Tης Μαρίας Κατσουνάκη

Στη χθεσινή τελευταία σελίδα της «Κ» δημοσιεύθηκαν ρεπορτάζ και φωτογραφίες από την καταστροφή που προκάλεσαν βάνδαλοι στο 3ο Λύκειο Κομοτηνής. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ (του Θανάση Τσίγγανα) οι ζημιές υπολογίζονται σε 100.000 ευρώ.
«Το σχολικό συγκρότημα, μαζί με ένα από τα δημοτικά σχολεία της πόλης, είχαν ενταχθεί στο ΕΣΠΑ και ανακαινίστηκαν το περασμένο καλοκαίρι με κονδύλια ύψους 700.000 ευρώ. Την περασμένη εβδομάδα το σχολείο παραδόθηκε και τυπικά για εκπαιδευτική χρήση». Οι «εξωσχολικοί και αρκετοί κουκουλοφόροι» εκμεταλλεύτηκαν την κατάληψη των μαθητών του λυκείου για να μπουν στο κτίριο και να τα κάνουν γυαλιά καρφιά.


Σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ, προχθές βράδυ, ο φιλόσοφος και συγγραφέας Στέλιος Ράμφος είπε μεταξύ άλλων: «Χρειάζεται κάποιος να θεραπεύσει την ψυχή αυτού του τόπου. Η ψυχή είναι άρρωστη».

Δεν είναι η πρώτη και πιθανότατα ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνουν βανδαλισμοί σε περίοδο καταλήψεων. Τρόποι προστασίας της σχολικής περιουσίας δεν μπορεί να μην υπάρχουν, με όλες τις δυσκολίες και το ανεξέλεγκτο της ηλικίας και της συνθήκης, αλλά δεν είναι αυτό το αντικείμενο του σχολίου μας. Εχουν γραφτεί πλείστα όσα άρθρα για το θέμα των σχολικών καταλήψεων και σε άλλες λιγότερο εύφλεκτες -με τα σημερινά κριτήρια- εποχές, όπου η πλασματική ευημερία εξασφάλιζε τουλάχιστον τα χρειώδη στη μέση εκπαίδευση. Ομως και τότε επισημαινόταν ότι η θερμοκρασία ανεβαίνει στα λύκεια και οι καθηγητές αναζητούσαν στήριξη για να χειριστούν ένα πολυπλόκαμο κοινωνικά ζήτημα με σύνθετες ψυχολογικές προεκτάσεις.

Σήμερα, που οι πληροφορίες συρρέουν αφιλτράριστες, οι διαψεύσεις και οι φόβοι αναδιπλασιάζονται και οι ευθύνες διαρκώς διαχέονται και ανακυκλώνονται, η «ψυχή αυτού του τόπου» μένει όλο και πιο ακάλυπτη και εκτεθειμένη.

Ποιος και πώς θα τη θεραπεύσει; «Να γίνουμε άνθρωποι με συνείδηση του άλλου», λέει ο Στέλιος Ράμφος. Πώς όμως θα μετατραπεί η σύγχυση σε «τάξη» του σκέπτεσθαι και ο «άλλος» θα συναποτελέσει κρίκο μιας κοινωνικής αλυσίδας; Οταν όλα τα μηνύματα μεταφράζονται ως απείθεια, διαπραγμάτευση του χάους και περιφρούρηση της κοινωνίας των κολλητών (καμία σχέση με τη «συνείδηση του άλλου»).

Από τους 151 οργανισμούς του Δημοσίου που αδυνατούν να καταρτίσουν τους καταλόγους με τους υποψήφιους εφέδρους (λες και είχαν ποτέ συντάξει καταλόγους για τον ακριβή αριθμό των εργαζόμενων και τις σαφείς αρμοδιότητές τους), τη δέσμευση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι θα τους αποκαταστήσει όταν έρθει εν τη βασιλεία της, έως την εξόφθαλμη ανακολουθία στην υπόθεση Ψωμιάδη, όλα συγκλίνουν στην «ασθένεια».

Οι έφηβοι, «βάνδαλοι ή εξωσχολικοί», γνωρίζουν πολύ καλά ότι το κράτος των ενηλίκων είναι κράτος ασυνάρτητων νηπίων, που δεν μπορεί να αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και επαναλαμβάνει αυτιστικά τις ίδιες κινήσεις. Ποιος θα πείσει, θα συγκρατήσει ή θα εμποδίσει τις καταστροφές στα σχολεία; Η ασθενούσα κοινωνία ή το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που είναι απορροφημένο στη σωτηρία εαυτών και αλλήλων; Οι ζημιές στο 3ο Λύκειο Κομοτηνής δεν είναι μόνο οικονομικές. Είναι πρωτίστως ψυχικές.