Η Τουρκία βαίνει σε εκλογές. Και είναι πρόδηλο ότι ο Ταγίπ Ερντογάν έχει το πάνω χέρι. Τεντώνει το σχοινί από τα Βαλκάνια ώς τον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή.

Και διαψεύδει ότι ήταν ο μετριοπαθής ηγέτης που θα μπορούσε να επιλύσει το Κυπριακό και άλλα προβλήματα στη βάση έντιμων συμβιβασμών.

Η τουρκική θέση είναι απλή: Διχοτόμηση στην Κύπρο, διχοτόμηση στο Αιγαίο, στη βάση μιας νεο-οθωμανικής πολιτικής, όπως την καθορίζει με σαφήνεια στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος», ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Αληθές είναι ότι η Τουρκία δεν είναι άτρωτη.

Μάλλον Αθήνα και Λευκωσία δεν έχουν στρατηγική για τη δημιουργία συνθηκών βιώσιμων και δημοκρατικών λύσεων.

Και είναι η Τουρκία τρωτή, διότι από τον Απρίλιο του 2009, όταν ο Πρόεδρος Ομπάμα έδιδε το χρίσμα της περιφερειακής δύναμης στην Άγκυρα, είχαμε επισημάνει ότι, με βάση τα αξιώματα του Θουκυδίδη και των ισοζυγίων δυνάμεων, θα προκαλούνταν αντιδράσεις από το Ισραήλ και από αραβικά κράτη, όπως είναι η Σαουδική Αραβία.

Ταυτοχρόνως, το φλερτ της Άγκυρας με το Ιράν ρίχνει νερό στο μύλο εκείνων των Ευρωπαίων, που αποκλείουν την πλήρη τουρκική ένταξη και υποστηρίζουν την ειδική σχέση.

Είναι, πλέον, κατανοητό ότι η Τουρκία επιδιώκει μεν την καθιέρωσή της ως περιφερειακής δύναμης, αλλά μέσα από την οικονομική και στρατιωτική της ισχύ έχει αποκτήσει νέους εχθρούς, παρότι η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ επιχειρούν να εμφανίσουν την Τουρκία του Ερντογάν ως φάρο δημοκρατίας, όπως είχε πει ο Επίτροπος Ρεν, και ως μοντέλο για τα μουσουλμανικά κράτη της περιοχής.

Ειδικώς οι ΗΠΑ στηρίζουν την Τουρκία να ενταχθεί στην Ε.Ε., διότι θα ήθελαν ένα νέο, μετά τη Βρετανία, Δούρειο Ίππο στην Ευρώπη. Ταυτοχρόνως, όμως, επιθυμούν να διατηρούν την Άγκυρα υπό έλεγχο, αφού:

1. Χρησιμοποιούν τους Κούρδους και δη την αναγνώριση κράτους στο βόρειο Ιράκ ως στιλέτο στην πλάτη της Άγκυρας.

2. Η τουρκική οικονομία μπορεί μεν να περνά σήμερα περίοδο άνθισης, αλλά υπάρχει η άποψη ότι άρχισε να πλήττεται από τον ιό της Ιρλανδίας.

Διαπιστώνεται, δηλαδή, ότι παρέχονται τραπεζικά δάνεια αφειδώς με εμφανή τον κίνδυνο οικονομικής κρίσης. Όχι μόνο διότι δεν θα έχουν να πληρώσουν οι δανειζόμενοι, αλλά κι επειδή η φούσκα των υπερτιμημένων ακινήτων θα σπάσει, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι τράπεζες να εισπράξουν τα οφειλόμενα.

Ερώτημα (προς Αθήνα και Λευκωσία): Είναι το μοντέλο Ερντογάν και δη του ΑΚP αναλώσιμο; Όταν, δηλαδή, δεν θα το χρειάζονται πια οι Αμερικανοί θα έχουν ή όχι τρόπο για να το καταποντίσουν; Ακόμη, όμως, και αν συμβεί ένα τέτοιο σενάριο, εμείς, χωρίς συγκροτημένη στρατηγική και στόχους, πώς θα έχουμε όφελος;..
.