Τους δε πολλούς ου μόνον τα των φίλων και οικείων αλλά και τα των εχθρών ανιά και παροξύνει κακά…το μεν ουν απευθύνειν ταύτα μη νόμιζε σον έργον είναι μηδ’άλλως ράδιον•αν δ’ως τοιούτοις αυτοίς πεφυκόσι χρώμενος,ώσπερ ιατρός οδοντάγραις και αγκτήρσιν,ήπιος φαίνη και μέτριος εκ των ενδεχομένων,ευφρανεί τη ση διαθέσει μάλλον ή λυπήσει ταις ετέρων αηδίαις και μοχθηρίαις,ώσπερ κύνας αν υλακτώσι…».

(Οι περισσότεροι άνθρωποι,πάντως,ενοχλούνται κι εκνευρίζονται με τα ελαττώματα όχι μόνο των φίλων και συγγενών τους,αλλά και των εχθρών τους…μη θεωρείς,επομένως,δική σου δουλειά να διορθώσεις τούτα-πράγμα,άλλωστε,όχι εύκολο.Αν,όμως,τα μεταχειριστείς σύμφωνα με τη φύση τους,όπως ο γιατρός χρησιμοποιεί οδοντάγρες και λαβίδες,αν δείχνεις όσο μεγαλύτερη ηπιότητα και αυτοσυγκράτηση μπορείς,θα έχεις μεγαλύτερη ευχαρίστηση για την δική σου ψυχική κατάσταση,απ’ό,τι στενοχώρια για τον απεχθή χαρακτήρα και την κακοήθεια εκείνων των άλλων και θα σκέφτεσαι ότι δεν κάνουν παρά αυτό που ταιριάζει στη φύση τους,όπως τα σκυλιά που γαβγίζουν).