Tου Πάσχου Mανδραβέλη

Ενα από τα βασικά χαρακτηριστικά της συνωμοσιολογίας είναι πως εντάσσει ό, τι συμβαίνει σε ένα προκαθορισμένο σενάριο. Το ίδιο κάνει και με ό, τι δεν συμβαίνει. Πέφτει, για παράδειγμα, ένα αεροπλάνο; Το δυστύχημα είναι ενταγμένο σε ένα μυστικό σχέδιο κάποιων σκοτεινών κύκλων για να πετύχουν κάτι. Δεν πέφτει αεροπλάνο;
Κι αυτό μέρος του ίδιου σχεδίου είναι, για άλλους ευφάνταστους λόγους, π. χ. να μην αποκαλυφθούν οι συνωμότες. Αυτό δίνει μια αίγλη αξιοπιστίας στους αδαείς που βλέπουν ολόκληρο τον πραγματικό κόσμο να είναι ένα καλοστημένο παιγνίδι που κάποιοι αόρατοι αλλά ισχυροί κύκλοι κινούν ερήμην μας.


Υπάρχουν πολλές παραλλαγές αυτών των σεναρίων. Κάποιες είναι εξωφρενικές και κάποιες άλλες μοιάζουν λιγότερο παράλογες. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στην «Καθημερινή» ότι η γ. γ. της ΚΕ του ΚΚΕ κ. Αλέκα Παπαρήγα διαπίστωσε πως «οι απολύσεις και η άρση της μονιμότητας στον ευρύτερο και τον στενότερο δημόσιο τομέα προϋπήρχαν ως επιλογή και στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν. Δ.... προκειμένου να μεγαλώσει και η πίτα της κερδοφορίας και της εκμετάλλευσης... Η κρίση τούς βοηθάει σήμερα να πάρουν αυτά τα μέτρα», είπε.

Με άλλα λόγια, τα δύο «αστικά κόμματα» χρησιμοποιούν ως άλλοθι την κρίση για να γκρεμίσουν το πελατειακό κράτος που τα ίδια έφτιαξαν. Σύμφωνα με τη θεωρία του ΚΚΕ αυτά τα κόμματα όταν δίνουν προνόμια σε κάποια μερίδα του πληθυσμού το κάνουν για να συντηρήσουν το αστικό καθεστώς. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο κάνουν και το αντίθετο. Μονά-ζυγά στο ίδιο σχέδιο. Η τέλεια συνωμοσία...

Δεν περνάει από το μυαλό της κ. Παπαρήγα ότι τα δύο κόμματα δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και γι’ αυτό θυσιάζουν τους προσφιλείς σ’ αυτά ψηφοφόρους και μαζί μ’ αυτούς θυσιάζουν και όλα τα πλεονεκτήματα που τα στελέχη των δύο αυτών κομμάτων απολάμβαναν όταν μπορούσαν να μοιράζουν εξασφαλισμένες δουλειές με αντάλλαγμα τις ψήφους. Η επιλογή τους ήταν πάντα αυτή που λέει ο Περισσός. Απλώς τώρα βρήκαν την ευκαιρία να το πράξουν.

Προκειμένου δε να υλοποιήσουν το σενάριο που έχει φανταστεί το ΚΚΕ, οι πολιτικοί των δύο κομμάτων όχι μόνο ρισκάρουν την επανεκλογή τους, αλλά δέχονται να προπηλακίζονται στους δρόμους. Απλώς, τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν το άλλοθι της κρίσης και με πόνο ψυχής έπλητταν την κερδοφορία του κεφαλαίου φορολογώντας το για να διορίζουν κατά χιλιάδες στο Δημόσιο, να δίνουν επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία, να πληρώνουν μαϊμού υπερωρίες. Καλό! Το άλλο με τον Σουφλιά το ξέρετε;

Οι περισσότεροι πολιτικοί θέλουν να διορίζουν. Ανθρώπινο και λογικό είναι· απ’ αυτό εξαρτιόταν κάποτε η πολιτική τους καριέρα. Δεν υπάρχει πολιτικός που να θέλει να συγκρούεται με τους ταξιτζήδες, τους φορτηγατζήδες και άλλες συντεχνίες. Κι αυτό ανθρώπινο και λογικό είναι. Καλύτερα ήσυχος, παρά να σε βρίζουν στον δρόμο διάφοροι «Αγανακτισμένοι». Γι’ αυτό και τα περισσότερα στελέχη των δύο κομμάτων παίζουν κρυφτούλι με την τρόικα. Κάνουν ό,τι μπορούν να συντηρήσουν το υπάρχον σύστημα. Δι’ αυτού αναδείχθηκαν στις μέχρι πρότινος περίζηλες θέσεις ή δι’ αυτού του συστήματος τώρα ελπίζουν ότι θα επιβιώσουν πολιτικά. Δεν νοιάζονται ούτε για την κερδοφορία του κεφαλαίου ούτε καν για τη μακροχρόνια ευημερία του τόπου. Αυτά είναι παραμύθια για αγριεμένους, άσχετα αν τα κυκλοφορεί η κ. Παπαρήγα στην πρώτη περίπτωση ή οι ίδιοι στη δεύτερη.