Τα γεγονότα της Τρίτης και Τετάρτης (28, 29 Ιούνη) έγραψαν άλλη μια σελίδα στο μαύρο βιβλίο της προσπάθειας καταστολής του Λαϊκού Κινήματος από τα όργανα του διεθνούς και ντόπιου Κεφαλαίου, τα τσιράκια του (κυβέρνηση), τους ρουφιάνους του (αστυνομία) και τους αβανταδόρους του (εθνικιστές – φασίστες).

Η όλη επιχείρηση, όπως τη ζήσαμε, αποτελεί μια απροκάλυπτη επίδειξη κατασταλτικής ισχύος και επιχειρησιακής αναλγησίας, με σκοπό να τρομοκρατήσουν τον λαό και να τον καθυποτάξουν.
Από τα όσα διαδραματίστηκαν, παρατηρούμε και συμπεραίνουμε τα παρακάτω:

1) Ο κόσμος στις πλατείες έδειξε πως αντέχει όλο και περισσότερο τη κρατική βία, αρνούμενος να διαλυθεί άμεσα - όπως γινόταν μέχρι πρόσφατα. Έχει προσαρμοστεί στις συνθήκες χημικού πολέμου, γίνεται όλο και πιο αποφασισμένος, πιο αλληλέγγυος, αμύνεται με όσα απλά μέσα έχει στη διάθεσή του, υποχωρεί τακτικά και αμέσως μετά επανέρχεται στις θέσεις του,αναγκάζοντας την αστυνομία σε έναν διαρκή κλιμακούμενο αυτοεξευτελισμό, παραβιάζοντας εξόφθαλμα τη δήθεν «νομιμότητα» που υπηρετεί.

2) Είναι προφανές πως στα πεδία της αντιπαράθεσης συνυπάρχουν τριών ειδών άνθρωποι: Η πλειονότητα που είναι οι άμαχοι διαδηλωτές, σχετικά λίγοι μάχιμοι αγωνιστές και μερικοί προβοκάτορες/ασφαλίτες. Οι τελευταίοι θα ξεβραστούν από το Λαϊκό Κίνημα μόνο όταν οι δυο πρώτες ομάδες καταφέρουν να συνεργαστούν μεταξύ τους για να πετύχουν κοινούς στόχους, προσφέροντας η κάθε μια τα δικά της στρατηγικά όπλα στον Αγώνα. Όσο οι άμαχοι κατηγορούν τους μάχιμους για προβοκάτορες και το αντίστροφο, όσο οι μάχιμοι συνεχίζουν να θεωρούν τους άμαχους «ανίκανη μάζα», τόσο οι προβοκάτορες θα βασιλεύουν. Πρέπει να βρεθεί κοινός τόπος συνεννόησης και δράσης, για να μπορέσει να οριστεί τόσο ο κοινός στόχος όσο και η κοινή στρατηγική των διαφόρων τμημάτων του Λαϊκού Κινήματος.

3) Ο στόχος για τον αποκλεισμό της Βουλής αποδείχτηκε –δεδομένων των συνθηκών- ανέφικτος. Αν και στην ουσία δεν θα άλλαζε κάτι… Ακόμα κι αν μαζευόταν ένα εκατομμύριο κόσμος, πάλι οι γελοίοι οι ΠΑΣΟΚοι θα «έσωζαν» με το ζόρι τη πατρίδα και θα ψήφιζαν με το μπιστόλι στον κρόταφο το Μεσοπρόθεσμο. Αποτελεί όμως στρατηγικό λάθος, τη συγκεκριμένη στιγμή, ενώ υπήρχε αρκετά μεγάλη προσδοκία μαζικότητας στο Σύνταγμα και ενώ το μεγαλύτερο μέρος της αστυνομίας θα ήταν αναγκασμένο να παραμείνει εντός δακτυλίου, οι μάχιμες πρωτοπορίες να ανακατευτούν με τους άμαχους διαδηλωτές. Η εμπειρία του Δεκέμβρη έχει διδάξει πως η περιφερειακή διάχυση της λαϊκής αντίδρασης είναι αυτή που αποσυντονίζει και αποδυναμώνει τις κατασταλτικές δυνάμεις, τις βάζει σε αμυντική στάση και βοηθάει τη μεγάλη μάζα να προωθηθεί.

Πέρα όμως από τις όποιες αδυναμίες εμφανίστηκαν, όλα όσα έγιναν χαράσσονται και στο βιβλίο της Κινηματικής Μνήμης. Ένα βιβλίο που γράφεται από το λαό στους δρόμους και που στις σελίδες του καταγράφεται η πορεία ενός γενναίου ταξιδιού προς μια άγνωστη Ιθάκη, με πυξίδα το Δίκαιο και την Ελευθερία.

Εφ όσον όμως η κρατική τρομοκρατία δεν διστάζει να μοστράρει το ακραία βίαιο πρόσωπό της, όλο και περισσότερο ωριμάζει πλέον στον λαό η ιδέα πως έφτασε η ώρα να αντεπιτεθεί με εκείνα τα όπλα, κόντρα στα οποία ούτε τα δακρυγόνα ούτε τα γκλομπς έχουν πέραση: Την απεργία διαρκείας, τη στάση πληρωμών και την ανυπακοή.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ