Η συνταγή είναι παλιά: όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, φτιάξε μια επιτροπή! Είναι τόσο παλιά που δεν έχει αλλάξει από το 1885, όταν ο Γεώργιος Σουρής διακωμωδούσε την ελληνική πολιτική απέναντι στην (τότε) βουλγαρική επιθετικότητα με το υπέροχο:

Το συμπέρασμα είναι απλό: η κυβέρνηση τα έχει χάσει με αυτό που τη βρήκε.

Αφενός επειδή δεν το είδε να έρχεται. Δεν έβλεπε τις αποδοκιμασίες ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων, δεν είχε ακούσει τίποτα για τη βία στα πανεπιστήμια, δεν είδε να δέρνονται οι πολιτικοί της αντίπαλοι, ούτε απέδωσε σημασία σε ξυλοδαρμούς στα γήπεδα.

Τώρα την ένοιαξε, που τρώνε ξύλο οι δικοί της. Διότι ο Χατζηδάκης ή ο Σισέ σιγά το πρόβλημα - αλλά όχι να σηκώνουν χέρι και στον Τσώνη!

Αφετέρου επειδή νόμιζε πως αν λουφάρει θα γλιτώσει. Ο Παπουτσής συγκινήθηκε στη Βουλή που διάφοροι «Αγανακτισμένοι» περικύκλωσαν το σπίτι του αλλά δεν θυμάμαι να είχε συγκινηθεί αναλόγως όταν ανάλογοι τύποι έκαναν προ μηνών διαδήλωση στο σπίτι του Σημίτη.

Γενικώς, δηλαδή, η κυβέρνηση πιάστηκε στον ύπνο και αισθάνθηκε την ανάγκη να αντιδράσει μόλις βρέθηκε η ίδια στο στόχαστρο μιας διάχυτης και ανεξέλεγκτης βίας που εδώ και μήνες μαστίζει την κοινωνία μας. Κι όταν ξύπνησε, έφτιαξε Διακομματική Επιτροπή.

Αλλά τι θα κάνει αυτή η Επιτροπή; Μόλις προχθές ο Τσίπρας (του ΣΥΡΙΖΑ) και ο Λαζαρίδης (του Σαμαρά) αναφέρθηκαν στο φαινόμενο κάνοντας την ίδια ακριβώς αξιολόγηση: για «δικαιολογημένη αγανάκτηση» μίλησε ο ένας, για «φυσιολογική αγανάκτηση» ο άλλος.

Αλλά αν η αγανάκτηση είναι και δικαιολογημένη και φυσιολογική, αν οι πράξεις αυτές νομιμοποιούνται από την αγανάκτηση εκείνων που τις διαπράττουν, τότε με τι θα ασχοληθεί η Επιτροπή; Θύμωσαν οι άνθρωποι, ορθώς θύμωσαν και ορθώς πλακώνουν εκείνους που τους θύμωσαν.

Κι όταν γράφονται ή λέγονται ανοησίες του τύπου «την ευθύνη για τους προπηλακισμούς έχει η πολιτική της κυβέρνησης», τότε δικαίως την πέφτουν στους κυβερνητικούς βουλευτές όσοι δεν τη γουστάρουν.

Με άλλα λόγια, τι Διακομματική Επιτροπή να φτιάξουμε όταν κανείς δεν έχει τα κότσια να πει ότι η αγανάκτηση μπορεί να είναι κατανοητή αλλά δεν είναι ούτε δικαιολογημένη, ούτε φυσιολογική. Κι όταν πολλοί στριμώχνονται να ερμηνεύσουν ή (ακόμη χειρότερα) να εκμεταλλευτούν αντικοινωνικά φαινόμενα αυτοδικίας και χειροδικίας.

Πάνε με το ρεύμα, θα μου πείτε. Ναι αλλά μια παλιά γαλλική παροιμία λέει πως «με το ρεύμα πάνε μόνο τα ψόφια ψάρια».