Η κρίση που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία δεν είναι μόνο οικονομική, είναι μια πολυεπίπεδη συστημική κρίση, που στόχο έχει την εντεινόμενη υποτίμηση της ζωής μας.

Ο πόλεμος που έχει κηρύξει η εξουσία κατά της κοινωνίας είναι ανελέητος.
Οι άνθρωποι, σήμερα, ασφυκτιούν κάτω από το σημερινό πολιτικό σύστημα και η αντοχή τους εξαντλείται. Η βαθύτατη κρίση της νεοφιλελεύθερης μορφής του καπιταλισμού οδηγεί σταδιακά στην απαξίωση και απονομιμοποίηση στη συνείδηση του κόσμου του πολιτικού συστήματος, που αργοπεθαίνει κάτω από το βάρος της ανικανότητας να προσφέρει την παραμικρή ελπίδα θετικής προοπτικής στην κοινωνία.

Σχέδια όπως αυτό της "φυσικοποίησης" της κρίσης, που στόχευαν στην απόκρυψη του κοινωνικού πολέμου, καταρρίφθηκαν, με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην πέσει στην παγίδα της συναίνεσης μπροστά στο "κοινό κακό".
Υπάρχει επομένως μια συγκεκριμένη πολιτική πραγματικότητα όπου από τη μια μεριά κορυφώνεται η πολιτική και ηθική απαξίωση ενός παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος στις συνειδήσεις των ανθρώπων και από την άλλη διαφαίνεται ότι η αδυναμία μιας κατακερματισμένης Αριστεράς, να ανταποκριθεί στα προτάγματα των καιρών, δημιουργεί έλλειψη εμπιστοσύνης στον κόσμο.

Όλα δείχνουν πως η ελληνική κοινωνία έχει μπει σε μια φάση, όπου η κοινωνική αντιπαράθεση βρίσκει έκφραση στο δημόσιο χώρο με ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ με ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ, μακριά από τον υποταγμένο συνδικαλισμό.
Αναμένονται επομένως μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις και κοινωνικές εκρήξεις μιας εξεγερμένης κοινωνίας, που θα στοχεύουν στην αποσταθεροποίηση ενός ήδη ασταθούς -λόγω κρίσης- καθεστώτος, μέσω της αμφισβήτησης των κανόνων, των αξιών και των εξουσιών του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού και ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ να ανατρέψουν το καθεστώς δουλείας.

Με τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής των ''ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ'' στα διόδια και εισιτήρια, των ''ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΩ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ''(Κερατέα), μέχρι τις κλαδικές κινητοποιήσεις που κλιμακώνονται, έρχονται οι πρώτες δυναμικές απαντήσεις από κομμάτια του κόσμου που αντιστέκονται, δικτυώνονται και αναγνωρίζουν την ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ μιας επαναστατημένης κοινωνίας.
Η εμφάνιση αυτών των κινημάτων, που τείνει όλο και περισσότερο να ενισχύεται, έχει πανικοβάλλει τους εκπρόσωπους της εξουσίας, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε κινήσεις απίστευτης τρομοκράτησης και συκοφάντησης τους, προκειμένου να φοβίσουν τον κοινωνικό ιστό, καταπατώντας βασικές συνταγματικές εγγυήσεις.
Όσο όμως προσπαθούν να στιγματίσουν τα ανερχόμενα κινήματα ως "παραβατικά", τόσο αυτά καταγράφονται στη συλλογική συνείδηση, ως απάντηση στη ρήξη με το καθεστώς δουλείας.

Το ζητούμενο όμως είναι το πώς αυτή η κοινωνική δυναμική που σήμερα αντιστέκεται, θα γίνει ένα συγκροτημένο πολιτικοποιημένο μαζικό κίνημα, που θα στοχεύει στη γενικευμένη ανυπακοή, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.
ΑΥΤΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ τη συνειδητή μετάβαση από τη σημερινή δυσφορία κατά του πολιτικού συστήματος, στη δυναμική έκφραση του ζητούμενου που πρέπει να στηρίζεται στην επιθετική σχέση ρήξης - μεταρρύθμισης.

Ο κοινωνικός αγώνας πρέπει να ξεκινά από την ίδια την κοινωνία και να απέχει εντελώς από λογικές ιεράρχησης, ανταγωνισμού, πρωτοπορίας και να μην αποτελεί μέσο αποκομιδής συναίνεσης και μετρήματος δύναμης.
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ, ΚΟΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΝΩΤΙΚΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΕΧΘΡΟ.
Δεν μπορεί να υπάρξει μαζικό κοινωνικό κίνημα χωρίς κοινές πολιτικές πρακτικές, γιατί όσο εμείς θα σπαταλάμε δυνάμεις σε αντιπαραθέσεις, τόσο ο κοινός εχθρός θα θεριεύει...

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΟΥΜΕ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ