Tου Mπάμπη Παπαδημητρίου

Είναι ώρα να εμπιστευθούμε τα μικρά κόμματα. Ευκολότερα ο ψηφοφόρος θα βρει σημεία σύμπτωσης με τα όσα υποστηρίζει μια ομάδα διαφωνούντων από κάποιο μεγαλύτερο κόμμα. Αν μάλιστα αποφασίσει να γίνει ενεργός και όχι περιστασιακός πολίτης, μπορεί να επηρεάσει αποτελεσματικότερα τις απόψεις ενός «εξειδικευμένου» κόμματος. Εξάλλου, τα παραδοσιακά «αρχηγικά μαμούθ» έχουν μετατραπεί σε χωματερές απόψεων και ιδεών. Μάλιστα, διοικούνται από παρέες που δεν ελέγχει ούτε το ίδιο το κόμμα, οι οποίες φροντίζουν προφανώς να απομακρύνουν τους λίγους ικανούς που μπορεί να βρίσκονται στις γραμμές του.

Η ψήφος στα μικρά κόμματα είναι συνεπής με την ανάγκη διάσωσης του κράτους και, γενικότερα, της χώρας. Αν ο Παπανδρέου δεν είχε πάρει την απόλυτη πλειοψηφία θα είχε υποχρεωθεί να συγκυβερνήσει. Ενα μεγαλύτερο φάσμα πολιτικών δυνάμεων θα αναλάμβανε τις δυσκολίες της διακυβέρνησης.

Η σύγχρονη ελληνική τραγωδία είναι, βεβαίως, το μέγεθος και το κόστος του κράτους, σε συνδυασμό με το σωρευμένο χρέος και την έλλειψη ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα. Ομως, η πράξη την οποία παρακολουθούμε αυτούς τους μήνες είναι η έλλειψη θάρρους και ικανοτήτων στην διακυβέρνηση. Οι πολιτικοί της πρώτης γραμμής απομακρύνονται αιδημόνως από τις ευθύνες της διακυβέρνησης.

Ο κ. Παπανδρέου ήταν έτοιμος να απουσιάσει επί δεκαήμερο, σίγουρος ότι μαζί με τον κ. Βενιζέλο είχαν ανακαλύψει τον «μήνα που τρέφει τους έντεκα», στην ιδέα ότι θα εκδικηθούν σύμπαντες τους Ελληνες, αφού σχεδόν όλοι είναι ιδιοκτήτες κάποιου ακινήτου. Αλλος επειδή το κληρονόμησε, άλλος επειδή το απέκτησε, με δάνειο και σκληρή δουλειά και άλλος επειδή ξέπλυνε με αυτό μαύρο και αφορολόγητο χρήμα. Ολοι οι «κακοί» πολίτες, που εκθέτουμε, με τη στάση μας και την οξύτατη κριτική μας, την ανικανότητα των πολιτικών ανδρών (και γυναικών) να κυβερνήσουν με αποτέλεσμα, έπρεπε να τιμωρηθούμε αυστηρά.

Επιπλέον, το «μαγικό» μέτρο επέτρεπε στο οικονομικό επιτελείο να ξεκουραστεί, να αποφύγει όλες τις άλλες συγκρούσεις και να αγοράσει άπλετο πολιτικό χρόνο. Ευτυχώς για εμάς, οι ξένοι έχουν επαρκή ισχύ. Δείχνουν αποφασισμένοι να πατήσουν το κουμπί της εκτόξευσης και σίγουροι ότι δεν πρέπει να πατήσουν το κουμπί της εκταμίευσης της επόμενης δόσης των οκτώ δισεκατομμυρίων. Η τρόικα αμφισβήτησε την ουσία του φόρου, την ικανότητα της ελληνικής διοίκησης να τον εισπράξει και, κυρίως, επισήμανε το τεράστιο κενό που θα δημιουργηθεί όταν το κράτος δεν θα έχει πλέον, από το τελευταίο τρίμηνο του 2012, την εισροή χρήματος που φέρνει το σούπερ χαράτσι.

Οι τεχνοκράτες που όρισαν οι πιστωτές μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι η όποια διόρθωση επιχειρείται στην εκτροπή των οικονομικών του κράτους έχει γίνει, τους τελευταίους 30 μήνες, με την επιβολή έκτακτης φορολογίας και έκτακτων περικοπών. Επισημαίνουν ότι αυτό δεν είναι επαρκές για να διασφαλιστεί με απόλυτη σιγουριά ότι οι κρατικές δαπάνες θα είναι μικρότερες από τους φόρους. Υπογραμμίζουν ότι οι έκτακτοι πόροι συντηρούν την ανικανότητα είσπραξης των εσόδων, καλύπτουν τη φοροδιαφυγή και δεν πείθουν τους επενδυτές ότι το κράτος θα μπορεί να πληρώνει κανονικά τους τόκους στο νέο, αναδιαρθρωμένο, χρέος του.

Τον σπουδαίο αυτό ρόλο που διαδραματίζουν οι επαγγελματίες της τριμερούς πρέπει να αναλάβουν μικρότερα κόμματα, πλήρως αφοσιωμένα στην εξυγίανση του κράτους. Δυστυχώς, η κοινή γνώμη, καθοδηγούμενη στην καταστροφή ετοιμάζεται να κάνει το επόμενο λάθος της. Αυτό συμβαίνει επειδή η κυβέρνηση μοιράζει απελπισία, επειδή συγκεκριμένοι σχολιαστές καλλιεργούν τον θυμό για τους δικούς τους υψηλούς φόρους και επειδή υπάρχουν πολλοί, δυστυχώς, επιχειρηματίες που περιμένουν ότι η μεγάλη κατάρρευση θα διαγράψει τα χρέη τους και θα δημιουργήσει ευκαιρίες για νέες αρπαχτές.

Οσο οι μικροί μένουν «ακίνδυνοι», είτε γιατί δεν θέλουν να αναλάβουν καμία ευθύνη είτε γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα τους εξαιρεί, το επόμενο μεγάλο κόμμα θα επιδιώκει με ανεπιτήδευτο αυταρχισμό να διαχειριστεί την οριστική συντριβή.