Όταν στις 11 Ιανουαρίου του μακρινού 1989 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρεσβύτερος, αναφωνούσε πως «η χώρα έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο φρενοκομείο», πολλοί τότε ασπάστηκαν την λακωνική πλην ιστορική εκείνη φράση. Πόσοι φαντάζονταν όμως πως είκοσι δύο χρόνια μετά, το «φρενοκομείο η ωραία Ελλάς», θα συνέχιζε να κουράρει τους πολίτες- ασθενείς και αυτοί μάλιστα, θα είναι πιο άρρωστοι από ποτέ;

Οι κατά καιρούς αρμόδιοι «ψυχίατροι» της χώρας, δεν μπόρεσαν να αγγίξουν τη ρίζα του κακού και όσο περνούσαν τα χρόνια, ο ασθενής άγγιξε την κατάθλιψη, γεμίζοντας την ψυχοσύνθεση του με πολλούς και αναπάντητους προβληματισμούς.

Όταν τον Δεκέμβριο του ακόμη μακρινότερου 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης δήλωνε στον προαύλιο χώρο της Βουλής, «κύριοι δυστυχώς επτωχεύσαμεν», η Ελλάδα της εποχής ζούσε μια από της πιο δύσκολες περιόδους των νεότερων χρόνων της. Εν έτη 2010, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η Ελλάδα μπορεί να μην κήρυξε επίσημα πτώχευση αλλά πόση σημασία έχει άραγε;

Η χρεοκοπημένη Ελλάδα υπάρχει γύρω μας, την βλέπουμε στην διαλυμένη μας οικονομία και πολύ περισσότερο στην στιγματισμένη και "κενή" πολιτική. Οι Έλληνες δεν πιστεύουν πια στους εκπροσώπους του λαού και η αποχή τους το καταμαρτυρεί. Η ιστορία κάνει κύκλους λένε μα η εποχή των «φρενοκομείων» και των «πτωχεύσεων» ή γύρισε πολύ γρήγορα ή δεν μας άφησε ποτέ.

Δεν μπορεί να πει κανείς, τι είναι αυτό που ζητά τελικά η Ελλάδα. Είναι «αλλαγή», είναι «αναδόμηση» ισχυρίζονται πολλοί. Τα συνθήματα αυτά δέσποζαν την δεκαετία του 1980 και όμως είκοσι χρόνια μετά, με σωρεία λαθών από όλες τις παρατάξεις, η Ελλάδα καλείται να αλλάξει και να αναδομηθεί ξανά.

Ανεξάρτητα με όσα το παρελθόν μας δίδαξε ( ή καλύτερα δεν μας δίδαξε), το «σκληρό ρόκ» των πολιτικών συνεχίζεται. Τα λάθη του παρελθόντος μπήκαν απλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και η Ελλάδα ακολουθώντας μαθηματικούς αλγόριθμους αντιμετωπίζει μια ακόμη ιστορική «φούσκα» .

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το «μνημόνιο υποτέλειας» όπως χαρακτηρίστηκε, ήρθε να καλύψει το τεράστιο έλλειμμα διακυβέρνησης που συνοδεύει την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Η Ελλάδα με τους παγιωμένους της θεσμούς δύσκολα αλλάζει και η «δημιουργική καταστροφή» του υφιστάμενου μηχανισμού μοιάζει αναγκαία. Το Δ.Ν.Τ ακολουθείται από θυσίες πολιτών και μεγάλες περικοπές σε ζωτικούς τομείς όπως η Παιδεία και της Υγεία.

Για κάποιους η ενδεδειγμένη λύση είναι η πτώχευση. Η αλήθεια όμως είναι, πως δεν αποτελεί ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο «αναξιοπρεπής» λύση για μία χώρα, σε σχέση με την προσφυγή της στο ΔΝΤ . Η πτώχευση είναι και αυτή ουσιαστικά μια λύση ανάγκης.

Μετά από τέσσερις πτωχεύσεις, ίσως ήρθε η ώρα η Ελλάδα να ακολουθήσει μια πορεία διαφορετική. Αν το Δ.Ν.Τ αποδειχθεί εξίσου καταστροφικό θα το δείξει η ιστορία. Το σίγουρο είναι πάντως, πως αν η χώρα συνεχίσει την κατρακύλα ο κόσμος δεν θα αντέξει. Οι δρόμοι θα γεμίσουν αγανακτισμένους Έλληνες και αυτό που θα δούμε, δεν θα είναι συγκέντρωση, θα είναι λαοθάλασσα... και μάλιστα αγριεμένη

Φώτης Σπυρόπουλος