Κύριε Διευθυντά
Με αφορμή πρόσφατη αντιπαράθεση γιατρών-διοικούντων (θεσμικών και μη) το Νοσοκομείο, δημοσιεύτηκαν στον τύπο από τον υπογράφοντα και άλλους συναδέλφους, βαρύτατες κατηγορίες κατά του «δίδυμου» Διοικήτρια-Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου.

Επειδή από ότι φαίνεται οι «κατηγορούμενοι» εκλαμβάνουν (ίσως και απολαμβάνουν) το «φτύσιμο» ως σιγανό ψιχάλισμα, θεωρώ υποχρέωσή μου να ενημερώσω τους συμπολίτες μας για κάποια από τα τραγελαφικά που συμβαίνουν στο πολύπαθο Νοσοκομείο μας. Ίσως η γνωστοποίησή τους αποδειχθεί χρήσιμη στο να κατανοήσει κανείς πώς η Δημόσια Διοίκηση βοήθησε να φτάσουμε εδώ που φθάσαμε (εμείς και όλοι οι συνέλληνες). Στο κάτω κάτω η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Για την κα. Διοικήτρια λόγου χάρη δεν υπάρχει Παθολογική Κλινική στο Νοσοκομείο! Τι υπάρχει; «Γηροκομείο»!

Με ανάλογες βέβαια απαιτήσεις και ανάγκες. Τώρα, πώς δικαιολογεί στο μυαλό της αυτό τον χαρακτηρισμό για ένα τμήμα που με τριάντα επτά κρεβάτια νοσηλεύει επί καθημερινής βάσεως σαράντα με πενήντα (ενίοτε και περισσότερους) ασθενείς, με διακίνησή τους ίσως την ταχύτερη –λόγω συνεχούς και επιτακτικής ανάγκης- πανελλήνια και με αριθμό γιατρών σαφώς κάτω από τον ελάχιστο επιτρεπτό, «ο Θεός και η ψυχής της» το γνωρίζουν. Αλλά και έτσι (που θεωρεί και ισχυρίζεται) να έχουν τα πράγματα, δεν εδικαιούντο οι «τρόφιμοι» και το προσωπικό ενός τέτοιου «ιδρύματος», μέρες που πέρασαν ένα τυπικό χρόνια πολλά από την κα Διοικήτρια; Ας είναι.

Δεν θα αναφερθώ σε άλλα θέματα αφού έτσι κι αλλιώς περαστική είναι η κυρία από το Νοσοκομείο ως εί παρούσα στη Διοίκηση και –κυρίως- έχει αξιολογηθεί σχετικά πρόσφατα από κορυφαία κυβερνητικά στελέχη και (πάντα με διαφάνεια και αξιοκρατία) βρέθηκε να υπερέχει εκατοντάδων (ή και χιλιάδων) ειδικών επιστημόνων, (συν)υποψηφίων Διοικητών. Τα κουτσομπολιά και οι λαϊκισμοί ότι δήθεν βοηθήθηκε ως συνδαιτημών και προστατευόμενη του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος. Επιτέλους πρέπει να σταματήσουν. Αρκεί μια κατηγορηματική δήλωσή της. (Πάσα ομοιότης- για τους γνωρίζοντες την πολιτική ιστορία του τόπου- με τον κηπουρό του Βασιλιά που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι συγχρόνως και κυβερνήτης της χώρας, είναι εντελώς συμπτωματική).

Για τον κ. Πρόεδρο του Επιστημονικού Συμβουλίου όμως, τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Εδώ το «έγκλημα» είναι διαρκές. Κάπου δυόμιση δεκαετίες. Και η αξιολόγησή του έχει γίνει προ πολλού. Από την κοινωνία. Όχι κατ’ ανάγκην ταυτόσημη για όλο τον κόσμο. Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την ευφυϊα του ή τις σπάνιες ειδικές ικανότητές του. Τα πρόβλημα είναι πώς και για ποιο σκοπό εκμεταλλεύεται τα συγκριτικά πλεονεκτήματά του.
Τον έχω κατηγορήσει επίσημα – με υπογραφές και πρωτόκολλα- για πρακτικές προπαγάνδας, χειραγώγησης και συκοφάντησης τύπου Γκαίμπελς. Δεν έβγαλε άχνα. Κατά πάγια τακτική, δεν απαντά όταν υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να εκτεθεί περισσότερο.
Αλλά ας έλθουμε στα πρόσφατα γεγονότα. Δεν θα αναφερθώ στις ήδη δημοσιευμένες καταγγελίες γιατί θεωρώ (μετά την πάροδο εβδομάδων χωρίς απάντηση) πως τις αποδέχεται σαν αληθείς. Το να ασχοληθώ με το προσωπικό μου θέμα θα αδικούσε κι εμένα και θα έφερνε στο ίδιο αδιέξοδο τον κ. Πρόεδρο που υποφέρει από αλλεργία προς κάθε τι που έχει σχέση με επιστημονικά προσόντα (όπως αυτά νοούνται και καθορίζονται σε όλο τον κόσμο), απόλυτα δικαιολογημένη βέβαια αφού τα δικά του προσόντα και τότε που διορίστηκε στο ΕΣΥ ως Διευθυντής αλλά και σήμερα, δύσκολα θα εβαθμολογούντο αισθητά πάνω από το μηδέν στην ισχύουσα εκατοστιαία κλίμακα. Ενδεικτικά λοιπόν και ξεκινώντας από το πιο πρόσφατο γεγονός της «εφόδου» του ΣΔΟΕ στο Νοσοκομείο.

Μετά μεγίστης εκπλήξεως οι Κορίνθιοι παρακολούθησαν τον κ. Πρόεδρο από τηλεοράσεως να μιλάει για «Καμόρα» γιατρών που θέλουν να έχουν τον πρώτο λόγο στο Νοσοκομείο, που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τις πολυκατοικίες τους από τα δηλωθέντα εισοδήματά τους, που –ανθυπομειδιώντας με νόημα- δυστυχώς δεν του επιτρέπεται να κατονομάσει τους συναδέλφους, που δεν ήταν καθόλου τυχαία η έφοδος της ΣΔΟΕ στο Νοσοκομείο Κορίνθου (εδώ ο κ. Πρόεδρος –έστω και εξ ολισθήματος- ήταν απόλυτα σαφής και προπάντων ειλικρινής). Φοβάμαι ότι εδώ κάθε απόπειρα σχολιασμού για την (αν)αρμοδιότητα, το ύφος, το ήθος και το θράσος του θα ήταν ανεπιτυχής. Η τύχη του πραγματικά τον έχει αδικήσει. Σε άλλες συνθήκες και άλλες εποχές (σκοτεινές), οι Ροβεσπιέροι και οι Ρασπούτιν δεν θα είχαν καμία τύχη απέναντί του.

Αλλά και πέρα από την τηλεοπτική «τρομοκρατία», δεν δίστασε να είναι πιο συγκεκριμένος ως αμείλικτος διώκτης της διαφθοράς Ενώπιον των ανδρών του ΣΔΟΕ και της εκπροσώπου της Μονάδος Τεχνητού Νεφρού κατήγγειλε τους νεφρολόγους (με οργίλο ύφος και χαρακτηρισμούς τουλάχιστον απρεπείς), ότι «έχουν ντοπάρει όλους τους νεφροπαθείς με πανάκριβα φάρμακα» και βέβαια όλα αυτά θα τελειώσουν πολύ σύντομα (όταν αναλάβει γενικός διαχειριστής όλων των προμηθειών;). Για τους γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα, η επίθεση εναντίον των συγκεκριμένων συναδέλφων, αποτελεί μνημείο θράσους και αισχρής λασπολογίας. Αποτελεί δε συνέχεια προηγούμενης επίθεσης εναντίον του προσφάτως αποχωρήσαντα διευθυντού της Μονάδος (ΓΙΑΤΡΟΥ –με κεφαλαία- προτύπου συγκρότησης, προσωπικότητας και ήθους) από την κα Διοικήτρια-φερέφωνο του κ. Προέδρου- με προσβλητικά υπονοούμενα για μεγάλο φαγοπότι – «πάρτυ» που τελείωσε.
Η αποθέωση τ4ης προπαγάνδας τύπου Γκαίμπελς, «πες-πες, στο τέλος κάτι θα μείνει».

Τα πράγματα πάντως δεν είναι τόσο ελεεινά και τρισάθλια. Δυστυχώς είναι πολύ χειρότερα. Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι στην Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα, υπερεξηκοντούτης υψηλόβαθμος δημόσιος λειτουργός, θεράπων της πλέον ανθρωπιστικής των επιστημών, συνηθίζει να λύνει τις όποιες διαφορές προκύπτουν στο περιβάλλον του (εργασιακό και όχι μόνο), με κτηνώδη βία; Το τελευταία θύμα (ο Διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής), λίαν προσφάτως και τις παραμονές της αξιολόγησής του από τον κ. Πρόεδρο, υπέστη δημοσία την άκρως ενδιαφέρουσα (από δημοσιογραφικής τουλάχιστον πλευράς) διαδικασία «νουθεσίας». Ο άνθρωπος ακόμα αναρωτιέται για ποιο λόγο αναγκάστηκε να φέρει για αρκετές ημέρες και σε εμφανή μέρη του σώματός του τα «παράσημα» των γρονθοκοπημάτων, αδιάψευστα τεκμήρια του ανδρισμού του κ. Προέδρου. Ο υποφαινόμενος, σε μια από τις παρανοειδείς εκρήξεις του κ. Προέδρου, έχει γίνει στόχος πραγματικής απόπειρας (τουλάχιστον επικίνδυνης σωματικής βλάβης) και μόνο χάρη στην ετοιμότητα και την καλή του τύχη, είναι σήμερα σώος.

Τουλάχιστον να είχε μια προσφορά ως Νευρολόγος που να δικαιολογεί την θέση του στο ΕΣΥ, εμείς οι γιατροί έχουμε την –καλώς ή κακώς εννοούμενη- συναδελφικότητα να δικαιολογούμε και να καλύπτουμε μια «ιδιόρρυθμη» συμπεριφορά (αν και σαφώς, εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο). Προσωπικά δεν έχω δει ποτέ τον (μοναδικό) νευρολόγο του νοσοκομείου μας να εξετάσει νευρολογικά κάποιο ασθενή. Ούτε στο Τμήμα Επειγόντων ούτε στην Παθολογική Κλινική όπου νοσηλεύονται οι νευρολογικού ενδιαφέροντος ασθενείς.

Παραπεμπτικά σημειώματα από την τελευταία για νευρολογική εξέταση νοσηλευομένου, είτε αγνοούνται, είτε επιστρέφονται ως απαράδεκτα, είτε σκίζονται μετ’ αγανακτήσεως από τον κ. Πρόεδρο. Αγνοώντας στοιχειώδεις κανόνες που ισχύουν σε όλο τον κόσμο, δεν έχει πάρει ποτέ την ευθύνη να υπογράψει την εκτίμηση ενός ασθενούς και την παραπέρα αγωγή του. Και αλίμονο στο συνάδελφο που θα τολμήσει να εξετάσει νευρολογικά έναν ασθενή μπροστά στον κ. Πρόεδρο. Και βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται για σύγχρονη νευρολογική εξέ5ταση όπως π.χ. με ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Δεν ξέρω αν δικαιούμαι να ελπίζω ότι ο κ. Πρόεδρος είχε την ευαισθησία να παραχωρήσει κάπου στο ΕΣΥ (όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να βοηθήσει τους πολίτες που τον πλήρωσαν) τον ηλεκτροεγκεφαλογράφο στου οποίου την προμήθεια –προ αρκετών ετών-ασμένως πρωταγωνίστησε αλλά ουδέποτε χρησιμοποίησε. Η δουλειά λοιπόν του Νευρολόγου στο Νοσοκομείο Κορίνθου εξαντλείται (πλην σπανιότατων, ειδικού ενδιαφέροντος περιπτώσεων) ουσιαστικά στην εκ του μακρόθεν «εκτίμηση» του ασθενούς και την συνήθη «εντολή» να παραπεμφθεί στον Αξονικό Τομογράφο (του οποίου την αντικατάσταση φέρεται να προωθεί παντί τρόπω τελευταία, την ώρα που με αγώνα και άγχος εξασφαλίζουμε – και όχι πάντα επιτυχώς- στοιχειώδη επάρκεια σε σεντόνια και μαξιλαροθήκες).

Και βέβαια στην θλιβερή φάμπρικα εκδόσεως πιστοποιητικών (συνήθως «εξεταζομένων» κατ’ οίκον ασθενών, όπου κατά επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις του «δεν βλέπει δωρεάν ούτε την μάνα του») για την επιτροπή που ο ίδιος προεδρεύει.
Είναι ο μοναδικός γιατρός του Νοσοκομείου που απαιτεί (και το έχει βέβαια καταφέρει), όντας σε ενεργό εφημερία και ευρισκόμενος οπουδήποτε, να καλείται μόνο από ειδικευμένο συνάδελφο (τρομοκρατώντας στην κυριολεξία τους ειδικευόμενους), θέτοντας τον εαυτό του σε ειδική κατηγορία και πάνω και πέρα από κάθε αποδεκτή ιατρική και υπηρεσιακή συμπεριφορά.
Εχει όμως βρει έναν πολύ καλό τρόπο να περνά ευχάριστα τον χρόνο του κυρίως κατά το πρωινό ωράριο. Να ρίχνει με τις ώρες πασιέντζες –στη σύγχρονη ηλεκτρονική εκδοχή τους – ανά τις Κλινικές και τα γραφεία των γιατρών, προκλητικά και απαξιωτικά προς όλους και όλα.

Κύριε Διευθυντά. Είμαι έτοιμος να πληρώσω το κόστος της όποιας υπηρεσιακής υπέρβασης και πανέτοιμος να στηρίξω σε οποιοδήποτε επίπεδο την αλήθεια και την ακρίβεια –μέχρι κεραίας- των λίγων αυτών και γενικόλογων καταγγελλομένων. Πάντως απεύχομαι να αναγκαστώ να επανέλθω (με εμπεριστατωμένη παρουσίαση εξωφρενικών και απίστευτων καταστάσεων και γεγονότων).
Ελπίζω η παρούσα να αποβεί χρήσιμη στην ελάχιστη έστω διόρθωση πορείας στο Νοσοκομείο μας.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Μετά τιμής
Ο Διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής
Παρθενίου Φ. Χρίστος



Η απάντηση Πατσιογάννη
Ο Γιώργος Πατσογιάννης απάντα στην επιστολή του γιατρού κ.Χρήστου Παρθενίου που αναρτήσαμε χθές:

"Στην ιστιοσελίδα σας φιλοξενείτε επιστολή του Διευθυντεύοντα της Παθολογικής κλινικής του Γ.Ν.Κορίνθου Χρήστου Παρθενίου.
Προ 10ημέρου το Συμβούλιο Επιλογής-Κρίσης του Νοσοκομείου για την κατάληψη της θέσεως του Συντονιστού Διευθυντού της Παθολογικής κλινικής έκρινε ομόφωνα εκ των υποβληθεισών υποψηφιοτήτων ότι ο κ. Παρθενίου δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος για τη θέση αυτή.

Εκρίθη ομόφωνα την παραπάνω θέση να την καταλάβει ιατρός με περισσότερα προσόντα απ’ αυτόν, ο οποίος προέρχεται από θητεία σε Πανεπιστημιακές κλινικές της Γερμανίας.
Ο κ.Παρθενίου θα παραμείνει κατέχοντας το βαθμό του Διευθυντού λόγω χρονικής ωρίμανσης αλλά όχι του Συντονιστού Διευθυντού.
Από τα μέλη του Συμβουλίου κρίσεως, και εγώ και η Διοικήτρια, μέχρι την ημέρα της αποφάσεως του Συμβουλίου κρίσεως ήμασταν ανεκτοί από τον κ. Παρθενίου!
Η επιστολή που φιλοξενείτε εστάλη μετά τη γνωστοποίηση των αποτελεσμάτων του Συμβουλίου κρίσης.
Τα ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ…..δικά σας!
Εάν το αποτέλεσμα της κρίσης ήταν αυτό που ανέμενε ο κ. Παρθενίου θα ήταν όλα «καλά και ωραία».

Επί της επιστολής που φιλοξενείτε και του περιεχομένου της, έχω να παρατηρήσω μόνο τα παρακάτω:
Η επιστολή του κ. Παρθενίου (μετά την κρίση) μας απαλλάσσει ως μέλη του Συμβουλίου Κρίσης από οποιοδήποτε συναισθηματικό άγχος για την απόφασή μας, λόγω συνυπάρξεως στον ίδιο εργασιακό χώρο για πολλά χρόνια.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα προσωπικά με τη εφημερίδας σας αν κάποιος τη χρησιμοποίησε ως εφημερίδα «τοίχου». Εξάλλου, είμαι υπέρμαχος της ελευθεροτυπίας, ακόμη δε και της ελευθεροστομίας.

Είμαι συνηθισμένος και διαθέσιμος και λόγω ιδιοσυγκρασίας και λόγω ειδικότητος –ψυχίατρος- να κάνω διάλογο με την όποια «κυρία Κατίνα», της όποιας γειτονιάς.
Δεν επιτρέπω όμως στον εαυτό μου να ανοίξει διάλογο με τον υπογράφοντα την επιστολή «συνάδελφο», για να αποδείξω ότι δεν είμαι «ελέφαντας» για πράξεις που και η όποια Κατίνα της όποιας γειτονιάς δε θα έχε την παραμικρή διάθεση να σχολιάσει.

Για το όλο περιεχόμενο της επιστολής είναι προσωπική μου υπόθεση πώς θα το χειριστώ περαιτέρω για την αποκατάσταση της ηθικής μου βλάβης και υπολήψεως.
Εσείς, ως ηλεκτρονική εφημερίδα μετά τη γνωστοποίηση του ονόματός μου (διότι ο υπογράφων την επιστολή με ανέφερε μόνον με τον τίτλο μου-ως πρόεδρο του Επιστημονικού Συμβουλίου και όχι με το ονοματεπώνυμό μου) ξέροντας πλέον ότι πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου είναι ο Γεώργιος Πατσιογιάννης (που για δυόμισι δεκαετίες ΕΚΛΕΓΕΤΑΙ-ως και ο ίδιος παραδέχεται-ανά διετία στη θέση αυτή), οφείλετε να λάβετε θέση ως προς τα γραφόμενα διότι νομίζω γνωριζόμαστε.

Η δημοσιογραφία δεν είναι μόνο δημοσίευση επιστολών αλλά κυρίως σχολιασμός και κριτική όλων των παραμέτρων.
Παρακαλώ η επιστολή μου αυτή να αναρτηθεί παραπλεύρως της επιστολής του κ. Παρθενίου που φιλοξενείτε, ως ο νόμος ορίζει για αντιπαραβολή.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Γιώργος Πατσιογιάννης
Πρόεδρος Επιστημονικού Συμβουλίου
Γ.Ν.Κορίνθου