Οι απεργίεςΦρονώ πως οι εργαζόμενοι και ειδικά οι συνδικαλιστικοί φορείς οφείλουν να αναθεωρήσουν τους τρόπους αντίθεσής τους. Η απεργία είναι φανερά κάτι το ξεπερασμένο, αλλά και αποδεδειγμένα αναποτελεσματικός τρόπος δράσης. Στις μέρες μας ίσως οι απεργίες να είναι ακόμα και επιδιωκόμενες από πλευράς κυβέρνησης. Μεροκάματα γλιτώνει, επιδόματα γλιτώνει, οικονομία κάνει.
Λάθος μηνύματα
Οι κεντρικές απεργίες της Αθήνας δίνουν συνήθως λάθος μηνύματα. Παίζουν για κάποια δευτερόλεπτα στα κανάλια και μετά αρχίζουν τα ρεπορτάζ για το πόσος κόσμος ταλαιπωρήθηκε, πόσες προσαγωγές έγιναν, πόσο ξύλο έπεσε, τι επεισόδια έγιναν. Οι διεκδικήσεις δεν γίνονται γνωστές ούτε από τα πανό πια. Ξεπερασμένα μηνύματα χωρίς περιεχόμενο και με έναν συνδικαλιστικό κλάδο που πρέπει να περάσει από κλίβανο …
Οι κοινωνικές ομάδες
Σχεδόν όλες οι απεργίες που έχουν γίνει από τις πρώτες περικοπές και μετά, δημιουργούν αντικρουόμενα συναισθήματα στην ίδια την κοινωνία. Αυτός που ταλαιπωρείται είναι ο απλός πολίτης και η καθημερινότητά του γίνεται ανυπόφορη. Ουσιαστικά, η μια κοινωνική ομάδα στρέφεται εναντίον κάποιας άλλης ή εναντίον του ίδιου του εαυτού της αφού χάνονται μεροκάματα που είναι ζωτικά για χιλιάδες πλέον σπιτικά στην Ελλάδα.
Ακόμα χειρότερα
Η ιστορία του «καπελώματος» των απεργιών από συνδικαλιστικούς φορείς με προφανή ομφάλιο λώρο προς συγκεκριμένα κόμματα, είναι ακόμα μια πληγή. Αλλού δημιουργούνται διαφορετικές πορείες, αλλού δημιουργούνται ομάδες στις πορείες. Η εικόνα 10 – 15 ατόμων που περιφέρονται με 2 – 3 να φωνάζουν και έναν να κρατάει τη ντουντούκα, έχει καταντήσει γραφική έως γελοία. Έτσι δεν γίνεται δουλειά …
Οι κεφαλές
Στις κεφαλές των απεργιακών πορειών και των συνδικαλιστικών φορέων επικρατούν άνθρωποι που θα έπρεπε να βρίσκονται απέναντι από τις πορείες. Είτε γιατί είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την κυβερνώσα παράταξη, είτε γιατί αποτελούν μέλη των λεγόμενων «ρετιρέ». Δεν είναι δυνατόν πριν τις εκλογές να συντρώγουν με τον σημερινό πρωθυπουργό και σήμερα, για να του εκφράσουν τα αιτήματά τους, να πρέπει να κάνουν πορείες σε όλη την Ελλάδα και να το παίζουν εργατοπατέρες. Αν τα είχαν πριν τόσο καλά, γιατί να μην τα έχουν και τώρα. Ας συνφάγουν ξανά, αγωνιζόμενοι για αυτά που ζητούν με τόση ένταση στις πορείες.
Αλλαγή
Χρειάζεται ριζική αλλαγή στην αντίληψη που υπάρχει περί συνδικαλισμού. Δεν εξαγνίζεται κανείς παίρνοντας μια ντουντούκα, κάνοντας τον περιπατητή στο κέντρο των πόλεων. Δεν έχει να κερδίσει τίποτα χάνοντας ένα μεροκάματο. Πρέπει να αλλάξει νοοτροπία ο συνδικαλισμός, στάση και συμπεριφορά. Να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στον εργαζόμενο και να του δείξει ότι πράγματι μπορεί να διεκδικήσει πράγματα.
Κατόπιν εορτής
Τι νόημα έχει μια απεργία που γίνεται κατόπιν εορτής ; Τι μήνυμα έχει να δώσει τελικά και σε ποιόν ; Οι περισσότερες αντιδράσεις γίνονται αφού έχει ριφθεί ο κύβος. Παράδειγμα οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων για τις περικοπές και τον «Καλλικράτη». Έγιναν μετά την ψήφιση των νομοσχεδίων και τελικά χάθηκαν μέσα στις εξελίξεις. Το ζητούμενο είναι να εμποδίσεις να νομοθετηθεί κάτι, όχι να τρέχεις από πίσω του όταν πια είναι νόμος. Τότε είναι πολύ αργά …
Η εικόνα
Η εικόνα κάποιων συνδικαλιστών που βγαίνουν στην τηλεόραση είναι τραγική. Υποτίθεται είναι άνθρωποι χρόνια στον συνδικαλισμό, παίρνουν ειδικές άδειες από την εργασία τους για να συνδικαλίζονται και ενίοτε χρηματοδοτούνται και από το κράτος. Θα περίμενε κανείς, τουλάχιστον επικοινωνιακά να είναι καλύτερα καταρτισμένοι. Δεν μπορούν να σταθούν απέναντι στους μπαρουτοκαπνισμένους παρουσιαστές που τους διπλώνουν εύκολα σε μια κόλλα χαρτί.
Άλλος δρόμος
Οι εναλλακτικές δεν είναι πολλές, ή τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν έχουν εφευρεθεί. Ίσως μια στάση τεχνοκρατικού συνδικαλισμού να ήταν προτιμότερη. Συνδικαλισμός δηλαδή δημιουργικός που θα είχε προτάσεις, ενιαίο λόγο και θα είχε καταφέρει να εκφράζει 5 – 6 κοινά αποδεκτές θέσεις. Στοιχειοθετημένος και γεμάτος επιχειρήματα. Οι συνδικαλιστές θα έπρεπε να διαβλέπουν και όχι απλώς να διαπιστώνουν.
Η δράση
Έχει επικρατήσει στην Ελλάδα μια λογική, σε κάθε επίπεδο, που λέει ότι για να καταφέρεις να ακουστείς πρέπει να κάνεις πολλή φασαρία, ακόμα και άσχετη με αυτό που θέλεις να πεις. Ή ότι πρέπει να δημιουργήσεις προβλήματα στους συμπολίτες σου. Αυτό το μοντέλο είναι καταδικασμένο. Ο συνδικαλισμός χρειάζεται άλλους τρόπους και άλλες συμπεριφορές. Πριν οτιδήποτε άλλο, πρέπει να φύγει από το μοντέλο του «επαγγελματία συνδικαλιστή». Αν αυτό το θέμα αντιμετωπιστεί με ηρεμία, θα βρεθούν και άλλοι τρόποι δράσης.
Κουιζ
Η μαντάμ έχει όλο το πακέτο ή απλώς το περιφρουρεί ; Γιατί κάτι μου λέει ότι της έχουν δώσει ένα κλειδί, αλλά δεν είναι το σωστό …
Από τη "ΣΦΗΚΑ" της Κυριακής 27 Φεβρουαρίου 2011
Στήλη Ευχήνορας
0 Response to "Τα μικρά σχόλια του Ευχήνορα - Από τη "ΣΦΗΚΑ" της Κυριακής 27/2"