Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Αφού λοιπόν ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος μάς εισήγαγε στη σκέψη του Ουίνστον Τσώρτσιλ με το «αίμα, δάκρυα και πόνο», πρέπει να του υπενθυμίσουμε ότι ο Βρετανός πολιτικός την ίδια περίοδο του Μεγάλου Πολέμου είχε δηλώσει πως «δεν αρκεί να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε. Μερικές φορές πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει». Και αυτό που πρέπει πλέον να κάνει η κυβέρνηση είναι να κόψει Δημόσιο. Να κλείσει οργανισμούς και υπηρεσίες και να περάσει σε εργασιακή εφεδρεία τους υπάλληλούς τους Οχι διότι το ζητάει η τρόικα, αλλά γιατί το απαιτεί η λογική.

Θα το επαναλάβουμε: Το 2009 το ελληνικό κράτος χρειάστηκε 24 επιπλέον δισ. για να λειτουργήσει, εκτός τόκων και χρεολυσίων. Αν τον Μάιο του επόμενου έτους δεν υπέγραφε τη συμφωνία διάσωσης με την Ευρωπαϊκή Ενωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ελλάδα δεν θα κήρυσσε απλώς χρεοκοπία. Θα έπρεπε να περικόψει άμεσα 24 δισ. από τις δαπάνες της. Με το Μνημόνιο δεν έπαψε η υποχρέωση περιορισμού αυτών των δαπανών. Απλώς, αντί να γίνει απότομα και μονομιάς διά της χρεοκοπίας, συμφωνήθηκε να γίνουν οι περικοπές σταδιακά. Το 2010 περιορίσαμε αυτό το πρωτογενές έλλειμμα στα έντεκα δισ. και η υποχρέωσή μας φέτος είναι να το περιορίσουμε στα δύο δισ., ώστε του χρόνου να περάσουμε σε πλεόνασμα. Αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Οχι με την τρόικα, αλλά με τη λογική. Δεν μπορεί να επιζήσει ένα κράτος ακόμη και αν μετά από θυσίες κατάφερε να μειώσει το έλλειμμα από 24 σε 11 δισ. Το κράτος αυτό απλώς δεν βγαίνει.

Γι’ αυτό λοιπόν η κυβέρνηση πρέπει να αφήσει τα λόγια και να περάσει άμεσα στα έργα. Υπάρχουν δεκάδες οργανισμοί που δεν χρειάζονται ή έστω χρειάζονται λιγότερο από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία. Αυτοί δυστυχώς πρέπει να κλείσουν, διότι αλλιώς δεν θα επιβιώσουν ούτε τα σχολεία, ούτε τα πανεπιστήμια, ούτε τα νοσοκομεία.

Μια πιθανή χρεοκοπία δεν θα κλείσει μόνο τους άχρηστους ή έστω τους λιγότερο χρειαζούμενους οργανισμούς. Θα έχει οριζόντιες επιπτώσεις σε ολόκληρο το δημόσιο σύστημα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Οσο η Ελλάδα βρίσκεται στον χρηματοδοτικό ορό της τρόικας έχει ακόμη κάποια λεφτά για να βοηθήσει εκείνους που εκ των πραγμάτων θα μείνουν χωρίς δουλειά. Σε καθεστώς χρεοκοπίας το κράτος πρόνοιας είναι το πρώτο που θα πληγεί. Αν υπάρχει μια ελπίδα να εξορθολογιστεί ομαλά η ελληνική οικονομία, αυτή είναι να ακολουθήσει το πρόγραμμα που έχει συμφωνήσει. Κάθε άλλη σκέψη περί πολιτικής διαπραγμάτευσης, όπως πουλάει στην εσωτερική αγορά ο κ. Σαμαράς, είναι για αφελείς. Κρύβει το γεγονός ότι αν δεν αλλάξουν οι στόχοι του προγράμματος, οι περικοπές θα γίνουν· το κλείσιμο των οργανισμών θα προχωρήσει, το ίδιο και η εφεδρεία στο Δημόσιο.

Εκτός αν ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι μπορεί να γοητεύσει τόσο πολύ τους Ευρωπαίους, ώστε να πεισθούν αυτοί να δουλεύουν για να χρηματοδοτούν εσαεί τους εξωτικούς δημόσιους οργανισμούς, που ούτε οι Ελληνες δεν ήξεραν ότι υπάρχουν. Θα είναι πιο γλυκός ο κ. Σαμαράς από τον κ. Βενιζέλο που το προσπάθησε κι έφαγε τα μούτρα του; Μάλλον όχι. Γι’ αυτό το στοίχημα του περιορισμού του Δημοσίου παραμένει. Θα γίνει, θέλουμε δεν θέλουμε, είτε δηλαδή δια του Μνημονίου είτε δια του σκληρού τρόπου της χρεοκοπίας.