Όσο και εαν έχουν περάσει μέχρι στιγμής στο ντούκου, από εδώ και στο εξής θα μας απασχολήσουν και μάλιστα έντονα καθώς ήρθε η ώρα των επίσημων στηρίξεων και της τελικής μόρφωσης των υπό κάθοδο συνδυασμών.

Από κάθε άποψη, πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός, καθώς πέρα από την εγκαινίαση του νέου αυτοδιοικητικόυ μοντέλου <<Καλλικράτης>>, αποτελούν και το πρώτο εκλογικό κράς-τέστ της μετά-μεταπολιτευτικής περιόδου που ξημέρωσε.

Είχα αποφασίσει να ασχοληθώ με αυτές τις εκλογές μετά την οριστικοποίηση των <<συμμετοχών>>, όμως κάποια νοσηρά φαινόμενα με αναγκάζουν να βγω νωρίτερα από τη ναφθαλίνη.

1) Υποτίθεται, πως αυτή τη νέα εποχή που τόσο άτσαλα μας αντάμωσε, θα χαρακτήριζε η σοβαρότητα, η περισυλλογή και η επιθυμία για ριζική μεταρρύθμιση του τρόπου ζωής και σκέψης μας.

2) Υποτίθεται πως οι αυτοκράτορες της διαφθοράς και της συναλλαγής, οι διαδρομιστές και οι καφενειοκτήμονες θα πέρναγαν σιωπηλά στο περιθώριο από αιδώ για τα <<έργα>> τους.

3) Υποτίθεται πως η <<γερουσία>> θα άνοιγε το δρόμο στη νέα γενιά και θα της παρέδιδε τα σκήπτρα.

Τελικά, τα μόνα που επαληθεύονται είναι τα λόγια του Ελύτη.

Παρατηρώντας εκ του σύνεγγυς το παιχνίδι των τελευταίων μηνών στην Κορινθία, μένω εντυπωσιασμένος από την τρομερή πολιτική ένδεια που μας χαρακτηρίζει.

Δεν εξηγείται αλλιώς πως ούτε ένα φρέσκο πρόσωπο δεν έχει εμφανιστεί στη κεντρική σκηνή, την οποία διαφεντεύουν οι αιωνόβιοι γνωστοί-άγνωστοι.

Ο κόσμος αλλάζει και έμεις αυτό που προκρίνουμε είναι το απαύγασμα του όχι και τόσο λαμπρού παρελθόντος.

Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα έχει οδηγήσει τους επιστήμονες, τους νέους, τους άριστους γενικά σπίτι τους και τους αρεστούς ξανά στο βάζο με το μέλι.

Κανένα λοιπόν νέο πρόσωπο στα αυτοδιοικητικά.
Ή μήπως όχι;

Ομολογώ πως το έναυσμα για την εσπευσμένη επιστράτευση μου αποτέλεσε η εμφάνιση, τον τελευταίο καιρό στα δρώμενα ενός φέρελπη πολίτη που ενεργοποιήθηκε για χάρη του τόπου του.

Ο κ. Γιάννης Βαφειάδης, περί ου ο λόγος, μπήκε ξαφνικά στο Κορινθιακό κάδρο, μέσω της απόκτησης της διοίκησης του Πανεμεατικός.

Όταν πρωτάκουσα την είδηση είπα μέσα μου με μπόλικο εξυπνακισμό " ένα λαμόγιο που ξεπλένει χρήμα"

Ίσως αυτή να ήταν μέχρι και σήμερα η <<εμπεριστατωμένη>> εκτίμησή μου, εαν δεν συναντιόμασταν τυχαία σε μια κοσμική εκδήλωση.

Εκεί, έπειτα από μακροσκελή κουβέντα, αντιλήφθηκα πόσο άδικο είχα.

Αντί για ένα τροφαντό δεσμώτη του χθές, βρήκα μπροστά μου, ένα νέο, γεμάτο ζωντάνια και ενεργητικότητα πραματευτή του αύριο.

Μέσα από τα λεγόμενα και τις κινήσεις του, ένιωσα τη βαθιά πίστη στο εγχείρημα που είχε αναλάβει.

Ένα εγχείρημα που δεν το περιόριζε στην αναγέννηση του Πανεμεατικού, αλλά στο ξεθεμέλιωμα και την επαναπρογραμματισμό του Νεμεάτικου αθλητισμού.

Ξέρετε ποιο πολύ από τα λόγια αυτό που με θέλγει είναι η κινησιολογία του κάθε προσώπου.

Από αυτή αντιλαμβάνομαι το ποιόν του οράματός του, από αυτή ξεχωρίζω τον παπατζή από τον αληθινό, τον σοβαρό παίκτη από το σαπάκι.