Γράφει ο Γεράσιμος Ιλινόιου-Τσουρούφλης

(Πρώην Υπεύθυνος ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Κορίνθου,
Πρόεδρος Συλλόγου Φοιτητών Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων, Παν/μίου Πελοποννήσου )

Ένας νέος πολιτικός φορέας για να επιβιώσει πρέπει να είναι σε θέση να καλύψει ιδεολογικά ένα μέρος της κοινωνίας που δεν
εκφράζεται από κανέναν εναλλακτικό κομματικό σχηματισμό.

Εάν δεχτούμε το (συστημικά) ορθό της παραπάνω διατύπωσης μπορούμε να καταλάβουμε την πορεία που ένας νέος φορέας πρόκειται να διανύσει.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όταν λίγα χρόνια πρίν, ο ΛΑ.Ο.Σ. έκανε την εμφάνισή του μπορούσαμε να προβλέψουμε (σε γενικές γραμμές πάντα) την πορεία του απλά και μόνο σκεπτόμενοι
το εξής:

Βασική αρχή του προγράμματος του νέου εγχειρήματος ήταν η προβολή «πατριωτικών» θέσεων αλλά και ακραίων για πολλούς ερμηνειών όσον αφορά στους μετανάστες, τα εθνικά ζητήματα κοκ. Τα παραπάνω προτάγματα βρήκαν ενα συγκεκριμένο ποσοστό των Ελλήνων σύμφωνο μιας και κανένας άλλος πολιτικός φορέας δεν είχε αγγίξει τόσο ευαίσθητα
ζητήματα με την ρητορική που ο ΛΑΟΣ εξέφραζε. Έτσι λοιπόν, ο ιδεολογικός χώρος που παρέμενε κενός στο κοινωνικό φάσμα βρήκε εκφραστή παρ’ ότι στη συνέχεια πολλοί οπαδοί του έστρεψαν την προσοχή τους αλλού, για λόγους βέβαια που δεν αφορούν την ανάλυση
μας.

Κατ’ αντιστοιχία είμαστε σε θέση να παρακολουθήσουμε και τα της «Δημοκρατικής Συμμαχίας». Η θεωρία της Ελευθερίας, , λιγότερο κράτος, ελεύθερη αγορά, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και επικεντροποίηση του Ατόμου είναι οι βασικές Αρχές του φορέα που η Ντόρα Μπακογιάννη δημιούργησε. Στο σημείο αυτό όμως τίθεται το εξής βασικό ερώτημα:

Ποιός είναι εκείνος που εγγυάται πως η παραπάνω ιδεολογική προσέγγιση (αυτή της φιλελεύθερης αντίληψης δηλαδή) δεν βρίσκει σήμερα πολιτικούς φορείς που να την εκφράζουν; Με άλλα λόγια, συμπληρώνει κάποιο «κενό» η Δημοκρατική Συμμαχία στον κανόνα που εξ αρχής αναπτύξαμε;

Κατά την γνώμη μου όχι. Είναι γενικά αποδεκτό ότι μέρος των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας διαχρονικά εκφράζουν τον φιλελεύθερο (ή αν θέλετε κεντρώο) χώρο και εξακολουθούν να αποτελούν την «φωνή» των μετριοπαθών μελών και ψηφοφόρων της παράταξης που σε καμία περίπτωση δεν ακολουθούν την κίνηση της κας Μπακογιάννη. Από την άλλη πλευρά υπάρχει και ένα δεύτερο παράδειγμα πολιτικής που και η Δημοκρατική Συμμαχία προβάλλει, και δεν είναι άλλο από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ σήμερα. Πιο συγκεκριμένα, κανείς πιστεύω δεν μπορεί να χαρακτηρίσει Σοσιαλιστική την πολιτική που σήμερα ακολουθεί η Κυβέρνηση, ενώ πολλοί την παρουσιάζουν ακόμα και ως ακραία νεο-
φιλελεύθερη.

Αποτέλεσμα; Αφενός η διαφοροποίηση από αυτό που διαχρονικά πρέσβευε τουλάχιστον σε «φιλολογικό» επίπεδο το ΠΑΣΟΚ, και αφετέρου η δημιουργία εμποδίου σε οποιαδήποτε προσπάθεια έκφρασης του φιλελεύθερου κοινωνικού πεδίου.

Συμπερασματικά, η Δημοκρατική Συμμαχία και η Ντόρα Μπακογιάννη χάνουν ένα βασικό από την πλευρά της πολιτικής επιστήμης πλεονέκτημα, αυτό δηλαδή της έκφρασης του ελλιπούς ιδεολογικού χώρου δράσης στο πλέγμα της κοινωνίας. Δεν μένει παρά να μας επαληθεύσει το αποτέλεσμα, εξέλιξη όμως, που πολλοί απεύχονται. Οι πρώτοι «αριθμοί»
πάντως αυτό ακριβώς παρουσιάζουν.