Πριν λίγες ημέρες σε μια ιστορική συνεδρίαση του Συμβουλίου της Επικρατείας σε πλήρη Ολομέλεια, συζητήθηκε η υπόθεση του Μνημονίου. Το σημαντικότερο ζήτημα για το μέλλον του τόπου!

Οι αιτούντες (Δικηγορικοί Σύλλογοι Αθηνών, Καλαμάτας και Βόλου , η ΑΔΕΔΥ, το ΤΕΕ και η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ) ζητούν να ακυρωθεί το Μνημόνιο ως αντισυνταγματικό και αντίθετο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου .

Είχε προηγηθεί η δημοσιοποίηση των εισηγήσεων στο δικαστήριο των εισηγητριών συμβούλων κ. Σαρπ και Χρυσικοπούλου, με τις οποίες ζητούσαν την απόρριψη των αιτήσεων, καθώς κατ’ αυτές το Μνημόνιο επιβλήθηκε για …. λόγους δημοσίου συμφέροντος !
Εισηγήσεις οι οποίες όπως καταγγέλθηκε από τους αιτούντες στην συνεδρίαση είχαν υπερβεί τα εσκαμμένα και είχαν μεταβληθεί σε πολιτικά κείμενα που ασχολούνταν με τα spreads και καθόλου με τα νομικά κείμενα των δανειακών συμβάσεων.

Οι αιτούντες κάλεσαν την Ολομέλεια του ΣτΕ να ακολουθήσει το παράδειγμα της Λετονίας και Ρουμανίας που απέκρουσαν ως αντισυνταγματικά ανάλογα μέτρα περικοπών.

Το ΣτΕ λοιπόν καλείται να πάρει τη σημαντικότερη απόφαση του στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Καλείται να αντιμετωπίσει το ιστορικό αυτό γεγονός της κρίσεως του Μνημονίου με το υψηλό δικαστικό ήθος και επιστημοσύνη που αρμόζει στο προπύργιο αυτό της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας.

Η Δικαιοσύνη είναι θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται η Δημοκρατία μας .Η Δικαιοσύνη οφείλει να στηρίζει την πρόοδο και την ευημερία ενός λαού. Από το δικαίωμά του στο επιχειρείν, μέχρι την προστασία της τιμής και της ζωής του, ο πολίτης πρέπει να αισθάνεται ότι η Δικαιοσύνη τον προστατεύει, σύμφωνα με όσα επιτάσσει ο Νόμος και ΜΟΝΟ αυτός!

Κατά τον Αριστοτέλη ο δικαστής κρίνει γι΄αυτά ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ γίνει και όχι για αυτά που ΘΑ γίνονταν.
Επιβράβευση της δικαιοσύνης δε κατά τον Δημόκριτο, είναι το θάρρος και η αφοβία της γνώμης, ενώ η κατάληξη της αδικίας είναι ο…. φόβος της συμφοράς!

Δυστυχώς τα αποτυπώματα αλληλοχειραγώγησης μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, όπως πολύ εύκολα μπορεί κανείς να διακρίνει στο απώτερο αλλά και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, έχουν δημιουργήσει στο λαό σοβαρά ερωτήματα για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αλλά και για τη διάκριση των εξουσιών.

Είναι προφανές ότι για την σημερινή κατάσταση οι ευθύνες δεν είναι μονοσήμαντες αλλά διαχέονται ποικιλόμορφα.. Όπως η Πολιτεία, έτσι και η εκτελεστική εξουσία, έχει ευθύνες που της αναλογούν. Είναι πλέον στα πρόθυρα της συνείδησης του πολίτη ότι δεν υπάρχει η ισχύς του Δικαίου, ένα κράτος Δικαίου, αλλά επικρατεί μόνο το δίκιο του ισχυρού.

Ήρθε λοιπόν ο καιρός ο καθένας να αναλάβει τις ιστορικές του ευθύνες …