Ακούω και διαβάζω παιδαγωγικές απόψεις.
Μιλάω με γονείς που έχουν παιδιά στο σχολείο.
Κουβεντιάζω με μαθητές και με δασκάλους. Και συμβαίνει: Πολλά να μου θυμίζουν κάτι που έχει γράψει ο μεγάλος Γάλλος γιατρός και βιολόγος, Αλέξης Καρέλ.
Αυτός ο ανήσυχος σοφός έχει επισημάνει πόσο είναι βλαπτικό για την ισορροπημένη συγκρότηση του ανθρώπου, το γρήγορο πέρασμα από τη μία εικόνα στην άλλη και πόσο ωφέλιμη είναι η συνήθεια σε σαφείς συλλογισμούς.
Οι σημερινοί νέοι, αλλά και οι γονείς τους, «αλαφιασμένοι» συμπεριφέρονται σαν να έχουν μισήσει την οργανωμένη σκέψη.
Σ’ ένα βιβλίο μου έχω την αφιέρωση:
«Στους νέους που μπορούν να συλλογιόνται κάποτε-κάποτε, έτσι σαν κάτω από πλάτανο, δίπλα σε πηγή».
Οι υπερβολές στα κινητά, στην τηλεόραση, στο Internet και σε τόσα παρόμοια, εργάζονται «ωραία» για τον κλονισμό της ισορροπίας του νέου ανθρώπου. Θλίβομαι καθώς βλέπω σε πόσο βέβαιους, ανυποψίαστους και ανεπίδεκτους έχουμε εξελιχθεί.
Έχω πει:
Η τιμωρία είναι ήδη στην τροχιά της.
Αντίδοτα, κατά τη γνώμη μου, αποτελούν η σκληραγωγία, η γνώση, η μεγαλοσύνη της ψυχής που μας ακολουθούν και στην αντίπερα όχθη.
Τάκης Μιχόπουλος