Θυμάμαι από την δεκαετία του 80 να μιλούν όλοι οι αυτοδιοικητικοί για τη σημασία των λαϊκών συνελεύσεων. Οι περισσότεροι δημιουργούσαν ένα μύθο για αυτές τις συναντήσεις,οι οποίες βέβαια όσες έγιναν ,έγιναν χωρίς καμία στρατηγική και στόχο. Απλά στο τέλος όλοι ήσαν ικανοποιημένοι ο καθένας για τον δικό του λόγο.
Οι εντός του μεγάρου που υλοποίησαν μια υπόσχεση τους,οι εκτός ( όσοι πολίτες ή εκπρόσωποι φορέων συμμετείχαν) που πήραν το λόγο σε έναν ανούσιο και ρηχό διάλογο.
Η δημοκρατική συμμετοχή σε όλο της το μεγαλείο. Πολύ φοβάμαι ότι αν η νέα ομάδα εξουσίας του δήμου, αντιλαμβάνεται έτσι την συμμετοχή των πολιτών,θα καταναλώσει την θητεία της και θα αποχωρήσει πανηγυρικά.

Στην εποχή που διανύουμε οι λαϊκές συνελεύσεις πρέπει να αποκτήσουν άλλα χαρακτηριστικά.Η συμμετοχή μας σε αυτές δεν πρέπει να γίνονται για να πάρουμε το λόγο για 5 ή 10 λεπτά. Η συμμετοχή θέλει έμπνευση. Όπως καμία λάμπα δεν ανάβει χωρίς ηλεκτρισμό έτσι και η συμμετοχική δημοκρατία δεν χτίζεται με παλιές αποτυχημένες συνταγές βλέποντας και κάνοντας.
Μπορώ να υποθέσω από τις πρώτες 100 ημέρες, ότι η νέα ομάδα εξουσίας δεν γνωρίζει πως μπορεί να βάλει μπροστά τις μηχανές, να την έχει ενσωματώσει η καθημερινότητα, οφείλει όμως να μάθει, να ρωτήσει. Εκεί θα κριθεί η αξιοπιστία και η αποτελεσματικότητα της.
Σήμερα θέλω να γράψω για ένα θέμα που πήρε αρκετή δημοσιότητα και έχει να κάνει με το αίτημα της ίδρυσης σχολής τουριστικών επαγγελμάτων, ένα αίτημα που το ακούω εδώ και δεκαετίες. Ένα αίτημα κατά την γνώμη μου που χαρακτηρίζει δημοτικές αρχές με χαμηλές προσδοκίες για το μέλλον του δήμου μας έτσι όπως σχεδιάζεται.
Μια σχολή τουριστικών επαγγελμάτων θα μπορούσε να είχε υλοποιηθεί στο πλαίσιο της εταιρικής συνεργασίας με τους ιδιοκτήτες του Καζίνο.
Μια πρότυπη σχολή που να προσφέρει υψηλού επιπέδου εκπαίδευση, προσελκύοντας με το κύρος του καζίνο και του δήμου σπουδαστές από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Το Λουτράκι θα μπορούσε να αναδειχθεί ως ένα διεθνές κέντρο ανάδειξης της Ελληνικής γαστρονομίας και εκπαίδευσης και θα είχε πολλαπλασιαστικά οφέλη για τον δήμο και την ευρύτερη περιοχή.
Είχα γράψει σχετικά για αυτά τα θέματα πριν 12 μήνες, όπως και για την αξιοποίηση του θειου δώρου (των νερών).
Έγραφα τον Μάιο του 2010,
Η ανάπτυξη δεν μπορεί να περιμένει
Το Λουτράκι και η ευρύτερη περιοχή του δήμου αποτελεί ένα ολοκληρωμένο τοπικό παραγωγικό σύστημα. Τα ίχνη των προγόνων μας, στο ηραίο και τα ίσθμια, το αγροτικό και φυσικό κεφάλαιο, η θάλασσα, το ιαματικό και επιτραπέζιο νερό είναι τα κλειδιά μιας άλλης ανάπτυξης.
Είναι τα κλειδιά της συμφιλίωσης του κορεσμένου και πλαδαρού παραλιακού μετώπου με την ενδοχώρα, της συνύπαρξης του πρωτογενή τομέα με τις υπηρεσίες, τον τουρισμό, την βιοτεχνία, την βιομηχανία και την μεταποίηση στην περιοχή μας.
Το δόγμα “ήλιος-θάλασσα-οικοδομή -εμφιαλωμένο νερό και χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες στον ιαματικό θεραπευτικό τουρισμό” κρίνεται σήμερα ανεπαρκές για να αντιμετωπίσει τις μεγάλες, σύγχρονες προκλήσεις που αφορούν στην ανάπτυξη, στην απασχόληση, στο περιβάλλον, στην ποιότητα ζωής, στην κοινωνική πολιτική, στην παιδεία, στην υγεία, στον πολιτισμό, στις μεταφορές, στη νέα γενιά, τον αθλητισμό, στις νέες τεχνολογίες.
Το Λουτράκι ως τουριστικός προορισμός και τόπος τζόγου με πελάτες από το λεκανοπέδιο της Αττικής δεν έχει μέλλον.
Η δεκαετία που ξεκίνησε είναι η πιο κρίσιμη για τον νέο δήμο Λουτρακίου. Η αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση θα μείνει γράμμα κενό αν δεν κινητοποιήσουμε δυνάμεις και φορείς με αυτοδιοικητική παιδεία και παιδεία μεταρρυθμίσεων.
Το μέλλον προϋποθέτει μια νέα συμμαχία ανθρώπων με γνώσεις, πολιτιστική και πολιτισμική επάρκεια που θα καταγράψουν τη φυσιογνωμία, την ταυτότητα, τους πόρους, τον παραγωγικό ιστό του νέου δήμου για να οδηγηθούμε σε ένα συνέδριο αυτογνωσίας και ανάπτυξης για τις επόμενες δυο δεκαετίες.
Ο τόπος, το έδαφος, ο υπόγειος πλούτος είναι τα δικά μας συγκριτικά πλεονεκτήματα. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια η ανάπτυξη ταυτίστηκε με την οικονομία του νερού(θαλάσσιος και ιαματικός τουρισμός) και την οικονομία «καζίνο» αλλά χωρίς σχέδιο.
Είναι η ώρα να μιλήσουμε για την οικονομία της υπαίθρου και την οικονομία του βουνού.
Τα Γεράνεια, το σύνορο του Λουτρακίου της Περαχώρας και των Αγίων Θεοδώρων (εδώ πρέπει να αναφέρω την καταπληκτική δουλειά του ορειβατικού συλλόγου Λουτρακίου) μπορεί να γίνει ο δεύτερος πόλος ανάπτυξης.
Ένα εργαστήριο περιβαλλοντικής μελέτης σε συνδυασμό με τις εξορμήσεις αναψυχής και θρησκευτικού τουρισμού.
Η ύπαιθρος, τα αγροτικά διαμερίσματα πρέπει να αποκτήσουν μια νέα παραγωγική φυσιογνωμία, η οικονομία της υπαίθρου, η αγροτική οικονομία, η τοπική γαστρονομία, τα τοπικά, τυπικά προϊόντα, είναι το μέλλον ενός νέου αγροτοδιατροφικού μοντέλου ανάπτυξης, βιωσιμότητας και οικονομικής αυτοδυναμίας.
Να ανακτήσουμε την έννοια του αγρότη καλλιεργητή, που δεν περιορίζεται μόνο στις αγροτικές και γεωργικές δραστηριότητες, αλλά διαχειρίζεται ένα ολοκληρωμένο οικοσύστημα.

Κανένα αναπτυξιακό τουριστικό μοντέλο δεν είναι βιώσιμο χωρίς την ένταξη της τοπικής γαστρονομίας.

Η οικονομία της θάλασσας και των νερών τα τελευταία χρόνια προσέφερε ελάχιστα στο τοπικό ακαθάριστο εισόδημα. Οι ιαματικές πηγές, ο θεραπευτικός τουρισμός έμεινε στάσιμος.
Το νέο κτίριο, η αποθέωση της βαρβαρότητας και του κίτς, θα αναδειχθεί το νέο ελλειμματικό εργοστάσιο.
Σε άλλες χώρες το ιαματικό νερό έγινε παγκοσμιοποιημένο δερμοκαλλυντικό φαρμακευτικό προϊόν (l’oreal,vichy κ.α). Έχει γράψει ο Ηρόδοτος και ο Ιπποκράτης για τις ευεργετικές ιδιότητες των ιαματικών λουτρών, έχει γράψει ο Ξενοφών για τα δικά μας λουτρά τις θέρμες.
Τους είχα προτείνει δημοσίως, εδώ και χρόνια, αντί να σπαταλάνε άσκοπα σε ταξίδια και γαστρονομικές συναντήσεις τα χρήματα του δήμου, να έδιναν υποτροφίες στους φοιτητές του δήμου μας (αλλά και του Νομού Κορινθίας) των ιατρικών και φαρμακευτικών σχολών, για σπουδές και έρευνα στη υγεία της επιδερμίδας.
Αυτή θα ήταν η αρχή η οποία θα ολοκληρωνόταν σε συνεργασία με την Ελληνική και διεθνή ιατρική επιστημονική κοινότητα, για να γίνει το Λουτράκι κέντρο έρευνας σε αυτό το ζωτικό όργανο που λέγεται επιδερμίδα. Διεθνές κέντρο ενημέρωσης και τόπος παραγωγής δερμοκαλλυντικών προϊόντων.

Η νέα δεκαετία στην τ. αυτοδιοίκηση θα αναδείξει τα αιτήματα της αισθητικής, της ποιότητας της ζωής, του περιβάλλοντος, του τοπίου, των προϊόντων.
Σε αυτή τη πρόκληση μόνο τα νέα κοινωνικά υποκείμενα με αυτογνωσία, υψηλό αίσθημα ευθύνης, πολιτική και μορφωτική επάρκεια μπορούν να ανοίξουν νέους ορίζοντες, να καταστήσουν τους νέους δήμους πιο ελκυστικούς πιο παραγωγικούς.
Είναι η αρχή ενός νέου ιστορικού κύκλου, ενός νέου ιστορικού στόχου για τις τοπικές κοινωνίες, την τοπική οικονομία.

Ντίνος Παπαντωνίου