του Αντώνη Φουρλή

Αν βρήκατε πρωί – πρωί, σήμερα (Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου, του σωτηρίου έτους 2011) καμιά μπάλα στο μπαλκόνι σας, πετάξτε την καλού – κακού κάτω στο δρόμο. Μπορεί να είναι αυτή που έχει χάσει η κυβέρνηση.

Συνοψίζω τις ειδήσεις των τελευταίων ωρών:

-Ο Βενιζέλος τηλεφωνεί από την Πολωνία μετά την χθεσινή (Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου) συνεδρίαση του Eurogroup στον Παπανδρέου και του καταστρέφει τα πλάνα για υψηλές επαφές και κοσμικότητες στη Νέα Υόρκη, μεταφέροντάς του μία ατμόσφαιρα – θρίλερ.



-Διεθνή πρακτορεία μεταδίδουν ότι στο Εurogroup αμφισβητείται από πολλούς η αποτελεσματικότητα των μέτρων που ανακοίνωσε ασμένως η ελληνική κυβέρνηση, με χαράτσια της τελευταίας στιγμής, προκειμένου να πιάσει τον στόχο για τη μείωση του ελλείμματος.

-Το πρωθυπουργικό γραφείο ανακοινώνει ότι το ταξίδι στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ ματαιώνεται, γιατί υπάρχουν σημαντικές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο, την ώρα που η Αθήνα αναμένει μία δεύτερη τηλεδιάσκεψη, που προβλέπεται ότι θα είναι καθοριστική για την 6η δόση. Οι πληροφορίες επιμένουν ότι η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να επιβάλει επιπλέον μέτρα, επειδή το κίνημα “δεν πληρώνω” απειλεί να ακυρώσει τα προηγούμενα και δε βγαίνει ο λογαριασμός...

“Θα δούμε εάν ο νέος αυτός φόρος (τέλος στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ) θα αποφέρει έσοδα φέτος”, δηλώνει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε και συμπληρώνει ότι, όσο καθυστερεί η άφιξη της Τρόικας στην Αθήνα για την αξιολόγηση, τόσο θα καθυστερήσει και η 6η δόση.

-Στην Θεσσαλονίκη, ο Σαμαράς εκφωνεί μία καθαρά “προεκλογική” ομιλία στην ΔΕΘ. Υπόσχεται μείωση των φόρων, επιστροφή των συντάξεων στα 700 ευρώ, είπε όχι στις απολύσεις στο Δημόσιο μέσω της εφεδρείας, απέρριψε τα σενάρια συγκυβέρνησης και ζήτησε καθαρή εντολή για να κυβερνήσει.

-Στο φεστιβάλ ΚΝΕ Οδηγητή, η Παπαρήγα αποκάλυψε, ότι ο Βενιζέλος την ενημέρωσε πως είναι αδιέξοδη η κατάσταση.

Αυτό το τελευταίο, τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν είναι δα και καμια σπουδαία αποκάλυψη. Εδώ και πολλές εβδομάδες, από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, η Ελλάδα παίρνει φόρα για να ορμήξει στον τοίχο.

Με μία κυβέρνηση που χαζολογούσε αμέριμνη όλο το καλοκαίρι, αρνούμενη να υλοποιήσει δεσμεύσεις που η ίδια ανέλαβε, πιέζοντας τους βουλευτές της να τις ψηφίσουν στη Βουλή.

Με ορισμένους υπουργούς να συναγωνίζονται τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην προσπάθειά τους να αποδομήσουν και να απορρίψουν τα μέτρα που οι ίδιοι εκλήθησαν να εφαρμόσουν.

Με τον Ραγκούση – τον μοναδικό υπουργό που διανοήθηκε να επιχειρήσει μία ρήξη εν μέσω θέρους, συγκρουόμενος με τους ταξιτζήδες για την απελευθέρωση που είχε μείνει στα χαρτιά μέχρι τότε – να στοχοποιείται από όλους τους άλλους υπουργούς, επειδή “έκανε λάθος χειρισμούς, μέσα στην τουριστική περίοδο”.

Με τον Βενιζέλο να επιχειρεί άτσαλα μία επαναδιαπραγμάτευση(;), την Τρόικα να μας παρατά στα κρύα του λουτρού και, εν συνεχεία, με την κυβέρνηση να υποχωρεί κακήν – κακώς, υπό την απειλή της στάσης πληρωμών.

Τα αμέσως επόμενα 24ωρα απομένει να δούμε, αν αυτή η κυβέρνηση διαθέτει το παραμικρό απόθεμα θάρρους, ώστε να βγει και να ανακοινώσει ένα ακόμη μέτρο – εάν πράγματι αυτό της ζητηθεί από την Τρόικα. Αν ο πρωθυπουργός θα επιμείνει, ότι δεν είναι ώρα για κάλπες, ή θα κάνει αυτό που ορισμένοι υπουργοί παραδέχονται ως μοναδική λύση, εδώ που φτάσαμε. Δηλαδή, εκλογές για να πουν οι ίδιοι οι πολίτες, αν θέλουν να διασωθεί η ελληνική οικονομία με τους όρους των Ευρωπαίων ή όχι. Μέρα με τη μέρα, πολλαπλασιάζονται γύρω μου αυτοί που λένε: “Καλύτερα να ψηφίσουμε ρε αδελφέ, να βγάλει ο λαός όποιον θέλει, ή ό,τι θέλει. Και να κυβερνά κάποιος που πήρε την εντολή να μας βγάλει από την κρίση – ακόμη και αν οι εκλογές θέτουν σε αμφισβήτηση την συμφωνία της 21ης Ιουλίου...”

Ακούω με προσοχή και διαβάζω εδώ και πολύ καιρό την “άλλη άποψη” για την οικονομία: ότι με την συνταγή της Τρόικας δεν βγαίνουμε πουθενά, ότι η Γερμανία κρατά όμηρο την Ευρώπη και το νόμισμά της και ότι, μόνο μέσω μίας γρήγορης και – κατά το δυνατό – ελεγχόμενης και “φθηνής” πτώχευσης, θα έχει ελπίδα η Ελλάδα να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Ίσως είναι πολύ κοντά η ώρα, που θα το μάθουμε.

Στο τέλος – τέλος, στις Δημοκρατίες αποφασίζουν οι πολλοί. Αν οι πολλοί λένε “δε γουστάρουμε να σωθούμε, έτσι όπως θέλουν οι Ευρωπαίοι να μας σώσουν”, τότε ας γίνει κι έτσι. Φυσικά, μετά την απομάκρυνση από το ταμείον, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...

ΥΓ: Πολύ φοβάμαι, ότι το “δεν γουστάρουμε να σωθούμε” πάει πακέτο με το “δεν γουστάρουμε να αλλάξουμε”. Οπότε, δεν θα μου κάνει εντύπωση αν οι πασόκοι ζητήσουν συγνώμη στο τέλος από τον Νίκο Φωτόπουλο της ΔΕΗ και οι νεοδημοκράτες από τον Θύμιο Λυμπερόπουλο των ταξί. Αλλωστε διαπιστώνω, ότι ούτε τους αποδοκιμάζουν δημόσια, ούτε έχουν καμία πρόθεση να τους διαγράψουν.