Tου Πάσχου Μανδραβέλη

Για δεύτερη φορά τα τελευταία χρόνια, κάποιοι εξέδραμαν ανενόχλητοι στα στούντιο της ΕΡΤ για να πουν στην κάμερα τον καημό τους.
Δεν διαμαρτυρήθηκαν, όπως κάθε πικραμένος από τη δημόσια τηλεόραση δικαιούται να κάνει εκτός του κτιρίου της ΕΡΤ· αποφάσισαν να πάρουν το δελτίο ειδήσεων στα χέρια τους. Μπούκαραν στη ΝΕΤ και διεκδίκησαν το αυθαίρετα προσδιορισμένο «δικαίωμά» τους να ακουστούν.


Οι πενήντα περίπου νεολαίοι δήλωσαν «συντονιστικά των καταλήψεων των ΑΕΙ». Προφανώς σ' αυτή τη χώρα «είσαι ό,τι δηλώσεις», αλλά πώς πιστοποιείται ότι οι καταληψίες ήταν φοιτητές; Με βάση ποιες (έστω εσωτερικές) διαδικασίες αποφάσισαν την κατάληψη της ΝΕΤ; Μπήκε στις ολιγομελείς γενικές συνελεύσεις το ζήτημα; Ψηφίστηκε; ΄Η απλώς πενήντα νοματαίοι αποφάσισαν να κάνουν την επαναστατική τους γυμναστική, κουρσεύοντας τον τίτλο «συντονιστικά των καταλήψεων των ΑΕΙ»; Και στο κάτω-κάτω της γραφής, τι είναι η δημόσια τηλεόραση που όλοι μας ακριβοπληρώνουμε; Οποιος περνάει απ' έξω μπορεί να μπαίνει και να κάνει πρόγραμμα; Μετά την «άμεση δημοκρατία», αποκτήσαμε και «άμεση δημοσιογραφία»; Αν η απάντηση είναι «ναι», τότε μπαίνει ένα ερώτημα: τι θα γίνει αν δύο ομάδες διαμαρτυρομένων καταλάβουν ταυτόχρονα τη ΝΕΤ; Θα παίξουν ξύλο για το ποιος θα πρωτοπροβληθεί στο δελτίο;

Καλή ή κακή, η δημόσια τηλεόραση έχει δημοσιογράφους για να χειρίζονται τα ζητήματα της επικαιρότητας. Αυτοί αποφασίζουν τι θα παίξει στο δελτίο ή όχι. Εκείνοι θα προβάλουν το κομμάτι της πραγματικότητας που θεωρούν σημαντικό, αποσιωπώντας αναγκαστικά το υπόλοιπο. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν ότι οι εξελίξεις στην Ισλανδία είναι σημαντικές και πρέπει να προβληθούν πρώτο θέμα στα κανάλια. Μπορούν να στείλουν επιστολές και να διαμαρτυρηθούν, διότι οι αρχισυντάκτες επιλέγουν τις δηλώσεις Σόιμπλε για το ελληνικό χρέος. Κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει την άποψή του μπουκάροντας στο δελτίο. Μπορεί να πληρώνει το τέλος στην ΕΡΤ, αλλά το ίδιο κάνουν και οι ταξιτζήδες και οι φίλοι της μεσογειακής φώκιας. Τα δελτία δεν συντάσσονται αναλόγως με τα γούστα επιμέρους κοινωνικών ομάδων· φτιάχνονται κατά πώς θέλουν οι δημοσιογράφοι.

Και εδώ μπαίνει ένα ζήτημα της πανταχού απούσας ΕΣΗΕΑ. Πέρα από τις στάσεις εργασίας που κηρύσσει στην ΕΡΤ, έχει να πει τίποτε για την ωμή παρέμβαση στο δημοσιογραφικό έργο; Πώς θα φαινόταν, για παράδειγμα, στον νέο πρόεδρο, κ. Δημήτρη Τρίμμη, αν μπούκαραν στο παλιό του γραφείο πενήντα Χρυσαυγίτες, ζητώντας «να σπάσει το τείχος της σιωπής» για τις «θεάρεστες» δραστηριότητες τους; Αν κάποιο αυτοπροσδιοριζόμενο «συντονιστικό εθνικών οργανώσεων» τον κατηγορούσε για μεροληψία και τού ζητούσε να βάλει ένα ένθετο με τις θέσεις τους την καλή στήλη που κάποτε διατηρούσε, δεν θα εξεγειρόταν ως δημοσιογράφος για φασιστική παρέμβαση στο έργο του;

Με το ίδιο σκεπτικό, δεν πρέπει οι συνάδελφοι του προεδρείου να καταδικάσουν τις καταλήψεις στους χώρους δουλειάς των δημοσιογράφων; Οχι τίποτε άλλο, αλλά αν αυτός ο φασισμός περάσει ανενόχλητος, θα έρθει ο επόμενος που θα φοράει κανονικά φαιά στολή. Και τότε το σώμα των δημοσιογράφων δεν θα μπορεί να πει κουβέντα. Ακριβώς επειδή σιωπά σήμερα.