Η τρικυμία που κλυδωνίζει την κυβέρνηση, όπως εκδηλώθηκε το προηγούμενο διάστημα, συνιστά μια αναμενόμενη εξέλιξη, απότοκο της απόλυτα αποτυχημένης διαχείρισης της αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.

Οι σφοδρές λεκτικές αντιδράσεις βουλευτών της συμπολίτευσης, αλλά ακόμη και υπουργών, στην ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική και στον προϋπολογισμό του 2011, προκαλούνται από την ογκούμενη κοινωνική αγωνία και δυσαρέσκεια.

Το εξαιρετικά δυσμενές κλίμα έχει διαμορφωθεί από :

• τις αλλεπάλληλες επικαιροποιήσεις του Μνημονίου, που επιβάλλουν νέα επώδυνα μέτρα ώστε να καλυφθούν οι άπιαστοι στόχοι από τα προηγούμενα,
• την εμφανή έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης σε μέτρα όπως αυτά για τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων,
• την σύνθλιψη των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων και της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας,
• την έκρηξη της ανεργίας,
• την ανυπαρξία οποιασδήποτε αναπτυξιακής «αχτίδας φωτός»,
• την παρατεταμένη και εντεινόμενη ύφεση που απαγορεύει την οποία αισιοδοξία για επίτευξη των στόχων για τα έσοδα,
• την ομιχλώδη ως προς τις προθέσεις της διευθέτηση χρεών 24 δισ. ευρώ προς το δημόσιο, που απεσύρθη μετά από γενικευμένη κατακραυγή,
• την εμφανή και ομολογούμενη αδυναμία κυβερνητικών στελεχών να ανταποκριθούν στην κρισιμότητα της κατάστασης,
• την, εκ νέου, εκτίναξη των spreads ,
• την εμπέδωση, εν τέλει, της αίσθησης ότι μετά το Μνημόνιο και μετά τις θυσίες, μας περιμένουν, στην καλύτερη περίπτωση, νέο Μνημόνιο και νέες θυσίες, καθώς το δημόσιο χρέος θα είναι απαγορευτικό για να βγούμε στις αγορές.

Μήπως, λοιπόν, η σκληρή εσωκομματική κριτική στις επιλογές του πρωθυπουργού και του υπουργού του των Οικονομικών διασκεδάζεται με την απόπειρα του κυβερνητικού εκπροσώπου να τη βαπτίσει σαν «οξυγόνο» προς την κυβέρνηση;

Ή έπεισε άραγε κάποιον ο «μοιραίος» κ. Παπακωνσταντίνου καταφεύγοντας στον Φάουστ για να αποδείξει τη «σοσιαλιστική» του ψυχή;

Η πραγματικότητα είναι ότι οι μομφές για «αναξιόπιστο προϋπολογισμό» και για «λογαριασμό που δεν βγαίνει» της Β. Παπανδρέου, προέδρου της επιτροπής οικονομικών υποθέσεων της Βουλής, οι απειλητικές προειδοποιήσεις προς την κυβέρνηση για «τελευταία ευκαιρία» και όλα όσα ακούστηκαν διαμορφώνουν σταδιακά ένα διαφορετικό τοπίο στα πολιτικά πράγματα.

Το γεγονός ότι ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση εμφανίζεται να έχει τριχοτομηθεί (!) μεταξύ των ακραιφνών οπαδών του Μνημονίου, των υποστηρικτών της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και της ομάδας που επιθυμεί σχέδιο και εκτός Μνημονίου αντανακλά τη σύγχυση που επικρατεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο.

Η αναφορά δε του κ. Λοβέρδου για συνάδελφους του με συμπεριφορά «βρεγμένης κότας» καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος.

Η απονενοημένη καταφυγή δε στη δοκιμασμένη συνταγή των εκβιαστικών διλημμάτων, όπως έντεχνα διαρρέεται στο τύπο, είναι βέβαιο ότι θα αποτύχει παταγωδώς. Διότι όταν επαναλαμβάνεται αμετροεπώς μετατρέπεται σε μπούμερανγκ γι’ αυτούς που τη χρησιμοποιούν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτοί δεν έχουν να επιδείξουν κάτι περισσότερο από αναποτελεσματικότητα και ερασιτεχνισμό.

Η υπεύθυνη κριτική της Νέας Δημοκρατίας απέναντι στις λανθασμένες επιλογές της κυβέρνησης, είτε στην πρώτη της φάση του λαϊκισμού είτε στη δεύτερη του ιδιότυπου «σοσιαλιστικού» νεοφιλελευθερισμού έχει δικαιωθεί πλήρως. Η στέρεα επιχειρηματολογία της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει καταστεί πλέον κοινός τόπος στην ίδια την κοινωνία, διότι ο δρόμος για την υπέρβαση της κρίσης είναι ένας: αυτός της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κάθε καθυστέρηση, κάθε αναβολή και κάθε παρέκκλιση στοιχίζει βαριά στην οικονομία και στην κοινωνική συνοχή.