Όταν βλέπετε να ανακοινώνονται συνεδριάσεις συνδυασμών, σε κορυφαίο επίπεδο, θα ξέρετε ότι υπάρχουν προβλήματα που αναζητούν απεγνωσμένα λύση. Όταν γίνονται προπαρασκευαστικές συνεδριάσεις που έχουν και την ανάγκη δημόσιας προβολής, τότε να είστε βέβαιοι ότι κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Αυτό θα μπορούσε να το κάνει – και θα ήταν κατανοητό – μια παράταξη που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, έτσι ώστε να υπογραμμίσει την παρουσία της και να προβάλλει τη δραστηριότητά της. Όταν γίνονται τέτοιες κινήσεις από την παράταξη που διοικεί, σημαίνει ότι κάποια συνεννόηση που δεν μπόρεσε να γίνει στο παρασκήνιο, φιλοδοξεί να επιτευχθεί μέσω της δημοσιότητας. Είναι αυτό που αποκαλείται συχνά «βγάλσιμο στη σέντρα», «στον τάκο». Ελπίζουν, δηλαδή, οι ιθύνοντες του συνδυασμού ότι οι διαφωνούντες θα καμφθούν ή θα αλλάξουν στάση, φοβούμενοι τη δημοσιοποίηση και ενδεχομένως την στοχοποίησή τους ως διαφωνούντες.
Εκατοντάδες αράδες
Ένα ακόμα δείγμα τέτοιων φαινομένων, είναι όταν γράφονται εκατοντάδες αράδες σε κείμενα που τελικώς το ζουμί τους βρίσκεται σε μια – δύο γραμμές. Κάθεται δηλαδή κάποιος και γράφει, γράφει, γράφει, τα φέρνει από εδώ, τα πάει από εκεί, για να εμφανίσει αυτό που θέλει να πει, μέσα από τις γρίλιες ενός κειμένου που άλλα θέλει να πει, άλλα λέει και άλλα εννοεί. Ενώ ξέρει εκ των προτέρων τι είναι εκείνο στο οποίο θέλει να εστιάσει, το εμφανίζει μέσω Ακτής Ελεφαντοστού. Και αυτό έχει εξήγηση. Νομίζει ότι είναι πονηρός και ευφυής. Θέλει να περάσει αυτό που θέλει, αλλά δεν θέλει να φαίνεται τόσο ξεκάθαρα στον υπόλοιπο κόσμο. Επιδιώκει ένα είδος μηνύματος προς τους αποδέκτες, μια προειδοποίηση, έναν ψευδοεκβιασμό, έτσι ώστε να τους οδηγήσει στη θέση που ο ίδιος θέλει. Πολλές φορές οι συγγραφείς τέτοιων κειμένων γίνονται φανατικότεροι, ακόμα και από εκείνους που έχουν «παραγγείλει» το κείμενο. Από εκείνους που έχουν μια στόχευση και θέλουν κάτι να επιτύχουν. Και γελοιοποιούνται.
Αν κάτσει αλλιώς ;
Όσοι ακολουθούν αυτού του είδους την τακτική, έχουν πάντα έναν θεμελιώδη φόβο. Μπορεί να έχουν καταβάλει φοβερή προσπάθεια, να έχουν γράψει πλουμιστά και φανταχτερά άρθρα, να νομίζουν ότι το λιγότερο που δικαιούνται για το κείμενό τους είναι το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, ο τρόμος όμως παραμένει. Έχουν δαπανήσει αμέτρητο χρόνο, έχουν φανταστεί όλους τους πιθανούς συνδυασμούς γεγονότων, νομίζουν ότι έχουν προβλέψει όλες τις μελλοντικές κινήσεις των στόχων, έχουν καταστήσει τους εαυτούς τους «γκουρού» των πολιτικών τακτικισμών, αλλά μέσα τους ξέρουν ότι υπάρχει τρόπος όλα να γυρίσουν τούμπα μέσα σε δευτερόλεπτα. Και ο τρόπος είναι οι στόχοι να βγουν και να παίξουν καθαρό, ανοιχτό παιχνίδι, σε ανοιχτό γήπεδο. Να βγουν δηλαδή μπροστά, να αλλάξουν ουσιαστικά τους όρους των εξελίξεων και να καταστήσουν, μέσα σε δευτερόλεπτα, άχρηστη, την όποια τακτική υπόγειων διαδρομών. Τότε όλα πάνε στράφι, όλα από την αρχή και συνήθως οι γραφιάδες απλώς ξεκινούν από την αρχή κάποιο άλλο σενάριο. Έχοντας δεχτεί σοβαρό πλήγμα στον υπερφίαλο της αυτοεκτίμησής τους.
Το σημείο βρασμού
Πως λέμε ότι για το νερό το σημείο βρασμού είναι στους 100° C … Έτσι και σε περιπτώσεις υπόγειων πολιτικών τακτικισμών, που σκοπεύουν σε κάτι πρόσκαιρο και βραχυπρόθεσμο, υπάρχει ένα σημείο που αν ξεπεραστεί, τότε αρχίζουν να ηχούν οι σάλπιγγες της Αποκάλυψης. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι ολέθριο για εκείνους που είχαν αναλάβει τη σύνταξη κειμένων κατευθυντήριων γραμμών, γιατί εκ των πραγμάτων αναγκάζονται να αρχίσουν τις μανούβρες. Προσπαθώντας να πιαστούν έστω και από μια υπόθεση που είχαν κάνει και ενδεχομένως συνεχίζει να ισχύει, ουσιαστικά αποκαλύπτουν – άθελά τους – όλο το αρχικό σκεπτικό τους και εκθέτουν τους εντολείς τους. Οι τελευταίοι, από την πλευρά τους, αντιλαμβάνονται με προβληματισμό ότι αυτό που προσπαθούσαν ή ήθελαν να φορτώσουν σε άλλους, ουσιαστικά συνεχίζει να είναι δικό τους φορτίο, έτσι όπως ήταν από την αρχή στη συνείδηση και στη σκέψη τους. Μόνο που τώρα είναι και δημοσιοποιημένο, επομένως εύκολα αντιμετωπίσιμο από τους αρχικούς διαφωνούντες.
Επί της ουσίας
Όλο το πρόβλημα είναι και πάλι ο «Καλλικράτης» και οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν στην Πελοπόννησο πριν τις εκλογές για την ανάδειξη των περιφερειακών αρχών. Από πολύ νωρίς είχαμε εντοπίσει ότι οι όροι «Περιφερειάρχης», «Γενικός Γραμματέας Πελοποννήσου», «Αντιπεριφερειάρχης», «Θεματικός Αντιπεριφερειάρχης» θα έρχονταν σε συνεχή και διαρκή τριβή με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Και αν επί της πολιτικής του υφής, αυτό το θέμα μπορεί να αφήσει τους πολίτες αδιάφορους, επί της ουσίας γίνεται πληγή, λόγος αναβλητικότητας, τροχοπέδη για τον ίδιο το θεσμό. Και κάποια στιγμή φτάνει ο κόμπος στο χτένι, γιατί ο «Καλλικράτης» άνοιξε τον ασκό του Αιόλου σε μια ήδη προβληματική δομή που είχε αποκτήσει ένα σταθερό υπόβαθρο και προσπαθούσε να βελτιώσει τη σχέση της με τους πολίτες, ως αποδέκτες υπηρεσιών. Τώρα, όλα φαίνεται να ξεκινούν από την αρχή, ακόμα και οι βασικές οργανωτικές λειτουργίες. Το καθημερινό αλαλούμ που γίνεται στις υπηρεσίες κρατιέται για την ώρα χαμηλά στην επικαιρότητα, είναι όμως θέμα χρόνου το να αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο …
Η διελκυστίνδα
Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα, άρθρο από εκείνα που ανέλυσα σήμερα, αποκαλύφθηκε όλο το σκηνικό έντασης που έχει διαμορφωθεί στις διοικητικές κορυφές της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Υπήρχε μια άτυπη κόντρα, που μετά από αυτό το άρθρο απέκτησε επισήμως σάρκα και οστά. Ο συντάκτης του, προσπαθώντας να φορτώσει σε τρίτους εκείνα που διατύπωνε, άθελά του, αποκάλυψε το σχέδιο που υπάρχει πίσω από τις καταστάσεις, που σαν θεατρικό έργο θα μπορούσαμε να τις συνοψίσουμε υπό τον τίτλο «Ο Συμπαραστάτης του Πολίτη». Συγκεκριμενοποίησε το θέμα και ανέδειξε αυτό που ουσιαστικά θέλουν να επιτύχουν οι κατήγοροι. Ένα ολόκληρο παιχνίδι εξουσίας που εμπλέκει χρηματοδοτήσεις, έργα, μέσα μαζικής ενημέρωσης και όλα αυτά εντάσσονται σε μια αφηρημένη – για την ώρα – μεγάλη ιδέα που κάποιος έχει εμπνευστεί, κάποιοι την έχουν αποδεχθεί και κάποιοι άλλοι – προφανώς – ή δεν την ξέρουν, ή αγωνίζονται να την ανατρέψουν. Και οπωσδήποτε αυτή η «μεγάλη ιδέα» δεν έχει καμία σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες …
Το συγκεχυμένο ανάχωμα
Όπως ακριβώς όμως «αφηρημένη» είναι αυτή η μεγάλη ιδέα, άλλο τόσο συγκεχυμένο και αδιευκρίνιστο είναι το υποτιθέμενο ανάχωμα. Αν υποθέσουμε ότι οι δύο μεγάλες παρατάξεις είναι δύο παράλληλες ευθείες, τότε η «μεγάλη ιδέα» έρχεται και τις τέμνει διαγωνίως, δημιουργώντας νέα χωρικά πεδία. Αν θυμάστε από τα μαθηματικά, αυτό που λέγαμε «εντός, εκτός και επί τ’ αυτά». Κάπου εκεί μέσα προσπαθεί ο καθένας να χωρέσει, εκτός από την αντίθεσή του, τις φιλοδοξίες του και τις δικές του αγκυλώσεις. Πιθανώς και τις δικές του προκαταλήψεις. Δημιουργούνται λοιπόν άναρχοι θύλακες αντίστασης που και αυτοί δεν είναι συντεταγμένοι. Θα δούμε πολλές φορές πρόσωπα να αλλάζουν θέση πάνω στο κάδρο και αυτό γιατί όλοι εδράζονται σε διαφορετικές αφετηρίες. Υπάρχουν μερικοί που υποστηρίζουν ότι μπορούν να αποκτήσουν κοινή συνείδηση ως ανάχωμα. Προσωπικά αμφιβάλω. Και αυτό γιατί, δυστυχώς, και η τέμνουσα είναι μετακινούμενη …
Κουίζ
Τώρα τι θα πεις ; Ότι όλα αυτά τα σκέφτηκαν άλλοι ή ότι σου ξέφυγαν πάνω στον ειρμό σου ;
Από τη "ΣΦΗΚΑ" της Κυριακής 27 Φεβρουαρίου 2011
Στήλη Ευχήνορας
0 Response to "Κάτι τρέχει στην Πελοπόννησο - Από τη "ΣΦΗΚΑ" της Κυριακής 27/2"