Το δεύτερο ηχηρό «όχι» στον Μίκη Θεοδωράκη για την Επίδαυρο. Ο διεθνούς φήμης Ελληνας συνθέτης φέτος συμπληρώνει πενήντα χρόνια μουσικής στο αρχαίο θέατρο, κάτι που σπουδαίοι δημιουργοί ήθελαν να γιορτάσουν με την τιμή που του αρμόζει. Φαίνεται, όμως, ότι κάθε προσπάθεια έπεσε στο κενό.
Εκτός του «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, που είχε προτείνει το «Αμφιθέατρο», σήμερα η
«Espresso» αποκαλύπτει τη δεύτερη «επετειακή» πρόταση που κατέληξε στο καλάθι των αχρήστων. Και συγκεκριμένα, στο καλάθι του προέδρου του Ελληνικού Φεστιβάλ Α.Ε. Γιώργου Λούκου.
Πρόκειται για τους «Ιππής» του Αριστοφάνη, παράσταση που θα έντυνε μουσικά ο Μίκης Θεοδωράκης και θα πλαισιωνόταν από ένα επιτελείο καλών ηθοποιών, όπως ο Βασίλης Τσιβιλίκας, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Γιώργος Παρτσαλάκης, ο Τάκης Χρυσικάκος κ.ά.
Για την πρώτη παράσταση, τον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Κιμούλη, ο Γιώργος Λούκος ισχυρίστηκε με δήλωσή του στην «Espresso» ότι δεν υπήρχε στην αρχική πρόταση το όνομα του Μίκη Θεοδωράκη. Τώρα όμως τι έχει να πει άραγε; Είναι συμπτωματικό;
Ο Γιώργος Κιμούλης τότε είχε δηλώσει: «Δικαίωμα του κ. Λούκου. Από εκεί και πέρα, ο καθένας ανάλογα με τις επιλογές που κάνει κρίνεται». Ο Θύμιος Καρακατσάνης σήμερα χωρίς ενδοιασμό σχολιάζει: «Ο κ. Λούκος τα άλλαξε όλα. Και να τα άλλαζε προς το καλύτερο, θα τον χειροκροτούσα!»
Οπως και να ’χει, με τις δύο αυτές παραστάσεις ο συνθέτης που τιμά τη χώρα μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης θα γιόρταζε μισό αιώνα στα «Επιδαύρια». Ηταν το 1961 που έγραψε την πρώτη του μουσική για παράσταση αρχαίου δράματος. Συγκεκριμένα, στις «Φοίνισσες» του Ευριπίδη, που είχαν ανέβει τότε σε διδασκαλία Αλέξη Μινωτή.
Ο Μίκης Θεοδωράκης μπορεί να πικράθηκε, αλλά δεν προέβη σε δηλώσεις. Ισως μια αιχμή να άφησε στην τελευταία ανακοίνωσή του στη Σπίθα Αθήνας: «Ως καλλιτέχνης θεωρώ τον εαυτό μου από τους λίγους που αποφάσισαν να γράψουν έργα για όλο τον λαό και όχι για μια μειοψηφία μορφωμένων που δήθεν μόνο αυτοί καταλαβαίνουν έργα δύσκολα όπως είναι οι συμφωνίες, τα ορατόρια και οι όπερες. Πρέπει να ξέρετε ότι ο κίνδυνος να γίνω κατανοητός από όλους τους Ελληνες ήταν πολύ μεγάλος, γιατί κινδύνευε η τέχνη μου να διαλυθεί μέσα στο πλήθος. Να γίνω, αντί για λαϊκός, λαϊκιστής. Εύκολος, φτηνός. Εγώ όμως το διακινδύνευσα και είναι σαν να ήθελα να βάψω με το χρώμα της μουσικής μου όχι την πρόσοψη ενός σπιτιού ούτε μια γούρνα νερό, αλλά όλο το Αιγαίο!..»

Πηγή:press-argolida.gr