Όσο περνάει ο καιρός και τα οικονομικά προβλήματα μέσα στην ίδια την κοινωνία εντείνονται, τόσο αρχίζει και βρίσκει εύκρατους χώρους η θεωρία και η γενικότερη θεώρηση της ζούγκλας. Περιστατικά απομονώνονται, πρόσωπα στοχοποιούνται και εν τέλει κολλάμε στο δέντρο, χάνοντας το δάσος. Παράλληλη κίνηση που γίνεται στο υπογάστριο της κοινωνικής δομής είναι η ανάπτυξη ενός κανιβαλισμού άνευ ορίων που καταλήγει ανταποδοτικά στην κοινωνία, δηλαδή στους ανθρώπους που την αποτελούν. Το κοινωνικό σύνολο σταδιακά τεμαχίζεται, με έντεχνο τρόπο από κυβέρνηση και ΜΜΕ, με αποτέλεσμα τα κομμάτια του να έρχονται το ένα απέναντι στο άλλο, δίνοντας χώρο και χρόνο στο να περνάνε απαρατήρητα θέματα που πραγματικά θα έπρεπε να το απασχολούν. Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν ούτε νόμοι, ούτε κανόνες. Πολλοί ήταν εκείνοι που έλεγαν ότι το Σεπτέμβριο θα ερχόταν η κοινωνική αναταραχή και αντίδραση, όμως όλα δείχνουν ότι η κοινωνία βρίσκεται σε πανικό και έχει αρχίσει να αποκτά χαρακτηριστικά αγελών της στέπας που προσπαθούν απεγνωσμένα να επιβιώσουν κατά ομάδες, τρώγοντας τις άλλες. Η αποδόμηση αυτή επηρεάζει αρνητικά και καταλυτικά και την ικανότητα κριτικής σκέψης, οδηγώντας σε απώλεια ψυχραιμίας που έχει ως συνέπεια την έλλειψη συνοχής.
Η μέθοδος των φάσεων
Αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα με τη στοιχειώδη λογική, με όρους του αυτονόητου, όπως έχει γίνει της μόδας να λέγεται τελευταία, θα διαπιστώσουμε εύκολα ότι η κοινωνική συνοχή δοκιμάζεται σκληρά και σε πολλές περιπτώσεις έχει ήδη χάσει όσα μπορούν να την εξασφαλίσουν και να την προστατεύσουν. Η επιβολή του μνημονίου και η τακτική που ακολουθείται από τρόικα και κυβέρνηση, επιτάσσει την κατά περίπτωση αντιμετώπιση διαφόρων ζητημάτων. Έτσι λοιπόν, οι δράσεις έχουν χωριστεί σε φάσεις. Στην πρώτη φάση απαξιώθηκε, καταβαραθρώθηκε και σπιλώθηκε εν πολλοίς στο σύνολό του, ο δημόσιος τομέας της χώρας. Η κοινωνική ομάδα των δημοσίων υπαλλήλων δέχθηκε μια άνευ προηγουμένου υποβάθμιση από τηλεοπτικές επιθέσεις που την κατέστησαν προς τις άλλες ομάδες μισητή για διάφορους λόγους, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν παρουσιάζει θεμελιώδεις παθογένειες. Όμως, αντί αυτές οι παθογένειες να επιλυθούν με μια συγκροτημένη τακτική, προτιμήθηκε πρώτα να «αχρηστευτούν» οι άνθρωποι που αποτελούν αυτή την κοινωνικοοικονομική ομάδα, ενώ στην ουσία θα μπορούσαν και θα πρέπει να συνδράμουν στην αντιμετώπιση αυτών των παθογενειών.
Η δεύτερη φάση
Σε δεύτερη φάση στόχος έγιναν οι συνταξιούχοι και γενικότερα οι μισθωτοί. Μέσα σε μια νύχτα έχασαν ένα πολύ σημαντικό μέρος της αγοραστικής τους δύναμης και για πολλούς, ιδιαίτερα για τους πρώτους, τίθεται πλέον ξεκάθαρα θέμα επιβίωσης. Στην περίπτωση των μισθωτών, και ο επιχειρηματικός κόσμος συνέβαλε στο να υποβαθμιστούν, θεωρώντας λανθασμένα – εδώ και πολλά χρόνια – ότι το μοναδικό μέσο αύξησης της ανταγωνιστικότητας είναι το … μεροκάματο ! Εκεί που η χώρα συζήταγε πριν 2 – 3 χρόνια ότι αρχίζει να πλησιάζει τη μέση αγοραστική δύναμη του μέσου ευρωπαίου, ξαφνικά ο Έλληνας μισθωτός θεωρήθηκε προύχοντας, προνομιούχος και υψηλά αμειβόμενος. Από την άλλη πλευρά, ο συνταξιούχος – που είχε πληρώσει όσο εργαζόταν για να πάρει αργότερα τη σύνταξη και το εφάπαξ του – βρέθηκε να θεωρείται βασικός υπεύθυνος για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας. Στο μάτι του κυκλώνα μπήκαν και για τους δύο και οι ιατροφαρμακευτικές παροχές με την κατάργηση ούτε λίγο, ούτε πολύ, 250 ειδών εξετάσεων από τα ασφαλιστικά ταμεία. Το γεγονός δηλαδή ότι γινόταν όργιο κακοδιαχείρισης και υπόγειων διαδρομών με τις φαρμακευτικές εταιρείες, θεωρήθηκε ότι θα λυνόταν με το να κοπούν οι εξετάσεις στους ασφαλισμένους !!!
Η τρίτη φάση
Ήδη η κοινωνία είχε τεμαχιστεί σε τρεις υποκατηγορίες. Τους δημοσίους υπαλλήλους, τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και τους συνταξιούχους, οι οποίοι εκ των πραγμάτων έρχονταν σε ρήξη μεταξύ τους προσπαθώντας να συγκρατήσει ό,τι μπορούσε ο καθένας από όσα δικαιώματα είχε στο παρελθόν, δικαιώματα που πήγαζαν από τις εισφορές τους και από τη δική τους συνδρομή στον κρατικό κορβανά. Η τρίτη φάση περιελάμβανε τους μεμονωμένους ελεύθερους επαγγελματίες. Η εφαρμογή της περαίωσης σακούλιασε και περιχαράκωσε αυτή την κοινωνική ομάδα, καθιστώντας τη αναφανδόν αναξιόπιστη ως προς τη συμπεριφορά της απέναντι στη φορολογία και αυτοθρόως όλοι θεωρούνται φοροφυγάδες και ανειλικρινείς, την ώρα που υπάρχουν βεβαιωμένες εισφοροδιαφυγές και φοροδιαφυγές μεγαλοκαρχαριών που αντιμετωπίζονται με το γάντι και με εξοργιστική ανοχή. Με την περαίωση, εκείνος που ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος, μπήκε στο ίδιο σακούλι με τον μπαταχτσή και πληρώνει και ακριβώς το ίδιο ποσό. Εδώ λοιπόν επιτεύχθηκε διπλός στόχος. Όχι μόνο δημιουργήθηκε μια ακόμα διακριτή κοινωνική ομάδα, αλλά και εντός της θεμελιώθηκε το μικρόβιο της εσωτερικής φαγωμάρας.
Η τέταρτη φάση
Σε αυτή τη φάση έγινε εκ νέου τεμαχισμός στο δημόσιο τομέα. Η παλαιά αντίληψη του ευρύτερου και του στενού δημοσίου τομέα, βοήθησε στο να δημιουργηθεί μια ακόμα ομάδα. Οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ καταβροχθίστηκαν από κυβέρνηση και ΜΜΕ που φρόντισαν πλέον να αντιμετωπίζονται στο δρόμο οι άνθρωποι αυτοί ως κοινωνικό μίασμα, μια ομάδα χανσενικών που πρέπει να αναζητηθεί μια «Σπιναλόγκα» για να μεταταχτούν. Παράλληλα είχε προηγηθεί η κοινωνικοποίηση της ομάδας των λεγόμενων συμβασιούχων οι οποίοι εκ των πραγμάτων λειτουργούν ως υποομάδα μέσα στο δημόσιο τομέα και αντιμετωπίζουν τους άλλους υπαλλήλους ως αντιπάλους αφού εκείνοι είναι ή μόνιμοι ή αορίστου χρόνου. Μια ακόμα κοινωνική ομάδα είχε δημιουργηθεί μέσα στο γενικότερο σύνολο της μικρομεσαίας τάξης που σαλαμοποιείται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Οι έριδες και οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των ομάδων που είχαν δημιουργηθεί μέχρι τούδε, έδινε γόνιμο έδαφος στη ζούγκλα. Το αίσθημα της επιβίωσης από μόνο του οδηγεί τον καθένα στο να λέει «Όχι εγώ, ο άλλος φταίει». Απέκτησε δηλαδή ξαφνικά το σύνολο ενοχικά σύνδρομα που εκφράζονται με την εσωτερική αντιπαράθεση και όχι με την από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Η πέμπτη φάση
Αυτή η φάση είχε αρχίσει να υλοποιείται από την αρχή, αλλά σήμερα έχουμε αρχίσει να τη βλέπουμε στην πλήρη εξέλιξή της. Ο εκ νέου διαχωρισμός του κοινωνικού συνόλου είχε να κάνει με τον κλάδο, με το επάγγελμα. Από την εποχή που – σωστά – είχε αρχίσει να συζητιέται το θέμα της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων, δεν παρουσιάστηκε το θέμα ως η προσπάθεια για τον εξορθολογισμό της επαγγελματικής δραστηριότητας και της δυνατότητας του πολίτη να δραστηριοποιείται επαγγελματικά σε όποιον τομέα ήθελε. Αντιθέτως, η όλη συζήτηση περιορίστηκε στο να πειστεί η κοινωνία ότι κάποιοι κλάδοι είναι προνομιούχοι έναντι κάποιων άλλων, κάτι που εν μέρει ίσχυε αλλά αυτό δεν ήταν σαφώς ευθύνη του φορτηγατζή. Δεν έφτιαχνε ο φορτηγατζής τους νόμους στη Βουλή. Κάποιοι άλλοι τους συνέτασσαν και τους ψήφιζαν δημιουργώντας το νομοθετικό πλαίσιο. Σήμερα φτάσαμε στο καθολικό χτύπημα των κλαδικών συμβάσεων και όλα τα επαγγέλματα που θίγονται, εμφανίζονται ως κάποιοι ιδιαιτέρως μεταχειριζόμενοι εργαζόμενοι που βρίσκονται υπό εύνοια και πρέπει να εξισωθούν με κάποιους απροσδιόριστα άλλους. Δεν πέρασε λίγος καιρός και μάθαμε και το απροσδιόριστο. Αυτό ήταν η εθνική συλλογική σύμβαση, η οποία ούτε λίγο, ούτε πολύ θεωρείται από την τρόικα, την κυβέρνηση και τους επιχειρηματίες εξοργιστική, προνομιακή, εμπόδιο για την ανταγωνιστικότητα.
Η συνέχεια του έργου
Από εδώ και πέρα τα πράγματα είναι σε εξέλιξη και θα «κουμπώνουν» όσα δούμε με όσα μεμονωμένα δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε πριν. Έχω την αίσθηση ότι μόλις θα καθαρίσει η τρόικα με τους εργαζομένους, θα έρθει η ώρα των επιχειρηματιών. Μέχρι τώρα η κοινωνική ομάδα αυτή βρίσκεται σχεδόν στο απυρόβλητο και πολλές φορές έχει συνεπικουρήσει στο να συμβούν όσα έγιναν στις προηγούμενες φάσεις. Με διάφορους εκπροσώπους που «πανελάρουν» εκπομπές, ο επιχειρηματικός κόσμος έχει συμβάλει σε δύο άξονες. Πρώτον, στο να σιγοντάρει στην εξόντωση των μισθωτών και δεύτερον στο να συνδράμει στην απαξίωση του πολιτικού κόσμου με αφορισμούς και δαιμονοποιήσεις. Όμως έρχεται η σειρά τους και θα δείτε ότι πολύ σύντομα θα δούμε στις τηλεοράσεις επιχειρηματίες να επιχειρηματολογούν σαν συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ με όσα τους επιφυλάσσει η τρόικα. Θα είναι όμως πολύ αργά για δάκρυα γιατί οι επιχειρηματίες θα είναι η τελευταία στάση της διαδρομής …
Όλοι εναντίον όλων
Όλος αυτός ο τεμαχισμός που περιγράφηκε έχει καταστήσει το κοινωνικό σύνολο φοβικό, εσωστρεφές και κατατρώει τις ίδιες του τις σάρκες. Οι πολίτες στρέφονται ο ένας απέναντι στον άλλο επιθετικά και δεν υπάρχει η ομόνοια που θα μπορούσε να βοηθήσει στην αντιμετώπιση της κρίσης ή τουλάχιστον στην απορρόφηση των κραδασμών από τις επιπτώσεις της. Η πλήρης εφαρμογή του νόμου της ζούγκλας είναι μπροστά μας και η ζούγκλα εκ των πραγμάτων οδηγεί σε νομαδικές αγέλες, σε περιπλανώμενα υποσύνολα, σε εμιγκρέδες που μάχονται εναντίον όλων για την επιβίωσή τους. Η κοινωνία αποσυντίθεται και έχει εξασφαλιστεί ο τρόπος ώστε να μη μπορεί να αντιδράσει οργανωμένα και μαζικά. Έχει κατατμηθεί, έχει παραλύσει και βομβαρδίζεται καθημερινά από απειλές που της ξυπνάνε αισθήματα στοιχειώδους επιβίωσης. Την άλλη εβδομάδα θα σας γράψω για εκείνους που φαινομενικά νομίζουν ότι βρίσκονται πάνω από όλα αυτά, αλλά σύντομα θα διαπιστώσουν ότι αποτελούν τον ύστατο στόχο. Ζουν τώρα στη νιρβάνα και τον αυτισμό τους, αλλά σύντομα θα ξυπνήσουν απότομα … Το είχαν πάθει και πριν από κάποια χρόνια, όταν τους συλλάμβαναν από τα κρεβάτια τους με τις πυτζάμες …
Από τη "ΣΦΗΚΑ" της Κυριακής 28 Νοεμβρίου
Στήλη Ευχήνορας
0 Response to "Η θεωρία της ζούγκλας - Από τη "ΣΦΗΚΑ" της Κυριακής 28/11 - Ευχήνορας"