Στο μεσοπρόθεσμο βγήκε πιο προωθημένη και από την πρόεδρο της Δημοκρατικής Συμμαχίας δίνοντας θετική ψήφο. Γιατί; Θεωρεί, όπως λέει στη συνέντευξή της στην «Κ.Ε.», ότι η υπερψήφιση του προγράμματος ήταν μονόδρομος. Βάλλει κατά της ηγεσίας της Ν.Δ. ότι πολιτεύεται με το βλέμμα στις δημοσκοπήσεις, ενώ όσον αφορά στην δική της πορεία, λέει ότι θα εξαντλήσει τη θητεία της ως ανεξάρτητη βουλευτής.
Είχατε καταψηφίσει το μνημόνιο, αλλά υπερψηφίσατε τώρα το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Πώς αυτή η στροφή;
Για το μνημόνιο επέλεξα -με δυσκολία ομολογώ- να ακολουθήσω την κομματική γραμμή έχοντας ίσως τότε υποτιμήσει δύο πράγματα: 1) Πόσο καλύτερα θα ήταν αν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας και κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση εξέπεμπαν μήνυμα συναίνεσης και ανασκουμπώματος για συνέργεια και συνεργασία. 2) Πόσο θα βελτίωνε τη διαπραγματευτική θέση της χώρας αλλά και τη διακομματική στήριξή της -αντίστοιχα- από όλες τις πολιτικές ομάδες στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο. Ο μεσολαβήσας χρόνος από το μνημόνιο μέχρι το μεσοπρόθεσμο και η επιμελής παρακολούθηση της βελτίωσης των ευρωπαϊκών απόψεων και προθέσεων με ωρίμασαν για αλλαγή θέσης. Με όλες τις ενστάσεις που είχα επί της ουσίας, ήταν ξεκάθαρο ότι δεν υπήρχε εναλλακτική πρόταση υλοποιήσιμη σε χρονικά όρια ανταποκρινόμενα στις δυνατότητες της ελληνικής γραφειοκρατίας και του εν ισχύι θεσμικού πλαισίου. Η υπερψήφιση ήταν μονόδρομος. Χρέος μας να σπεύσουμε να δημιουργήσουμε πλαίσιο αναζήτησης και συγκρότησης περισσότερο ρεαλιστικών προτάσεων.
Κρίνοντας από την πορεία του μνημονίου, πιστεύετε ότι μπορεί να υλοποιηθεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα;
Πιστεύω ότι μπορεί να υλοποιηθεί με καλύτερη προετοιμασία και αξιοποίηση των μαθημάτων... εκ των παθημάτων μας και κυρίως με τη συστράτευση όλων των δυνάμεων και όλων των δυνατοτήτων της καθεμιάς ή του καθενός μας. Χρειάζεται τόλμη για να γκρεμίσουμε τα αναχώματα της γραφειοκρατίας και να ξεπεράσουμε την ανασφάλεια και την εμπεδωμένη άποψη ότι «η καλύτερη και ασφαλέστερη συνταγή για την πολιτική διαχείριση είναι to far niente» στο οποίο έχουν δοξαστεί πολλοί... Κάποια στιγμή -για όλους μας- είναι ορατή η κατεύθυνση του «πρέπει». Στην πιστοποίηση του δέοντος γενέσθαι είμαστε πολλοί σύμφωνοι. Τελικά, αυτά που μας χωρίζουν είναι η -σε ανεπάρκεια σήμερα- τόλμη που απαιτείται αλλά και κοστίζει... Το πάλεψα αλλά, όπως είπα και χθες που η επίκληση από πολλούς για την μία θέση ή την ακριβώς αντίθετη, γινόταν εν ονόματι της πατρίδας, η μόνη πατριωτική πράξη που εγώ θεωρούσα αναγκαία και εφικτή ήταν η «συναίνεση».
Η πρότασή σας για συναινετική στάση τέθηκε στην κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ.;
«Στάση» από τη Ν.Δ. δεν συγκροτήθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα. Κληθήκαμε να «εμπιστευτούμε» τη «γραμμή» και διέρρευσε ότι η άρθρωση διαφορετικής άποψης που συνεπάγεται «άλλη» ψήφο, σήμαινε διαγραφή. Ναι, πιστεύω ότι θα ήταν αποτελεσματικότερη μια πολιτική επί της ουσίας πάντα με το βλέμμα στην ταχεία επίλυση των προβλημάτων και όχι στους πίνακες των δημοσκοπήσεων.
Εάν είχατε τέτοιες θεμελιώδεις ενστάσεις, γιατί παραμένατε στη Ν.Δ.;
Είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί να υπάρξει συλλογικό μόρφωμα του οποίου κάθε απόφαση είναι ομόφωνη. Το ζητούμενο είναι η ζωογόνος ζύμωση των απόψεων, η επικράτηση της πλειοψηφίας αλλά και ο σεβασμός της γνώμης της μειοψηφίας. Οι διαφορές μου δεν υπήρξαν ποτέ θεμελιώδεις, στην κρίση μου τουλάχιστον. Η βασική μου ένσταση -κι αυτό αφορά όλα τα κόμματα- είναι το έλλειμμα εσωτερικής δημοκρατίας.
Και τώρα τι θα κάνετε, θα πάτε στη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη;
Στον χρονικό ορίζοντα της θητείας μου αυτής θα απολαύσω τη μοναξιά αλλά και την ελευθερία της ανεξάρτητης βουλευτού και με συναπόφαση με τους φίλους μου θα υπηρετήσουμε τον πιο συγγενή στις ιδέες μας χώρο.