κάθε νέος
άνθρωπος που δίνει σε ένα κράτος αντιπαραγωγικό και σπάταλο περισσότερα
απ’ όσα αυτό του προσφέρει. Που διεκδικεί καθημερινά το αυτονόητο δικαίωμα
του να πετύχει. Να βρίσκει δουλειά, να δημιουργεί. Να έχει ίσες ευκαιρίες,
περισσότερες επιλογές. Που έχει όνειρα, έχει προοπτικές. Ο κάθε ένας από αυτούς,
από εμάς, μπορεί και πρέπει να μεταβιβάσει την ελπίδα στον διπλανό του.
Να αναλάβει πρωτοβουλίες, να δράσει. Μια αφρικανική παροιμία λέει: «Αν νομίζεις
πως είσαι πολύ μικρός για να αλλάξεις τον κόσμο, προσπάθησε να κοιμηθείς σε
ένα σκοτεινό δωμάτιο που έχει μέσα ένα κουνούπι».

Και αν φίλε νέε, με το δίκιο σου ρωτήσεις :

- Και γιατί τα λες σε εμάς αυτά ; Γιατί δεν τα λες σε αυτούς που διαμόρφωσαν αυτή
την κατάσταση ; Σε κομματικές νομενκλατούρες οκνηρίας και πλούτου που
ζουν προκλητικά απέναντι σε όσους προσπαθούν να ζήσουν μόνο με τη δουλειά
τους ;

Σου απαντώ:

- Πώς να τα πω, και πώς να πιάσουν τόπο, αν δεν αποφασίσουμε ΜΑΖΙ να
μεταδώσουμε την ελπίδα ;



Παύλος Πέππας, Πρόεδρος Ν.Ε. ΟΝΝΕΔ Κορινθίας