ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΓΚΑΡΟΥ

Όταν το πρωί πηγαίνω στο περίπτερο ν' αγοράσω την εφημερίδα, οι πρώτοι, που στο δρόμο θα συναντήσω και θα χαιρετίσω, είναι ο Βαγγέλης και η Ανδριάνα.
Αυτοί με πλήρη εξοπλισμό δίνουν τη μάχη με τα σκουπίδια που εμείς, οι αυτονομαζόμενοι άνθρωποι του πολιτισμού και της υπερκατανάλωσης, συνειδητά ή ασυναίσθητα κατά τις νυχτερινές μας εξόδους, όπου σταθούμε και βρεθούμε, πετάμε.
Με μια πράσινη σακούλα κάτω από τη μασχάλη κι άλλη μια στο χέρι και το καροτσάκι με το δοχείο τρέχουν από τη μία πλευρά του δρόμου στην άλλη, και στα πεζοδρόμια για να μαζέψουν κάθε μέρα τις βρομιές, ανεξαιρέτως αν είναι αυτές χαρτιά, πλαστικά, μπουκαλάκια ή σακούλες και άλλα παρόμοια.
Όλα αυτά μαζί καταλήγουν στο πράσινο τσουβαλάκι τους που φέρει την επιγραφή, “δήμος Ξυλοκάστρου”.
Μέσα σε λίγες ώρες τα πάντα γυαλίζουν, οι δρόμοι του Ξυλόκαστρο αλλάζουν όψη, χαίρεται κανείς να τους βλέπει και να τους περπατάει, χωρίς τον κίνδυνο να σκοντάψει σε κάποιο χαρτόνι με αποφάγια ή υπολείμματα από τα σταχτοδοχεία των αμαξιών και των ξενυχτάδικων.
Για να χαρίσουν σ' εμάς ένα καθαρό περίγυρο και ιδιαίτερα την υγεία, γιατί η καθαριότητα είναι υγεία...δεν πιστεύω κάποιος να αμφιβάλλει, όλοι αυτοί, δηλαδή ο Νίκος, η Φρόσω και Γιώργος, χωρίς προστατευτικά μέσα για ένα μικρό μεροκάματο, θέτουν σε κίνδυνο τη δική τους υγεία.
Νομίζω ότι πολλοί από εμάς υποτιμάμε αυτά που μας προσφέρουν.
Σκεφτείτε να μην υπήρχαν οι πέντε – δέκα οδοκαθαριστές! Εξ ουρανού δε μας έρχεται η καθαριότητα, αλλά ούτε και εμείς οι ίδιοι πιάνουμε ποτέ τη σκούπα να καθαρίσουμε το πεζοδρόμιό μας, όπως σε πολλές πόλεις ευρωπαϊκών χωρών επιβάλλεται από τους δήμους.
Είναι κρίμα που δεν έτυχε ποτέ να δω κάποιον από τις καφετερίες ή τα καταστήματα του Ξυλόκαστρου να τους προσφέρει ένα κύπελλο καφέ ή ένα μπουκάλι νερό, σαν μια καλή χειρονομία αναγνώρισης.
Κάποτε ρώτησα έναν Έλληνα δάσκαλο, γιατί δεν μαθαίνει στα παιδιά να μη ρυπαίνουν το προαύλιο του σχολείου εκεί που παίζουν, πετώντας ασυναίσθητα εδώ κι εκεί τα σακουλάκια από τα τσιπς και τα μπουκαλάκια από το ρόφημα που πίνουν στη διάρκεια του διαλείμματος.
Αδύνατον, μου απάντησε... Θέλεις να έρθουν αύριο οι γονείς και να με κατηγορήσουν, ότι έκανα τα παιδιά τους σκουπιδιάρηδες; Αλλά πώς γίνεται, αν αυτός που ρυπαίνει δεν μάθει ταυτόχρονα και να καθαρίζει...
Έτσι θα σκέφτεται και θα μάθει μιας εξ αρχής να μη ρυπαίνει. Δε βαριέσαι!
Η Φρόσω ο Γιώργος και ο Βαγγέλης από το Δήμο θάρθουν την άλλη μέρα με τη σκούπα τους και την πράσινη σακούλα να τα μαζέψουν.
Άλλωστε... γιαυτό πληρώνουμε εμείς “δημοτικά τέλη”!!!
Θυμάμαι τι είχε συμβεί πριν από λίγα χρόνια στην Νάπολη της Ιταλίας από τους σωρούς των σκουπιδιών, αλλά ας μην πάμε τόσο πολύ μακριά, τι έγινε πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα...
Είναι δύσκολο να βάλουμε φρένο στη ρύπανση αν δε βάλλουν φρένο στην αύξηση του πληθυσμού στις πόλεις μας και στον πυρετό της υπερκατανάλωσης.
Οι οδοκαθαριστές, είναι απαραίτητοι στο παρόν και στο μέλλον.
Είναι οι γιατροί του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε, αυτοί φροντίζουν σε καθημερινή βάση για την υγεία μας.
Σπύρος Γκάρος