Η απόφαση του μητροπολίτη Ζακύνθου Χρυσόστομου «να φύγει όρθιος», εγκαταλείποντας τον ιεραρχικό του θώκο προτού καταβάλει τις δυνάμεις του το πέρασμα του χρόνου, ενέχει υψίστη γενναιότητα. O παρεμβατικός ιεράρχης, με το παράδειγμά του, ακόμα μια φορά υποδεικνύει στους συναδέλφους του ότι κανείς δεν μπορεί να είναι δεμένος ισοβίως με την καρέκλα. Το ποιμαντικό έργο θέλει δυνάμεις - κι όταν αυτές υποχωρούν καλό είναι να παραχωρείται σε νεώτερους.

Δυστυχώς, περιπτώσεις όπως του μητροπολίτη Ζακύνθου δεν κυριαρχούν στην Ελλαδική Εκκλησία. Ο κανόνας απέχει τόσο από τον ρεαλισμό όσο και από την πνευματικότητα, τις δύο ουσιαστικές αρετές που οφείλουν οι ιεράρχες στο ποίμνιό τους και, ευρύτερα, στην κοινωνία.
Τρία παραδείγματα από την ειδησεογραφία μοιάζει να επιβεβαιώνουν την παραπάνω απαισιόδοξη διαπίστωση (ρεπορτάζ στις σελίδες 8-9). Το ένα αφορά τον μητροπολίτη Φθιώτιδος Νικόλαο (γνωστό και από την «αγιοποίηση» του Βησσαρίωνα, που κατέληξε σε φιάσκο), ο οποίος κινούμενος με υποδειγματική μισαλλοδοξία αρνήθηκε να κηδευθεί νεκρός στην περιοχή του μόνο και μόνο επειδή, μολονότι χριστιανός, δεν κοινωνούσε του ορθόδοξου δόγματος.
Το δεύτερο παράδειγμα έχει να κάνει με την πολιτεία του μητροπολίτη Αιγιαλείας Αμβρόσιου. Η αποκάλυψη εκ μέρους του υφυπουργού Δικαιοσύνης Γ. Πεταλωτή για την πρόθεσή του να επισκεφθεί στη φυλακή τον διαπιστωμένα φονιά νεαρού διαδηλωτή του Πολυτεχνείου, εκ των πρωτεργατών της χούντας Γ. Ντερτιλή, αντί να τον οδηγήσει στην ταπείνωση, ξύπνησε μέσα του τα ανακλαστικά του παλαιού χωροφύλακα (ήταν το πρώτο του επάγγελμα): οι χθεσινές αναφορές του σε δήθεν«ψευδεπίγραφη δημοκρατία», προκειμένου να χαρακτηρίσει το καθεστώς που του επιτρέπει αλλεπάλληλες εμπρηστικές πράξεις στο όνομα της ιδεολογίας του, δεν συνάδουν ούτε με την ταπεινότητα ούτε με την πνευματικότητα ενός ιερωμένου.
Εξίσου αμετροεπής, τουλάχιστον, ήταν η διατύπωση του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμου, ο οποίος απείλησε να κάνει «γυαλιά καρφιά» υπό ίδρυση(;) ραδιοσταθμό στη Βόρεια Ελλάδα, τη νομιμότητα του οποίου ο ίδιος αρνείται να αναγνωρίσει. Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, εδώ και πολύ καιρό, συμπεριφέρεται σαν τηλεοπτική περσόνα, έχοντας μετατρέψει το κήρυγμα της Κυριακής σε βήμα τηλεοπτικών διαγγελμάτων πολιτικού περιεχομένου.
Υπό την αρχιεπισκοπική ηγεσία του κ. Ιερώνυμου είχε επικρατήσει η ελπίδα και η εντύπωση ότι η Εκκλησία βαθμιαία ανακτούσε το πνευματικό κύρος της. Θα ανέμενε κανείς ότι, ενόψει και της οικονομικής κρίσης, η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία θα προέτασσε την αγάπη, την προστασία των αδυνάτων και, ταυτόχρονα, την ανάγκη διατήρησης της κοινωνικής συνοχής. Δυστυχώς, όσα συμβαίνουν, συνήθως ερήμην του συνετού προκαθημένου της, διαψεύδουν τις μεγάλες προσδοκίες.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011
EΦΗΜΕΡΙΔΑ: ΤΑ ΝΕΑ